живее (гл.) - со (предл.)

Заедно ја делевме судбината, ние живеевме со козите, како што би рекле вие, „бескласно”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И еве во конфликтот со историјата, животот го исфрли на брегот од оваа река, за да живее со луѓе кои ќе бидат жртви на новата „јаничарска идеја“ – идејата на комунизмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Неговата сенка, од време на време, проигруваше од осветлената лампа врз татковите книги. – Но јас имам читано – ја продолжи мислата татко ми – дека козите живееле со луѓето уште во време на таканаречените наколни живеалишта, најстарите човекови домови...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Последната мајчина рожба виде бел ден со помош на старата Русинка, нашата прва сосетка која живееше со своите двајца синови.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Жена му Љуба, најпрвин како жена, инстиктивно почувствувала, а потоа и луѓе ѝ потврдиле, дека Никола во Цариград живее со друга.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Живееше со брат ми Вангел во градот Мишколц, во прифатилиште со други жени.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Си олеснуваа со тоа што зимата на таа 1941 година почнаа да живеат со подготовките за свадбата која беше закажана за април.  Таа пролет во Белград, ми се чини, не ја почувствува никој освен Алегра и Јехуда кои во квечерините зборуваа за цутот на дрвјата ненадејно бликнати во бело по дворовите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Татко му ова го проследи со коментарот дека тој уште кога за првпат ја видел знаел дека таа вртиопашка отсекогаш била подготвена на такво нешто, но тој да не се грижи, туку по завршената работа да се врати во Софија, не во оној брлог во кој живееше со неа, туку во својот вистински, дедовски дом па тогаш „ќе се најде некое ново и умно решение”.  За Константин З. сè стана безумно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сите ние бевме преокупирани со тој немир што го носеше навестената војна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Оди и живеј со дамки на челото, со проклетството на бога и народот!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
— Е, е! лели те најду и тебе, сега знам оти не су на лошо место попаднат — се успокои Толе наполно и продолжи да си живее со руса Миша во удобната квартирка близу до Јована и Неда.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На кинисување ѝ рече на Митра убаво да го гледа светијованот Толета, да не се поплаче кога ќе си дојде, оти „џуап не му дава“. Co тоа Трајково одобрение Толе веќе безгрижно остана да си живее со руса Миша под еден покривач, та дури и во една постела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А сега, да ми одговорите на моето прашање: како сте и како живејте со агите?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Другарот Чапаев продолжи со истиот занес: - Ние не ќе можеме уште долго да живееме со победничката еуфорија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сега брои на прсти - колку години не спрострела на сонце дреи и да си избели.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секогаш е тажно кога се живее со спомени!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој е околу нас, го вдишуваме како воздух, живее со нас како наше секојдневие, од грдо се претвара во убаво, од карикатура станува естетска норма.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Имаше слушано како некои мажи, кои знаеле дека нивните жени постојано ги изневерувале, сепак продолжиле да живеат со нив поднесувајќи ја измамата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По патот јас му зборував за тоа дека Земанек е сосема изменет и дека живее со друга жена; мислам дека воопшто не ме слушаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во Бога се колнам, дека говорам вистина. Жена сум му, господин судија, на Павел Земанек; барем законски, јас сум му сѐ уште сопруга, иако тој веќе од поодамна не живее со мене и со Здењичка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Можеби најмалку за нашата несреќа е виновна оваа жена, тука што доаѓа да живее со нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Колку ѝ било тешко тоа чувство дека тој се оженил и живеел со друга жена, толку се радувала и плачела во исто време кога следната година разбрала дека му се родил син.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Поради тоа, таа започнала да се преправа дека престанала да го сака, дека не може да живее со него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На ракавите моравме да носиме давидова ѕвезда, за да бидат регулирани забраните кои важеа за сите Евреи: повеќе не смеевме да одиме во театар, опера, на концерт; не смеевме да одиме во ресторани и паркови; не смеевме да се возиме во такси; дозволено ни беше да се возиме со трамвај, ама само во задната кола; смеевме да излегуваме од дома, ама само во точно определени часови; телефоните ни беа укинати, а смеевме да користиме само две пошти во градот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А ние четирите научивме да живееме со стравот; тоа не беше страв од смртта, туку од измачувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ме праша дали ќе дојдам со него на погребот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со месеци во нивниот дом единствена храна биле лебот и солта, а кога им останале уште само неколку заграби брашно, решиле да се преселат во Виена, каде што Јакоб Фројд почнал да му помага на таткото на Амалија во трговијата со ткаенини.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во 1856 година, во изнајмената соба над една ковачница, во која живеела со сопругот по венчавката, на свет го донела Зигмунд, следната година го родила Јулиус, кој умрел осум месеци подоцна, а потоа се родила Ана.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Немала деца, и потполно ѝ се посветила на внуката, ја научила да говори англиски и француски, ѝ дала да чита и популарни романи, но и дела од Олимп де Гуж и Мери Волстонкрафт, малку предвреме за да ги разбере во потполност, но сосема навреме за да се определи да се бори за правата на жените.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше септемвриски ден кога во нашиот дом дојде еден од синовите на братот на мојата пријателка Клара, и ми кажа дека таа умрела во психијатриската клиника Гнездо, во која живееше со години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога Клара се преселила кај својата тетка, таа тукушто станала вдовица и се вратила од Лондон каде живеела со својот сопруг.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа првите три штом се разбудија фатија да живеат со заеднички идеали, а вторите две со други, пак заеднички.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но со тоа јас не сакам да кажам ние да престанеме да идеализираме и да живееме со народни идеали.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И видовитиот Дмитар-Пејко, маѓосан од допирот на вториот Онисифор, најпрвин клекнал, потоа, без збор, како сето тоа уште порано да било предвидено или договорено, ги кренал рацете над глава и се спружил на грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не верувај дека ќе ме сотре натема. Рано е да се подгрбавам под клетви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Крстени сме и не сме без разум за да ти поверуваме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зашто скакулците ги јаделе и не ги дојадувале, и ги оставале да живеат со малку месо на коските и непрекинато да ја слушаат ангелската труба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тишината и во мракот се удирале рогови; добитокот живеел со свој живот. Можеби се бранел од споменот на ланските муви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не прочитал никој во црковните книги дека дедо му на мојот дедо живеел со мечка во пештера.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А покојников ти тежи зашто не живееше со татко ти.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во густините на подземниот чад се извеле од купови јајца срдити скакулци да ги мачат безбожниците сто педесет и пет дни; главите им биле душмански, со женски коси и со ѕверски заби и имале скорпионски опаши со отровни жила: луѓето ја барале смртта и не ја наоѓале, и сакале да умрат и смртта бегала од нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа тој можеше да го заклучи секогаш кога ќе престанеше да размислува и кога се престоруваше целиот во слух, живеејќи со секој дел од себе само со она, што се случуваше во неговата собичка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да знаат дека не постојат никакви споредни патишта и да не ги бараат попусто нив, дека треба да се пристапи отворено и просто, а после ќе се види колку е угодно да се живее со тој сок, оној вистински сок на работите, како кога вечераш од дивечот, што целиот ден сам си го ловел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа мораше да остане тука, да живее со својот грев и да ја плаќа својата тајна. Ѝ беше ограничено движењето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Живееш со некој што ги исполнува порите на твоето тело, дише за тебе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Татко продолжи да живее со тој сон во него уште кога сонуваше во родниот Поградец да се најде во Цариград, кај светот на мајкините роднини.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како некогашен сорбонски дипломец, одличен познавач на францускиот, шпанскиот и другите романски јазици, тој, всушност, не се прокламираше како застапник на чистењето од опасните турцизми, туку едноставно бараше патишта како да се обезбеди иднината на потомците, како да се обезбеди најдобриот можен систем на нивното воспитување, да се формираат нивните карактери во неизвесните и секогаш променливи балкански времиња, како да живеат со јасен и здрав јазик, без нагризувачки примеси од минатото.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А еве што било напишано во врска со настанот во еден угледен лондонски неделник: Харолд (името на детето), кој живее со своите родители близу Лондон, по една сериозна повреда, целосно го изгубил сеќавањето и моќта да зборува во период подолг од еден месец.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Најпосле Татко ја дополни мислата на Камилски, на негово задоволство: За нашите деца е предоцна, тие веќе живеат со претставувањето на самите себе како нивна спротивност.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зар и ние Балканците ќе немаме доволно аргументи да ја доживееме пробудената свест за хибридноста на човечката раса, за полифонијата на нашата култура, да живееме со другите, а не само покрај нив, да ги воспитуваме нашите деца и потомци во духот на почитувањето на индивидуалните ставови, карактери, чувства.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Му се восхитуваше на тоа мало човештво составено од толку различни луѓе, кои живеат со векови заедно, без многу да се мразат, успевајќи да ги совладаат разликите, кои во другите предели на некогашното царство толку тешко се хармонизирале.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Времињата се променети, но споменот за Андалузија не живее со векови само во меморијата на Шпанците туку е вграден и во шпанската цивилизациска матрица, како оригинално шпанско богатство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И, како што се велело, не се живеело со инает, туку за инает, како можен стил на живеење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На таквите луѓе ни на ум не им паѓа колку се ништожни, штетни, напротив, живеат со надеж дека тие се оние заради кои сѐ уште грее сонцето. Меѓутоа, имаше и светли мигови во срцето на другарката Оливера Срезоска.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Преживеа десетина атентати, смртоносни авантури, истребувачките борби во Либан, чести обиди за ликвидација, среќен пад од авион.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Живееше со чувство дека го измамил времето, како да немаше тоа за него граници, како да беше склучил пакт со вечноста!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас сум за рамноправност на сите граѓани: Евреи, христијани и муслимани.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат, минувајќи низ пеколот, ќе живее со митот, идеалот, да влезе во историјата како човек кој му дал татковина, независна држава на својот народ, без оглед на нејзините димензии.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бен Али ќе придонесе стариот Бургиба да живее со спомените на својата величина уште повеќе од една деценија, но со притаена горчина во себе дека не ја достигна вечноста на владеењето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бургиба не се откажуваше од своите фантазми кога беше во прашање неговата визија на владеењето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа имаше свои цветови во малата градина на кои им зборуваше со својот јазик на тишината, живеејќи со татковите книги, со спомените и со нашите чести доаѓања и заминувања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Смртта најчесто завршува долго време пред да заврши. Живееше со тие мигови како да се вечност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Самиот пејзаж беше чудесна песна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој на крајот насобра песок околу гробот на Ханибал и продолжи во Тунис да живее со својата митска хронологија на историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ослободени од нивна ционистичка идеологија, чии жртви биле самите тие, Евреите ќе живеат со нас во мир и меѓусебно почитување... - велеше Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Летото живее со песните на Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но дури и тогаш, тој беше готов да живее со неа, ако можеа да се договорат да останат во целибат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сафет-ефенди сега живееше со неа како ќаја во една поголема куќа среде селото Ајдинци: беше благ ќаја, справедлив, но и во тоа не беше промената, дури ако се земе предвид дека и недоверчивите селани, ненаучени на такво однесување, ќајата што не ги искористуваше го сметаа за недоветен и глупав.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако требаше, на пример, да оди во бавчите од татко му кон охридското џаде, пред да оди таму тој небаре веќе беше стасан во бавчите и береше јаболка, а и кога ќе се отклонеше назад, тој сѐ уште живееше со сѐ што погледот му беше насобрал оттаму.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сестрата, во некоја чудна меѓусебна приврзаност, живее со слепиот брат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ќе им испраќа пари. Секако ќе најде нешто да работи. Таму каде што ќе живеат со него. ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Меѓу првите, речиси до самиот вагон, се смести Тина Гледачката, мајката на Ангелина, рече Не можам да живеам со онаа ороспија!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Главно, јас ништо такво не реков, а само тоа дека не може да се живее со долговите на минатото.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тогаш живеев со родителите и со најмалиот брат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко живееше со илузиите на заминувањето влечејќи ги со себе и Мајка и семејството, но сега како да беше дојдено времето таа самата да си ја провери илузијата на враќањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, со своето семејство, во куќата крај Езерото, а помладиот брат, сѐ уште неженет, остана да живее со мајка им и со сестрите во другата куќа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А таа си живееше со малку, со сѐ помалку. Ќе си надробеше попара со млеко или со јогурт, ќе си направаше некаква непозната супа со секакви тревки кои ги купуваше од селанките на пазарот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И така луѓето, со самото раѓање на Балканот, беа осудени да живеат со границите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Границите брзо се менувале, според апетитите на соседите, големите сили. Малата Ервехе си живеела со солунските спомени.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со време, откривме уште една причина зошто Мајка не прифаќаше да ја напушти својата куќа и да живее со едно од своите деца, како што беше вообичаено речиси секаде, во тие времиња на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Живеевме, живееле, живеат со страст на бујна грива Во убоста на утро со кошула распетлана до кожа.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Звукот живее со ѕвездите и живее свој живот. И добро е што е тоа Марија?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Вкочанетоста се движи внатре, во самата себе, се поместува под тврда кора и живее со свој живот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Што ако болеста знае како да убие некого, за потоа таа да живее со неговото тело?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ако се случило тоа ќе го повикала да живее со нив.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Кај си научил немски?“ „Во вашата земја... Таму живеев со родителите...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Со прстите на својата смеа што кружат во муграта наслутена те вадам од ова задушено купе што живее со здивот на тунелите и те водам во синиот и широк сон на јавата да се одмориш во зеленилото на пристигањето.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Чаша полна илузии, ноќите празни ги пијат оваа вечер и ангелите спијат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Стари филмови, болни вистини... Тело без душа, живее со спомени.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Живееше со своите врсници – дечињата што ја прелистуваа сликовницата која се пренесуваше генерациски во семејството.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Порано и баба ѝ и дедо ѝ живееле во таа куќа, но сега тие живееле со другите внуци.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го обли топлина во која за малку не се стопија неговата брада, мустаќите, неговата дебела шапка, па и снежната куќа во која живее со своите прекрасни елени.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Се разбира, себеси на прво место, а потоа и на тие што се околу нас, што живеат со нас, а на крајот на целото општество.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Како некој да ми го украл животот и како некој друг човек да живеел со мојот живот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа живееше со својата мајка која одамна беше разведена од мажот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А ако тоа уште не умее да јаде?! А ако тоа не сака да живее со луѓе?!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)