Кара-Демир, потоа Константин, така тече разговорот, не се грабаат за збор, се сочекуваат, ја забораваат болката и блиската смрт, секој од нив сака да го надживее другиот за временска педа.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ги наполни градите со воздух и се натера да ја заборави болката во рамото, се убеди дека треба да биде отпор, еднаш упорен отпор за сè, од простреланиот поднаредник за кој мислеше дека е слеп до момчето на кое му ја ампутира ногата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)