Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тики: Каде и сè друго, во супермаркетот на Тони.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста: Љубовта кон зеленото сведочи за твојот истенчен уметнички темперамент. (Се загледува во врвот на својот палец измачкан со крв) Во салонот влегува старец облечен во црн фрак - Макс.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Нечујно пријдов и таму, на прозорецот, ја гледам како со рацете на крст се држи и си ги стиска дојките, а со нозете го го прејавнала радијаторот и се трие на него загледана во мачките крај ѕидот отспротива.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Гледам еден од нив префрли нога преку нога, си се загледа во чевелот и задоволно ја амка ногата онака-вака.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Дијагонален зрак, имав обичај без некоја посебна причина да помислам, дијагонален зрак, а потоа: Агна, спиеш ли?, ќе ѝ речев, за таа да се разбуди и така мека и топла да ми седне в скут, да ме прегрне со десната рака околу вратот, и да се загледа во сонцето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се обидувам да се загледам во природата во која борави некаков сеопшт и постојан разум, осенчен со божествена сила.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Хана, значи, по еден краток разговор со сестра си, дефинитивно го напушти семејството, вљубена во црните очи на Леон, во длабокиот глас и во неговата густа коса во која ја протнуваше тенката, грацилна дланка секогаш кога тој ќе ѝ се загледаше во светлите, сини очи и во пегите со кои беше испрскано правилното лице на Хана.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Расправа едни будалски... Кочо се загледа во неа. Беше убава - танка, престегната со утаре.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Молчиме загледани во вратата и прозорците.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Занеми! - му свика Коле. Ние молчевме загледани во камењата пред нас, страшно стиснати.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Учителот пак се загледа во листот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тој молчеше загледан во желките и жабите што лазеа бегајќи подалеку од казанот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

По неколку пувкања ми дојде горчина во устата и како нешто да ме удри в глава.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сите се сложивме дека е така.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се загледав во Влатко, Дејко и Ташко. Седеа крснозе, полека го тресеа пепелот од цигарите.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Загледан во островите кои како храмови се издигнуваат од морето, забележувам пролетта веќе ја подготвила тревата која зеленее и која чека некого ако си ја запеал - прекини ја таа црна алелуја.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И без да сакаш ти веќе влезе во едно грдо време во кое, загледан во оние исконски карпи на твојот роден крај, ти осознаваш дека и не е многу тешко да се стане камен; бигор и мрамор, дури.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ова е, конечно, таа река, таа Сена, самогласник препречен в грло, заедно со тебе загледан во мувлата зелена на домот заборавен.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Мрамор 2

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Во Градешница фрли мерак на убавата Неда Романова, та го натера стариот поп Тодора да го венча горе во ливадите; во Старавина и го слушна гласот на Марија Милетова кога го опљачка Сивета и, кога ја викна да ја суди што одела со Мушон Евреинот од Битола, кој имаше дуќан во Старавина, место да ја осуди, тој се загледа во неа и си ја фати посестримка за тоа село; во Бзовиќ пак се фати свети јован со Петрета Мијаков заради неговата млада Севда; во Вепрчани со Јана Којдова, и така со ред, та и од таа страна си го уреди животецот: да не му врви времето напразно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ризо Ушков ги прејде преку Црна и во Гудјаково им ги теслими на Ивана Колев и Стевана Војчев, овие му ги предадоа на Димитрија во Вепрчани, кој ги одведе до поп Пана Мицев во Беловодица и за неполни два дена, односно две ноќи, се најдоа во Оревоец, откаде Диме Бачко го извести прилепското раководство на чело со Јордна Стамболџија, Јован Грабула, Алексо Гермовчето и Алекса Бајракот, та дојде и до средба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се праша Толе сам и се загледа во гранките на стогодишниот бор крај долчето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се загледав во еден необичен наслов: Битолските кадиски сиџили Читам натаму: - Турски документи, трет том За миг помислив: колку убаво изненадување за Татко.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Убаво се загледав во фотографијата на која беше претставен амбасадорот, во свечената дипломатска облека, седнат крај камин, во очекување на некоја значајна аудиенција.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сашка остана така налактена на белите, обли раце, блажено загледана во огледалото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа го погали, го подигна речиси набожно и се загледа во рубите што лежеа во него, што ги носеше со Крстана пред дваесет и две години.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Каква едноставност“, со восхит помисли сликарот внимателно загледан во момата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Замислено се загледа во спокојниот преситен од светложолти одблесоци простор пред нас.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се подигна на прсти, ја доближи главата до самото писмо, се загледа во него, како да знаеше да чита и кратко проговори: - Арно де, едно јагне, само кажи ми побргу, не мачи ме.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Велгоштанецот овде запре, постоја малку, се загледа во далечината и длабоко воздивна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој се загледа во малиот отвор од кој избиваше црвен пламен, како од челуста на голема, разгневена ала.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Доктор Коста се загледа во околните шумовити ридишта од што по лицето му се разлеа благост, па рече: - Од планината!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дедо Иван ја наведна главата, се загледа во огнот, а брчките на неговото избраздено лице како да се удвоија, како да се продлабочија.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Доктор Коста го гмечеше со палецот своето луле, молчеше загледан во темните сонливи буки, неми, скротени од тивката августовска ноќ.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ѝ ѕвони српот, лути потта во очите, боцка осилот во грбот, а срцето е полно, преполно и секој клас ти е драг како жолтица... - зборуваше доктор Коста загледан во белите забратки и белите кошули на жетварите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Живко излезе од колата и се загледа во споредниот пат што се движеше од главниот и одеше право кон подножјето на Пелистер.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Боге се загледа во Маре и по нејзиниот упорен испитувачки поглед знаеше дека треба да се доискаже: - Зборуваше главно тој.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сега Маре беше зрела жена, со зачувана но раскрупнета убавина, спокојно загледана во докторот, пријател на мажот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Па по некое време се загледа во едно девојче што им собираше купони во мензата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Туку повеќе од обичниот свет, кој најчесто случајно заскитува по ликовните галерии и лаички се загледува во сликарските платна со малограѓанска претпазливост да не се препознае во некое од нив како во искривено циркуско огледало.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Со своето мало ноже ја исече лентата по рабовите, го отстрани капакот и со детска одушевеност се загледа во кутијата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога беше само на неколку метри од неа, четирите шепи престанаа да се вртат и неговите очи за миг се загледаа во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

ЗАПИС ЗА ТРАГИТЕ Мајсторон што си потпевнува качен на скелено - не знае, егуменкана што шета низ дворон манастирски - знае, намерникот молкум сега што одминува - не знае, старецот преплашено што гледа во залезон - не знае, јаболконо што се ниша зацрвенето во дворон - не знае, и ѕвездана што сега паѓа од небеснине длабочини не знае Каде е Таа, тајно од мене што ја наслови мојава песна и со години ме остави да чекам загледан во ветрон што ја разнесува правта на нашата прошетка по земјава, каде е?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Васко ќе се смири, ќе се загледа во дедовите мустаќи и ќе ги изостри ушите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Кога подобро се загледа во чашите во барот, имаше впечаток како некој намерно да кршел чаши.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Со стравопочит од сите страни пристапуваа сè поблиску кон колата, долго ја набљудуваа додека некои не почнаа да се поткреваат на прсти и други да се поткачуваат на колата и да се загледуваат во внатрешноста.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Го крена погледот и се загледа во гроздосаната, од плод натежнатата дивјачка.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тие денови на големо гледање и мислење, што го гледаше и милеше Брчалото, некои од брезничаните, губејќи трпение, додека тој седеше во зелениот пластичен стол замислено загледан во Тумбица, но од сочувство за неговите маки, ќе му речеа: „Уште ли не можеш да го најдеш тоа што го бараш?“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во еден момент тој го крева погледот и се загледува во авлијата во продолжение на портата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ова збунување што јас намерно го предизвикав кај моите посетители, ги натера да се загледуваат во луѓето низ градот така изложувајќи се на опасност.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Едно утро наеднаш се загледа во мене изненадена: „На човекот му требаат многу години за да израсте од дете во човек.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Секако.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Како што ти сега ќе заминеш по вода така и него таа ноќ го снема“ А потоа се загледа во мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Почнав да се смеам, онака, вистински, а таа се загледа во моето смеење.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сега веќе можеме да мислиме за целосно средување на проблемот – реков – без да водиме сметка за времето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А ти, речиси, веќе си втасан таму“, ми беше рекла.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Гледаш колку е близок до смеењето?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Не ли ти ме учеше да не истрчувам како прле пред магаре - објасни малку подоцна. – Сепак добро си постапил.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Боге од Бањи за момент се загледа во мене со онаа негова итарпејовска изненаденост која истовремено ти нашепнува нешто за одамна истрошената (барем кај него) недоветност, која наеднаш, можеби и против неговата волја се мачи барем уште еднаш да најде место на неговото лице.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дедо Васја колку што имаше сили, се загледа во речната темнина и нерешително рече: - Мост, веројатно. Железничарски.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- О господе, каде?... - Онаму.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Палјачото ѝ беше толку смешен на сенката што таа се засмеа, се заниша на гранката и тресна на земја како презреана дуња.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Кучето ја потпре малата муцка на предните шепи и се загледа во мене само со едното око.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Карамба-Барамба се потпре со дланки на колениците и се загледа во смешното човече.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Долгите раце ги држеше во џебовите и се потпираше на багремово стебло загледан во ретко посеаните капки по темното небесно кадифе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Со биковски наведната глава се загледа во противникот потоа брзо и вешто се наведна, ги префрли рацете околу неговата половина и го дигна од земја.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Како да бараат пат во арената, небаре се од прикаска - мазни, бели се појавија два коња со накривени и гордо дигнати глави, загледани во својот висок сув дресер само со по едно око.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ситниот лимар затропа со дрвените налани и ме осветли со џебна запалка; ми ја раскопча кошулата и се загледа во пликовите на моите гради.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Старецот се накашла, отиде до прозорецот и се загледа во врвовите на своите стари чевли.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ги залепивме носињата на стаклото и се загледавме во шарените книжни пари.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Еразмо се загледа во ножот што светеше на сонцето а на кој сечивата му беа направени од најцврст челик во форма на шилци, испреплетени во сите насоки.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ја зеде својата чанта од плетена тенка кожа, ја отвори и се загледа во нејзината содржина.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

– Генералот направи еден чекор назад, со раширени нозе неколкупати удри на земјата небаре проверуваше дали е доволно тврда за да го држи, потоа подигна глава и се загледа во врвовите на планината Бела Вода.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Полека и молчаливо префрлува поглед де на покривот, де на искривениот оџак, долго се загледува во прозорците и влезната врата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Колку многу среќи на едно место,“ рече Сара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една старица и нејзиниот син чекорат по паркот Каненфелд во Базел.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На секои неколку чекори Сара нѐ замолуваше да подзастанеме, не затоа што ѝ беше тешко да оди, туку затоа што сакаше да се загледа во оние нешта покрај кои ние минувавме без да ги забележиме, затоа што беа дел од нашето секојдневие: мајка и дете седнати на клупа им фрлаа трошки на гулабите, сликар стоеше покрај штафелајот и сликаше една бреза, девојка водеше под рака слепа старица и ѝ раскажуваше за светот што се пружаше околу нив, две деца копаа во земјата со рацете а нивниот татко читаше весник и не забележуваше како тие пронаоѓаа црви, млад човек се беше сместил како на фотеља на гранката на огромниот даб и потсвирнуваше, момчиња играа со топка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И само понекогаш некој ќе се загледа во сенката што ја фрлаат облаците или некое дрво, или ќе се загледа во сопствената сенка, и тој миг му изгледа како насетување на некакво откровение.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во тие лутања низ градот, понекогаш мојот поглед ненамерно ќе паднеше на некое големо стакло, или во водата на реката или на некое вирче, па без да сакам се соочував со мојот лик, со погледот загледан во некое отсуство.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Соочувањето со она другото и за лудилото и за нормалноста значи смрт, и претворање во сопствената спротивност и негација.” .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа продолжуваше да оди по лудниците, да влегува во расправии со докторите, а некој од нив ѝ одговорил со зборовите на Ниче: “Ако премногу се загледаш во бездната, и бездната ќе се загледа во тебе.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се сврте кон нас, само климна со главата, и пак се загледа во нередот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Му кажав дека сме дојдени да му посакаме среќен роденден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ако нормалноста внимателно се загледа во лудилото, таму ќе ги согледа неподносливите вистини не само за лудилото туку и за себе, па ќе напукне нејзината фасада, ќе исчезне оклопот, и ќе се наѕрат сите ненормалности кои во себе ги носи она што себе се нарекува нормалност, па на местото на разорената нормалност ќе завладее лудилото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сара и јас знаевме од каде доаѓа Клара според нејзините очи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рече: „Ана веќе нѐ чека.“ Се свртев кон ѕидот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И постојано, колку и да ја замолкнував мојата внатрешна сенка, колку и да го вртев погледот кон некоја светлина која требаше да го поништи нејзиното постоење, таа го поставуваше своето прашање: Да се живее или не?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја крена раката но не одмавна – раката се запре пред лицето, не од некоја помисла за смислата и бесмислата, туку затоа што се загледа во својот рачен часовник.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаше нешто од тоа соединување на сенките, од тој допир на одразот, од тоа преплетување на две недофатливости, во оние мигови кога Рајнер и јас бевме заедно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледаше де во мене, де во цртежите, како да ме имаше фатено да правам нешто срамно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еднаш мојата мајка се врати предвреме, и се загледа во цртежите наредени по масата, столовите, шпоретот, покрај прозорецот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ако премногу се загледаш во бездната, и бездната ќе се загледа во тебе.“ Фридрих Ниче: Отаде доброто и злото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кучката ја крена главата и се загледа во него милно, блажено, галежно.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Џони се закашла од чадот и меланхолично се загледа во воздухот околу себе.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Со по малку растреперените прсти од долгите саати стегање на перото ја запали свеќата, ја стави на масата и се загледа во полната месечина.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Никогаш во своето срце не успеа да најде одговор зошто токму тој е оној избраниот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мајката вареше пченица во кујната, а дедото седеше на столчето до шпоретот, загледан во тенџерето.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Ги сакам сите подеднакво, рече Мухарем и се загледа во матните очи на човекот. Нема ниту една што не ми е драга.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога ќе му се загледаш в лице ќе видиш дека тој располага со насмевка што може да се окарактеризира како посебна.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Таа мала измама ја предизвикал удар на внатрешен оган. Се зашеметил. Кратко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник внимателно се загледа во стиснатото лице на полуголото човече.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Богдан Преслапец пак се загледал во неговиот нос.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Богдан Преслапец се загледал во неговиот црвен и набабрен нос.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Во мојава куќа гостите не определуваат кој ќе ми биде гостин.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А на Мечкојад не ќе му е нужно веќе ножето. Сега има берданка и барут.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А коските? Тие не му се предаваат на огнот и живеат илјада години подолго од месото и од жилите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во кркорењето се засркнал со кучешка кашлица и станал беспомошно загледан во трепетливото небо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Душата е жолта и црвена, мислеле загледани во играта на пламенот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не ќе стаса до Кукулино, им пришол Трипун Караѓоз. - Арамиите бараат такви, осамени и послаби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја тргнал раката од чело и се загледал во треварите, едниот Никола, со шилесто лице на стар и мудар лисец, другиот, Пандил, нешто малку покус и со набиена глава во квадратни раменици на кои, без тој да почувствува тежина, можело да се смести по една вреќа овес.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Болниот Неделко Шијак пак се обидел да се исправи - сака нешто да каже, никој не го слуша, никој не забележува дека е жив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Милка го покри со дланка едното стапче, се загледа во другите и рече: „Ми останаа уште девет стебла, учителке!“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Соња ја крена главата, се сврте и се загледа во тетка Стана.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Пред да мине натаму, Остап се загледа во мебелот на првата соба.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Ве молам, по мене, - покани економот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Додека стоеше крај дирата, загледан во прекрасниот ден за лов, во чијашто мека виделина дрвјата беа огромни, воздушести и бели, и во кој владееше една прекрасна тишина под млечнобелото зрачење на небото, Змејко, и не мислејќи на тоа, си ги исцрни со неколку јагленчиња од кибритот своите подочници, а после, кога очите можеа слободно да гледаат по таа светната белина наоколу, тој мирно ја допушти својата цигара, - една од ретките цигари, што ги палеше само при некој свој празник, - а потем го настега магацинот од својата долга француска пушка со фишеци, ги престегна опинците и замина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Уште долго се превиткуваше на своето легло, загледан во една точка и далечен од денот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше едно едвај забележливо вртење со главата во оној старец до него, Змејко дури тогаш се загледа во неговото лице.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И овие двајца луѓе, загледани во оној до печката, што немаше на себе мека карирана кошула, што беше облечен во волнено и тврдо исткаено, какво што носеле отсекогаш луѓето во овие краишта, имаа едно чудно чувство за некакво не начнато задоволство, што се има обично по некоја свршена работа, која била претешка за нив, но која тие сепак успеале да ја свршат добро, да ја свршат онака, како што сакале без ниедна трошка, без ни еден збор отстапување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа сега го исправи своето главче и зачудено се загледа во него со своите ведри очички.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега стоеше на прозорецот и го сеќаваше со целото тело блиското живинче во неговите нозе како стои со исправена глава и исто како него загледано во прозорецот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само понекогаш, кога ќе застанеше да здивне, тој можеше да се обѕрне назад и долго да се загледува во ситната пробиеност на својата трага, а во неговиот матен поглед, со нешто речиси лудечко од напонот во себе, се појавуваше и една самозадоволна насмевка, просто како во дирата по него да беше собрано сѐ, што би можело да го израдува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше загледан во својата Срцка, облечена во виолетов фустан, кој од вратот до петиците го прекриваше нејзиното тело.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Момент! - докторот се загледа во еден под листовите кои беа на масата - Примете го моето сочувство господине Томо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Шабан Шаулиќ ја пееше песната „Дојди да остареме заедно“, додека одеше само музиката Рада се загледа во профилот на Томо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Пооде Јана по брегот и пак застана, загледана во зелените води на Тиса.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Често се загледува во далечните песочни бранови.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо, кој од почетокот отуѓено ги слушаше зборовите на Глигор, со интерес се загледа во него, во тоа енергично лице со широки вилици, со опнати цврсти мускули, со испечена од пустинското сонце кожа на вратот, во неговата темна кадрава коса, во јаките гради коишто силно и власно се подигнуваа како да се стремеа да го наполнат просторот на ќелијата и да искочат надвор од неа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Седна на каменот, ја симна пушката од рамена, ја стави в скут и се загледа во полицајците, кои, иако се правеа осилени, стоеја настрана од народот, тројцата на купче собрани, и уплашено се ѕвереа на сите страни.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не сте вие подобри од нив, им викна Крсте. Од кои не сме подобри, праша Куцаров.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Садриазамот се сврти спрема старецот; тоа, да не ја нападне првин главната цел, туку да удри на неа, со сите расположиви сили, дури откако ќе ја обезбеди заднината, беше основа на неговата воена вештина, па сега, упорно загледан во старецот, се прашуваше дали тој не го лаже, дали навистина луѓето се избегани на Имотот?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој болно се насмевна и се загледа во огнот пред себе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Едното е бледосино, загледано во некој далечен настан, другото зелено и потсмешливо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сите седат, загледани во Дука и молчат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се загледам во некое војниче и, наеднаш, над неговата глава, како да ме гледа лицето од Ангелета мој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Тоа не е сѐ, - подвикна Тодор и заканувачки се загледа во Бојана, која во рацете врткаше зелено -маскирна кутија од дамското издание на цигарите Генерал и со едната нога беше тргната да излезе од канцеларијата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Надењка нестрпливо, тажно, со прониклив поглед ми се загледува во лицето, одговара без врска, очекува јас да почнам прв.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја гледам, се бори со себеси, како да сака нешто да каже, за нешто да праша, но не може да најде зборови, неудобно ѝ е, просто страшно, нешто ѝ ја мати радоста... – Знаете што? – вели таа, не гледајќи во мене... – Што? – прашувам јас.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Ќерко, тоа беше последен пат да те молам да ме следиш на пијано. Се изрезиливме.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Петрович се загледа во него мошне внимателно со единственото подзамижано око и Акакиј Акакиевич, без да сака, проговори: Добар ден, Петрович!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој со лутина се загледа во свргаво дрво за да не зјапа по жените: разумот му беше стетоскоп, ослушнуваше што се случува во него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ми се загледа в очи и со крик што не беше посилен од криците на пауните се потпре со грбот на полусува црвенолисна бреза, стана стебло, побрза да пушти жили во земјата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Со секое станување и миење се загледува во огледалото внимателно и испитувачки како сликар кој си го црта својот лик и кој открива и внесува сè нови и нови детали за да си го нацрта што поточно, што поверно.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Загледан во албумот, одлетан со мислите, Богдан не забележа дека над него во короната на борот долета избегано улиште пчели.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Да се уништи една библиотека, му велеше Татко на Камилски гордо загледан во своите книги, значи да ја замолкнеш историјата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Проклет да бидам, тој миг го напушти лудилото и тој се загледа во нас со светли, човечки очи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тој сега помолче, како да не ме разбра, немо се загледа во моето расплакано лице.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Почна да трча од одделение до одделение, да душка како загар, проклет да бидам, како загар, да се загледува во секое лице со таков израз како да препрашува: - Ти, скоте, тука ли си, во стројот, !

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Потоа се загледа во празно небо, некаде далеку, не обраќаше никакво внимание на тоа што се зборуваше за него.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тревата околу нив шушкаше како да пука сама од себе. „Минатата недела најдов погоре детелина со четири листа,“ му рече таа и зафрлувајќи ја главата се загледа во небото.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Пак отиде до прозорецот и се загледа во водените шари на стаклото.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

9. Дрско извлечен од својата канија зракот, тој бел меч на ноќниот полноглавец загледан во прозозрецот на станот бр 6, лежеше на сивото зглавје.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Махмуд Дарвиш, загледан во езерската синевина, во другата земја зад блиската граница, која не се гледаше во синото езеро, тивко рече: - И покрај мојата пасија никогаш не сум помислувал да напишам роман.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Владетелите кои сакаат да владеат и дури во трансцендентни услови...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

О'Брајан го фати за раменици со своите силни раце и се загледа во него од блиску.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Човекот избезумено почна да се загледува во лицата на другите затвореници, како да се надева дека ќе може да подметне некоја друга жртва на свое место.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој се загледа во огромното лице.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон остана седејќи една минута, загледан во својата празна чаша, и одвај забележа кога неговите нозе го изнесоа повторно на улицата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Девојченцето го зеде парчето и тапо се загледа во него, можеби и не знаејќи што е тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Така ми велеше и ме прашуваше загледана во мене со широко отворени очи (така ми се чинеше во ноќта во која ништо не можев да видам, во која никој не можеше да ме види) поткрената на прстите за да може полесно да ми се вџари во очите (сигурно ѝ се чинеше дека така ќе го направи тоа), да го открие одговорот пред да изустам, пред да ѝ кажам кој сум.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Деница застана пред огледалото, си ги стави рацете на двете страни од вратот и, спуштајќи си ги полека надолу, кон градите, се загледа во своите очи, со долг и длабок, испитувачки поглед.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се сврте кон мене и ми се загледа во лицето обидувајќи се да каже и да чуе повеќе од било кој нејзин или мој збор што би бил изречен во тој момент.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се загледа во полната месечина на која се оцртуваа линии на човечко лице: нејзе ѝ се причини дека тоа лице првин ѝ се насмевна со подбив и закана, потоа се смршти, се стемни, дека светлината истече низ некој дол од другата страна на темната планина чии сртови едвај се забележуваа како грб на огромна камила.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Азра се штрекна, го фрли ножот преку масата, го избриша лицето со подлактицата и се загледа во челото на Ханка која токму тогаш ги подотвори очите и устата, како да сакаше нешто да каже и со очите и со устата, за миг ѝ се појави некоја чудна, необјаснива ведрина на челото, но одеднаш спласна, се затвори, ја снема.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се загледал во друга мома.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

И се загледа во некаков сон - небаре најаве...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

А јас - што сум сторила? - Предвреме сум се загледала во очите - длабоки вирови - и бликнаа солзи, чиниш, росна капка за секоја планинска темјанушка.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Така легната наплеќи, подзамижана се загледа во сонцето што веќе го беше преполовило денот. Ѝ се пристори дека откај сртот слуша скрцкави чекори.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Миговно ја жегнува жеговна мисла: - Прости ми, мајчице мила, сум згрешила... сум се загледала во очите на момчето што вчера ми го препречило патот - ама мислата не ја изусти, ја премолча - за до крај да го дослуша сонот, па му рече: - И јас сум го сонила твојот сон.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сега фустанчето го крена уште погоре над колениците и си се загледа во белите ципи на нозете кои беа прилепени една до друга како образ до образ.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Му пушти плашливо рака и му се загледа во лицето што му изгледаше необично, чудно: кожата црна, а веѓите и брадата бели - како слика во негатив.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ја држи Злата за рака и одвреме-навреме ја загледува во прстенот што тогаш ѝ го даде на ливадата, но прстенот е сега грд: испаднало светливото камче од него и стои шуплинка како изваден заб или длапче од истечено око.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Му ја извади амајлијата од гушата и се загледа во дијамантното камче што светкаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се загледа во едната, се загледа во другата, се поистави еден чекор назад, ги протрлка очите, кои му се навирија со солзи од напрегнатото ѕурење, промижурка со клепките, ги скрсти рацете, на градите, и почна да се клешти од смеа: – Ха-ха-ха-ха! Ха-ха-ха-ха!

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Мислејќи дека е тој султанот, уште од вратата попаѓаа ничкум и ги удрија челата од подот. – Правда и милост, честити царе! – проговори мирно поп Димитрија по турски и ја исправи главата, та се загледа во везирот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ги најде седнати и молкнати, една до друга на одарчето, загледани во вратата чиниш одамна ја очекуваат токму неа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ете така. (Се загледува во друг портрет.) А мадам Вагабундова е многу задоволна, затоа што ја сликам во бел фустан на шпански фон, а не сфаќа колку е тоа страшна тантелена гротеска...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ти со мене ќе ѓаволуаш, а?“ — и се загледа во главчето на детенцето, небарем бара нешто во ретката суграва коса.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Пак тргна од чибукот и се загледа во селаните каков впечаток оставија неговите зборови.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ха, ха, ха! — се насмеаја мајка и ќерка наеднаш — а Доста му одговори: — Ами така ли море, бику, наеднаш се бара чупа, a — И му се загледа во очите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Милош, исто така млад, на осумнаесет години почна да се загледува во неа како секој маж во жена.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Илко се загледа во Доста, па во месечината, пак во Доста, пак во месечината и почувствува дека навистина му се смее и го гледа, ама место да се уплаши или засрами, тој го собра лактот на раката на која лежеше Достината глава и оваа се најде под неговата гуша.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Читам на Интернет како сме го попушиле на самитот на НАТО во Букурешт: само Америка нѐ поддржала, а сите останати си свиркале загледани во плафон, бетер од дебарски молери!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Мајка го зеде Куранот и убаво се загледа во отворената страница.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Беше загледан во празно и молчеше. Потоа полека се доближи до сивиот кактус во аголот и го сврте грлото на шишето.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Кога лежеше сам, напнат од несоница и загледан во вжарениот врв од цигарата, не ѝ веруваше, патеше, можеби не зашто не можеше без неа и не зашто можеше да ја засака повеќе од првата.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не ми достига фантазија. Се загледа во чашата пред себе.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Застана над железниот кревет и се загледа во бескрвното лице на ранетиот. „Боли?“ праша.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ја фати меко за брада и ѝ се загледа в очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Инвалид потпрен на патерици и загледан в земја.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Соништата не ги заобиколуваа Татко и Гури Порадеци на чардакот, замислени, одвреме-навреме загледани во реката.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

III Лежам во тревата загледана во летниот облак каде ми се изјази погледот по сенката на липата што уште трепери во споменот на небото и сонот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Умен си ти, многу умен, рече доктор Пачев, го тргна погледот од мене и се загледа во таванот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Со Катерина бевме втасани негде кон крајот на пораката Високиот глас на младите, всушност веќе навлегувавме во оној дел од написот во кој се спомнуваа и резултатите од зафатите на младите, и на нивните големи и високи цели со кои се ветуваа и големи преселби на сезоните, кога Катерина сосема неочекувано ги крена рацете од машината и ги пренесе на моето теме; постапуваше како да зема во рацете посакуван предмет но тоа го стори многу внимателно и со двете раце, како да се плаши дека ќе му ја повреди убавината и скапоценоста на предметот што го зема, ме сврти кон себеси и ми се загледа во очите: - Ете, тоа се вистинските зборови!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- се загледа во мене.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но кога втасав до него, како што беше испружена на грб , наеднаш се поткрена на лактовите и многу сериозно се загледа во мене.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- И јас имам познати кои умираат, и тоа не еден - рече Катерина средувајќи ги ноктите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А малку подоцна додаде Стариот писател се ожени за Катерина!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бев загледан во нејзиниот палец кога ме запраша, без да го крене погледот, дали мојот познајник имал име и презиме. - Денко Самоников - реков.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А руменото Розе божем беше загледана во неговата приказна со таква незаинтересираност и со таков парчосан поглед, што Раде и вистински поверува дека таа ништо не разбра.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Егоцентрична река. Упатена накај белото море па она друго и друго сѐ додека не се нурне во овоземниот облик на бескрајот - океанот. Реката е предолго загледана во својот крај - уточиштето премногу втренчена во преобразбата. Реката така чека и го дебне мигот на својата смрт - слевањето во другиот. Од идентитетот ѝ останува само морската струја.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Гледа во книгата, а потоа се загледува во Курта.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

И додека родителите спиеја не знаејќи што се случува, и додека куќата спиеше, со сите свои автоматски пекачи и прислужници, и роботските чистачи во своите електронски сништа, јас бев загледан во блескавите зрнца на метеорскиот прав, кометината опашка, и органското тло на далечниот Јупитер, сјајни како и самите светови што ме влечеа на илјадници километри во вселената, со страотно забрзување.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој беше својот син и зборуваше наместо него, се движеше испрекинато за да го смири своето забревтано срце и возобновената паника што ја чувствуваше додека ја навлекуваше свежата, чиста униформа, ги проверуваше резервите на храна, садовите со кислород, кацигата, скафандерот и се сврти, како и секој човек на земјата таа ноќ, за да се загледа во небото што брзо се исполнуваше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Па, Змејовиот брег, се разбира“, запеаја сите во хор. Се загледа во нив.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Ох“, прошепотила таа, загледана во своите раце.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој си го допре лицето со раката и се загледа во влажните прсти.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кој е? – праша. Лицето се насмеа и се загледа во окцето.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Жените се загледуваат во него, а тој стои молчалив, со стегнато грло, нем.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А знаеш, дедо Пандо, тие цело време си мислеа дека ние таму, во државите, учиме.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Коста, дебел и едноног артилерец во италијанската и во ДАГ, се потпре на патерицата и се загледа во девојката.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Вози и ти како да си на парада! Заповеднички му се обрати Високиот на Коста.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

” Нумо подигна рака и немо се загледа во ридиштата отаде река.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ете, погледни ја мајка ти, Кире, погпедни ја...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Вечерта стигнавме во Елбасан. Преспавме во една сала. Кој на под, кој на клупи.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го фати за брада и, откако му се загледа в очи, му рече: - Горе главата, војнику...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Пандо седна и се загледа во лицето на Кире.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кирче замолкна и се загледа во ридот што се извишува над Прењес.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Аха!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Таа отвори очи и се загледа во мене.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Пандо, дрезнејќи ја својата цигара од тревки, се загледува во неговите сини очи, плука настрана и процедува: - Што да речам јас?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тој штом ќе се загледа во некој, како куче е.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А зошто?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Тој пак се загледа во нозете на Донка, рече нешто на шпански, потоа ја погали по лицето велејќи: - Ти си храбра девојка...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Штом децата ни ги облекоа така, штом ги вратија во бој, кучкините синови решиле да ни го искоренат коренот! - така велеше дедо ми. Така велеа и други.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кузе се сврте и откако се загледа во горниот дел на Прењес, рече: - Тој е шофер на другарите...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кире наведна глава, долго се загледа во тревата, си го подигна чорапот и, држејќи се за коленото, замолча.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Пандо подаде рака и рече колку што можеше помирно: - Крстовице, за тебе е... и... и Бог да го прости...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Доктор Ференц се загледа во мене и, по подолго молчење, ме праша: - Нумо, зар ти немаш во што да се облечеш?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Нумо се загледа во него и праша: - Колку години имаш? - Петнаесет и кусур...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А кога престана брмчењето на моторите и во котлината се врати тишината, тој се загледа во ѕвезденото небо и се почувствува уште поосамен.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Јован му се доближи и, фаќајќи го за рамената, му се загледа в очи и му рече: - Коста, послушај ме и нема да зажалиш.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Пандо го зеде второто писмо, се загледа во него, подигна веѓи и полека, замислено рече:- И ова писмо војникот не стигнал да го прати...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А знаеш ли што ми рече вчера еден од оздравениците? Не знаеш? Е, па слушни.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Хорацио се загледа во гуската, која сѐ уште е на истото место, само што повремено го мрда вратот: Знам дека нѐ гледа, иако се прави на тошо.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Откако успеа да се истопори на брегот од барата наречена „Езерце“, една од подебелите гуски си ги истресе перјата и сериозно се загледа во нас.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ги водеше децата кон Мартина сѐ додека тој не ги виде и вчудоневидено се загледа во нив прашувајќи се дали да спрсне да побегне.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Добро сине. И друг пат ми имаш речено дека таков народ сме ние. Свртени назад. Загледани во себе.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не знам од кои причини, ама веројатно постоеле, на Трајчеица ѝ се присторило дека Рајна премногу се загледува во нејзиниот генерал.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ТОМЧЕ: Татко... ТЕОДОС: (Кратко и суво.) Што! ТОМЧЕ: Сакам да зборувам со тебе...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: (Тргнал по Кева, се загледува во подот, се наведнува и дигнува мала сламка од метла.) Ете како чистат!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Пролетта илјада деветстотини и петата, речиси истовремено кога Методија Патчев во Македонија ја принесуваше својата саможртва на олтарот на слободата и на татковината, Алберт Ајнштајн, млад службеник во Патентниот завод, излезе од поштата во Берн и замислено се загледа во зраците светлина кои се прекршуваа врз големите црни облаци.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Се загледа во малата група туристи.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Но кога убаво ќе им се загледавме во очите, знаевме дека тие само ја утнале ординацијата.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Се загледа во гитарата закачена на ѕидот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

“ Теми го зеде весникот и најпрвин се загледа во сликата, радосно препознавајќи ги врсниците: „Прекрасно, супер, со нив е и професорот Светислав Крстиќ, хидробиолог од Природноматематичкиот факултет.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Влатко го читаше написот во „Колибри“ - еднаш, уште еднаш, се загледа во сликата за да ги препознае членовите на еколошката секција „Фиданка“.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

А залезот е убав и сенката што ја прави е долга за младичот од бистата незабележливо да ѝ се доближи, да седне крај неа, да се загледа во нејзините сини очи и да ја слуша како го повторува Лјеу: ...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Тој се загледа во нив и со раширени раце под сенката на јатото и запеја на пролетта и ја бакна својата амајлија - камен вонебесна боја околу вратот: каменот – што не ја погоди птицата.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

АРАПОТ: (Се загледува во неа) Занија! (Излегува. Пауза.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Да кажат - сполај Богородице, Свети Илија, Свети Никола, Свети Димитрија и загледани во нив со лес да здивнат и да таксат и пак да се молат и да чекаат, да се надеваат.