Писмо од кое, така барем мене ми се чини, никој не прочитал дури ни еден ред.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Замина како непрочитано писмо грижливо сместено во пликото.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Помала ќе била болката во неа ако си заминела како невеста.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)