И си мислевме и се прашувавме: дали таму каде што не носат ќе има ли некој кој ќе не погали со топла дланка како дланката на нашите мајки, кој ќе не бакне пред спиење, како што не бакнуваа нашите мајки, кој нежно ќе не погледне како што не погледнуваа нашите мајки, кој ќе ни се насмевне со насмевка на нашите мајки, кој ќе ни раскаже приказна, ќе ни запее приспивна песна, ќе ни избрише стежната солза?
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Кога ќе посакав да им запеам приспивна на внуците, ги чукав клепалата, вртејќи се на сите страни од светот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)