застане (гл.) - и (сврз.)

Секој крив и куц што врви застанува и чукнува на џамот, или фрла грутка земја или мало камче, или го издолжува вратот и ни гледа во тавата со храна и во шишето ракија, ако имаме.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го видов Перета Катин. И тој беше застанал и гледаше во мене. „Вода“, викнав. „Се врати водата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Водејќи ја мазгата, се замислувам високо, на некоја точка од пепелавото небо, и ја гледам малата копачка дружина долу: двајца мрдаат во црвеникавата дупка, еден горе подава раце напред и ги враќа назад, маската како црн гуштер тегли споро донекаде, застанува и се враќа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И затоа секој што застанал и зјапи во витрините на кабарињата, на бистроата, во бутките со порно литература, во кафеаните каде што се нуди само голотија, во кината каде што се екранизират порно филмови и на чии влезови, за пропаганден ефект, задолжително стои забелешка дека „гледањето на филмот е строго забрането за луѓе под 18 години“, е некој дошлак во Париз, некој турист и гостин од некоја странска замја, кој можеби дошол тука, на „Пигал“, за да каже, кога ќе се врати во својот крај, дека бил на „Пигал“, зашто се смета дека тој е еден од симболите на француската метропола.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На сред крчма застана и се загледа кај да седне. Празна маса немаше.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На главниот автопат, делот од патот по кој Даниел возеше, мораше да застане и да почека малку пред да почне неговиот камионет да се вклучува во реката од сообраќај.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога дојде до Милка застана и како да се зачуди.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Застана и се олабави нерешително гледајќи ме со влажните очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Жената застана и не без сомневање ме погледна в очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И тргнав кон нив. Луција ме здогледа на десетина метри, се вкочани, застана и ја фати тетка си под рака, уште посилно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По два часа вратоломно возење, тој застана и му го даде мотоциклот на Земанек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Набргу дојде експресот; застана и јас се качив во последниот вагон.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Средовечен маж со рака ни даде знак да застанеме и нешто нѐ прашуваше на албански.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Местото се вика Превалот и нужно тера да застанеш и да погледнеш долу каде во прстенот на околните планини се легнати двете преспански езера.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Застана и подигна муцка кон својот колега, чиниш му вели дека јабана е работата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Измачените и страдалнички лица, на кои се сочувани белези на гордост и достоинство, те тераат пред нив да застанеш и да простумиш со почит и воздржан здив.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во Прењес застанав и таму двете леунки ги оставивме во управата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Или можеби времето застанало и песокта во часовникот ќе застане, ни ваму ни таму, а тасовите на вагата во својата рамнотежа покажуваат дека веќе сѐ е сеедно и нема значење, а ѕвоното нема зошто да удри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Меланхолијата седи пред својата недовршена градба, окружена со инструментите, седната и загледана така како да се откажува од сѐ, како нешто да ѝ вели дека градбата никогаш нема да биде завршена; една скала е потпрена на градбата, а на земјата покрај долниот крај на скалата лежи камен блок – дали Меланхолијата треба да го искачи, по скалата, на градбата?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од силината на неговиот глас или од светлината на стиховите и зборовите, застанало и се скочанило сѐ околу и таму и потаму.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се додржуваше на тоа место, застанат и обидувајќи се да нанишани, наспроти на тој ветер, со последните сили. Еднаш успеа и да фрли.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога беше ручек време, оној напред застана и извади од торбата парче леб и парче сланина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога дојде на тоа место, и бигадирот Језекил застана и му намавна Здраво. Нему не му одговори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Чувството за некаква кобна завлечканост во неговите петици тој не го загуби ниеднаш и сигурно затоа можеше да застане и да се сврти уште на првото 'ржнување, што го чу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа траеше целиот ден. Вториот понекогаш ќе застанеше и ќе го подзачекаше последниот за да му рече нешто.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А кога околу предниот зеде да се згустува магливата непроѕирност на врнежот, оној застана и му намавна со раката.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Остана, сѐ дури не помисли на себе. Остана, сѐ додека не се прибра од сите страни, каде што беше расплинат, сѐ додека не се најде застанат и заблуден во таа темнина. Сега се повлече во своето легло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По стара навика, тој ни сега не одеше по разгазената врвица, сега тој цепеше во снегот нов пат, за себе. А после Дуко застана и зеде да се веднува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше застанат и ја разгледуваше својата собичка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога од далеку допре злослутно гракање, застана и недоверливо погледна околу себе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Капнуваше под мекиот товар. Немајќи сила да продолжи, застана и го пушти неподвижниот. Товарот се лизна од рамо и тресна врз тврдата земја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дури кај тесното корито на поројот, горе на планина, застана и се обиде да си ја лизне раната.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Проклет да бидам, и земјата и водата мируваа, дури и воздухот беше застанат и нем.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кај вратата застана и се сврте. „Си држел ли некогаш актерка во својот скут, другар началник?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Застана и изнајде: коренот на злото секогаш храни црн стеблак.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Цел тој ден течеше многу, многу бавно, споро, секоја минутка, секоја секунда беше лесна како воздух, исполнета со најчудесните чувства на светот, но траеше дооолго, времето не минуваше, како да застана и така остана.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Капнуваше под мекиот товар. Немајќи сила да продолжи, застана и го пушти неподвижниот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Непознатиот со татарски или монголски или черкески очи, ноздри, усни, гологлав и испотен, застанал и ги подвиткал топчестите раменици, го испуштил анџарот од левата рака и подавајќи ги двата прста на десната, показалецот и палецот, ги преплашил најблиските како да е невидено животно со црни или отровни рогови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој застана и му даде знак на човекот во бел мантил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој застана и по третпат погледна во часовникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кај вратата застана и се осврна назад, но О'Брајан изгледаше како веќе да заборава на него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
О'Брајан застана и го погледна одозгора. Неговиот глас беше одново строг.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој застана и продолжи со поблаг глас: „Напредуваш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш го здогледав Симона кој од некаде се појави, но сега застана и гледаше во Лена како во маѓесница.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Влегоа во Струга. Трајче застана и се оддели од Анѓелета.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Понекогаш, на патот, ќе застанеа и ќе испиеја црно кафе а потоа загреани продолжуваа натаму.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Другиот, напола во својот сребрен оклоп, повторно застана и ја сврти главата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се чу метален глас. „Застани. Стој таму каде што си! Не мрдај!“ Застана и се вкочани.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А кога беа сигурни дека се скриени од погледите на деда Гера и неговите комити, тие како по договор, застанаа и налутено се свртија еден кон друг.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Три карамели... – повтори Зоки и, та што стана! Тој застана и не може да продолжи понатаму.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тука застана и оттука како да почна да се созема.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
-„Кои работи во животот ве тераат да застанете и да живеете, а не да трчате кон крајот?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Луѓето повеќе не знаат што сакаат, полесно им е да кажат што не сакаат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас сега застанав и не им верувам на очиве: човеков ми личи на Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојде и жената, Гркинката, и таа застана и нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Влатко и Теми го суредија паното. Со крупни букви напишаа: ЗАСТАНИ И ПРОЧИТАЈ!!!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
На патот ме застанаа и ми рекоа: Каде одиш ти, каурко, вака?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога влеговме во нашиот двор, таа застана и ми го рече она што го мислеше цело време: - Сакам да посадиме во дворот жива елка!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)