Климент Камилски внесен слушаше. Првин ја стави Книгата за воспитувањето во својата излитена професорска чанта во првата преграда која ја затвори со металното синџирче, а потоа слушајќи го внимателно Татко, погледот го упати врз неколкуте отворени книги и списи за лавиринтите.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Еднаш кога Мил остана цела ноќ во лабораторијата и не дојде на спиење, Богуле го заобиколи коритото со вода што му го стави мајка му, и низ прозорецот кој беше заборавен да се затвори со рајберот однадвор, започна да се спушта по јаболкницата, но се слизна на влажните гранки и падна.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Влезе. Вратата се затвори со придушен шум.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Само нека се вратат, ќе ги фати, ќе се затвори со нив во колибата и ќе го чека денот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во ќелијата се дотетерави поетот Емплфорт. Вратата се затвори со нов тресок.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Немам сила, немам храброст а знаеш љубовта е нема а јас ко чедо на амор се претворив во дух... ќе изградам куќа од зборови и во неа би те затворила со клучот на моето срце би те чувала да бидеш мое гнездо во кое слетува мала птица да бидеш мој дом со отворена мускулна врата за срцето на малата птица лекокрила, многу нежна да бидеш свежо утро но тиха вечер... светилка што искри во мракот во мојата коса, една надеж, небиднина една среќа во ѕидините на срцето што се руши ко стена да бидеш последна љубов дојди, не оди си, дојди!!!
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Решив да се затворам со книгите во собата горе и да продолжам да ја пишувам својата повест.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)