здрвени (гл.) - нога (имн.)

На чекор-два од него, во чудна, неприродна положба, со чудно исправени, здрвени нозе, лежеше овцата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Погледот не достигаше далеку, лажеше: долгите боцкави гранкина капините лазеа околу неговите здрвени нозе, се подаваа кон него, му ги кинеа закрпените бечви. во него се мешаа безброј чувства, го кинеа, риеја по неговиот мозок, се бореа меѓусебно за превласт.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Погледот не достигаше далеку, лажеше: долгите боцкави гранки на капините лазеа околу неговите здрвени нозе, се подаваа кон него, му ги кинеа закрепените бечви.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се сети: кога како дете го виде отруено своето куче, со пена на исфрлените заби, со здрвени нозе и со мраз во позлатените очи, мислеше дека и самиот умира.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Продолжил со здрвени нозе потешко отколку што можело да се замисли.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Паднал, се пречекал на дланки и се исправил со јачење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Надвор во густата безживотна бара лежеше ничкосан на една страна коњот и самиот безживотен: здрвени нозе, забуцана муцка в кал, а на црвеното чело чавка со кокетно накривена глава се бара во огледалото на лилавата зеница.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)