знае (гл.) - свој (прид.)

Невестата Митра си ја знае својата работа. Рано ќе меси, крмакот ќе го нахрани, вода ќе залее, тиква ќе кладе да се свари, слама ќе извади, вечера ќе пригоди и денот поминал.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И пред да започнат со операцијата чистење на зборовите кои требаше конечно да завршат во минатото, како историзми, тие постојано се бореа со наносите што ги имаше секој збор отаде своето време поставувајќи си го постојано прашањето: каде останува тоа што веќе минало, дали минатото на некаков начин минува во сегашноста, дали е вечно присутно, дали идното е во сегашноста, дали тоа што било конечно значи никогаш повеќе, дали народите кои не го знаат своето минато се осудени одново да го живеат?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секој си го знае своето место.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но тие точно си ја знаеја својата позиција.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Си го знае својот вечен пат... Така и ние.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Уште помалку треба да му се префрли дека не ја знаеше својата работа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А со помош на Џуносуке Окујама (кој, кога Господ би ја знаел својата работа, би го размножил и поставил во секое електронско музичко студио во светот).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Ја знам својата вина,“ рече, и гледаше во тупаниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Прости ми.” „Немам што да ти простам,” реков. „Немаш сторено никакво зло.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе излезат од вода, од гаќите и од под гаќите им капат само промашувања.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Секој газ си го знае својот фактор, како што се гледа на еден билдборд.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Само замолкнувањето на Аванти пополо И само префарбувањето на бандиера роса А ваму новите соништа да претежнуваат од популизам И да не важи веќе поговорката Дека секое влакно си ја знае својата леснина
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Сепак постои кај нас еден така да речам убав збор: секоја планина си ја знае својата тежина“, велам јас и веднаш замолчувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Извињајус“, додавам и го оставам среде масата шишето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Судбината секогаш си го знае својот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Знаете, едно пони многу добро го знае својот јавач и не беше невообичаено што кафеавите понија на пасиштата и оние во шталите, му се потсмеваа на Семовото пони затоа што го јаваше свирач на гитара, а не некој весел, вистински каубој од глава до петици кој пцуе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Па дури и еден ескалатор во трговските центри, можеше да биде извинет затоа што сопнал некој трубадур.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)