Верувам дека од никаде, ама баш од глувотијата на оваа мирна улица се појави брат ми, рус и висок, во фармерки и кожена винтјага, и непоканет почна да зборува, неконтролирано мавташе со рацете, се закануваше, караше; за пет минути колку што ломотеше сигурен сум дека сѐ ми извади низ нос, па дури и сендвичот што набрзина го имав излапано во гадното шинобусиште.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Другарчето му ги фрли џамлиите в лице и му се искриви уште еднаш, со јазикот изваден низ устата колку што е долг, сè уште со црвени траги од парчето леб со ајвар што го изел за ручек.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)