За мене беше неопходно да се остави простор за трансформирање на внатрешната енергија, и така јас морав да создадам однос помеѓу телото и искуството на набљудувачот како оној помеѓу масата на материјалот на скулптурата и празнината.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Само на овој начин изложбата може да дише, батериите да се полнат, енергијата да циркулира, и материјата да го изрази својот магнетизам.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Од друга страна постои една димензија создадена од смртта на уметникот, после која уметничкиот систем се наоѓа себеси со сите остатоци, сите траги од шамановите перформанси заедно со скулптурите, формите, и енергетските полиња.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Тој сепак не го изразува својот цинизам како очај туку, намерно создавајќи величенствена илузија - ANEMIC-CINEMA, и како комплетен уметник, сѐ држи под контрола.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Не го изрази своето наследство во пари.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Брадата го открива карактерот кај човекот: оној што ја пушта брадата да му расте слободно, природно, диво, без да ја дотерува и обликува - има нешто уметничко во себе, повеќе го обликува духот отколку брадата; оној, пак, што ја потскаструва брадата, што ја дотерува, негува и обликува - ја искажува својата префинетост, нежност, желба за блискост и допадливост; оној што ѝ дава форма на брадата во вид на трака што му врви преку вилицата и се спојува со зулуфите - сака да е упадлив, да обрне внимание на себе; оној што ја бричи брадата само на врвот од вилицата оставајќи ја гола како јајце и надевајќи ѝ на брадата од образите да се спои, прекинувајќи ја како прекинат мост - тој ја искажува својата затвореност, потиштеност, нерешителност, колебливост; оној што ја пушта брадата да му расте само на врвот од вилицата спојувајќи ја со мустаќите, ја изразува својата ученост и љубопитност кон сѐ, полн е со енергија и сигурност во себе; оној што ја остава брадата да му расте во вид на шилец или ластовичино крилце спуштајќи ја накај гушата - пргав е и склон кон брзање: брза и во мислите и во постапките; оној што носи порабена „шпанска брада“, полн е со искушенија и желби за доживувања, за авантури, за весел и безгрижен живот.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Ако возрасните гаврани можат да ја изразуваат својата лутина со непрекинат и неразбирлив говор, двете млади гавранчиња, обидувајќи се да ги употребат своите крилца под старателство на многу грижливите родители, сигурно мислат дека се испилени само со една единствена цел, да ги вежбаат своите белодробни крила.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
И покрај поделбата, Рим и понатаму ја сметал Македонија за посебна етно-политичка заедница, дозволувајќи да формира и заеднички совет преку кој тие можеле јавно да ги изразуваат своите политички тенденции, но во согласност со политиката на Рим.
„Џебна историја на македонскиот народ“
од Група автори
(2009)
Не можеше да истрае тој на желбата да го изрази своето сочувство.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И државниот секретар на САД, Кордел Хал, во писмото од 13 јануари 1942 година, во однос на обединувањето на Американците од словенско потекло, ја истакнал "полната поткрепа на нашите воени напори од страна на американските граѓани од словенско потекло кои претставуваат важен фактор во нашите производни програми во оваа тешка ситуација".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“
од Тодор Чепреганов
(2012)
Иницијативата била поздравена и од претседателот на САД, Ф.Д.Рузвелт, кој во писмото упатено до секретарот на Словенскиот комитет, Георги Пирински, го изразил своето задоволство од високиот патриотизам на детроитските Словени.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“
од Тодор Чепреганов
(2012)
Во таа смисла на жените не им се потребни шокантни трансгресивни постапки со коишто „модерните примитивци“ ги изразуваат своите примарни пориви, бидејќи експлицитното женско тело на сцената веќе самото по себе е трансгресивно.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
За разлика од движењето на „модерните примитивци“ во коешто главно машките членови преку радикални и нелогични гестови со кои го модифицираат сопственото тело (тетовирање, прободување, саморанување) укажуваат на телото како на последно прибежиште во коешто единката сѐ уште има моќ, тн. „женски“ перформанс, во анализите на феминистичката критика, ја користи присутноста на женското тело со кое манипулира жената- автор (досегашниот објект станува субјект) за да ги преиспита односите на моќ во репрезентацијата на женската сексуалност, разоткривајќи ги симболичките основи врз коишто почива начинот на гледање во „машкиот“ свет.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
„Не му било пишано тука, но тој запали ханукија на Небото”, му рече Јаков на рабинот кога овој дојде да го изрази своето сочуватсво за преселбата на чесниот член на заедницата од сиромашното маало на битолска Ла Калежѐ.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Некои од нив, за да ја изразат својата благодарност и симпатија ги галеа орлите на капите на полските војници.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Затоа мора јасно да се каже, дека луѓето како Walter, Klemperer, Rainhardt итн. мораат и во иднина да ја имаат можноста во Германија да ја изразат својата уметност. (...) Во таа смисла апелирам до Вас во името на германската уметност, за да не се случат нешта, коишто можеби веќе не би можеле да се поправат.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Ниту можноста сите наши Главаши и Мерчепи под будното око на Крлежа најпосле да можат да го изразат својот, денес ѓавол-ќе знае-од-кои-причини толку несреќно потиснат, сензибилитет за правна држава и човечки права - не е за потценување.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Татко ми тогаш замислено продолжил: – Човекот со мислата за смртта всушност ја изразува својата немоќ.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Впрочем, не се жртвуваат брак и деца за да можеш да ја изразиш својата креативност, ти веќе си создала нешто, си создала деца и тоа е твојата креација за која си се определила.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Таа е арената на која јавноста се организира себеси, го формулира јавното мислење и ги изразува своите интереси и желби во однос на власта.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)
Како простор на институции и практики помеѓу приватните интереси на секојдневието во граѓанското општество и областа на државната моќ, функцијата на јавната сфера е да служи како посредник помеѓу приватните интереси на поединците и барањата на општествениот и јавниот живот.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)
Ми се насмевнуваа со некоја нагласена симпатија, заговорнички ме погледнуваа, а притоа настојуваа на некој посебен начин да ми ја изразат својата поданичка покорност.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Стариот се смеел... Не знаел како да ја изрази својата радост.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)