На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Во текот на предавањето минатата година на Универзитетот Колумбија, Сузуки рече дека постои разлика помеѓу источното и европското мислење, дека во европската мисла нештата се гледаат така да се условуваат едно од друго и да имаат последици, додека во источната мисла ова согледување на причините и последиците не е нагласено, туку човекот се идентификува со она што е овде и сега.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)