Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Иако веројатно секоја намера да се биде „транспарентен“ во тековното работење има свои граници (пристојноста и достоинството, да речеме, особено кога станува збор за не баш сјајни услови за работа, за не кој знае колку дарежлива финансиска помош и за недоволно развиените културни потреби на средината во која живееме; што сѐ сепак не нѐ спречува во ова списание да се вложуваме себеси), сепак ја бележиме оваа нотичка, делумно и како обврска кон нашиот долгогодишен спонзор, Сорос Фондацијата, чиишто правила и принципи (иако често недоследни, нејасни и без генерален концепт) имаат стремеж да чекорат кон чистите и етерични предели на тн. „транспарентност“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Приврзаниците на предимството на кирилицата пред глаголицата имаат свои аргументи, кои подолу ги разгледуваме придржувајќи се кон истиот редослед, по кој ги претставивме мислењата на приврзаниците на предимството на глаголицата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Секој од наведените правци има свои карактеристики и методи и секако дека би ни требало многу повеќе време и простор за да се образложат поединечно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во трактатот „О писменех“ Црноризец Храбар укажува дека Константин создаде писмо од 38 букви, а толку има глаголицата без графемите за прејотираните назални вокали.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Спорови околу предимството Во врска со подготовките за Моравската мисија, во науката порано се поставувало прашањето за предимството на системот на писмо, т.е. дали Константин прво ја создал глаголицата или кирилицата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тука пред сѐ мислам на правците како: аналитичкиот бихејвиоризам, феноменологијата, лингвистичката филозофија, современите движења во филозофијата на духот, когнитивната филозофија, физикализмот и голем број други правци карактеристични за филозофијата на 20-иот век.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Додека Декарт она когито го здоби со отуѓување на телото (перцепцијата, емоциите) од својата суштина, Спиноза тврди спротивно, дека свеста е свест на телото и дека индивидуалната свест и „индивидуалното“ тело се едно нешто, само различно разбрано.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Обете мислења имаат свои приврзаници како и свои позитивни и негативни страни.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Човековото индивидуално тело за него е составено од многу делови коишто имаат своја индивидуалност, што дозволува плуралитет на неговите идентитети.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Маркетинг службата на „Киро Ќучук“ имаше своја канцеларија во Скопје и стовариште бр. 3 во село Визбегово.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Исто така, тој беше должен да плати и паушал за судски трошоци во износ од 2.500 МКД, како и да му ги надомести процесните трошоци на оштетениот, во висина од 23.400 МКД (385 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во кривичниот процес (кој беше воден пред судскиот совет во состав В.Миновска судија-претседател, С.Михајловска и С.Петров), а и оштетениот Јакшиќ имаше свој полномошник (адвокат М.Петковска – поротници/членови) осудениот управител беше застапуван од својот бранител (адвокат В.Петров), а и оштетениот Јакшиќ имаше свој полномошник (адвокат М.Максимовска) кој, во завршните зборови, предјави имотно-правно побарување во вредност од 3.500.000 МКД (57.375 ЕУР) кое ќе го бара во друга постапка. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Според систематизацијата на работните места, Авдиќ работеше како референт во комерција задолжен за следење на побарувачката, известување за цените и начинот на дистрибуција на производите на пазарот во главниот град и во Косово и често одеше на службени патувања.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На врвот: карпести ѕидини , тврдина поставена на голема височина, во која сѐ има свое значење: Секој карпест стол или престол е направен со посебна цел.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Секој човек си има свој внатрешен учител или водич, него само треба да го повикаш и да го слушаш, да слушаш: тој кога те подучува не оди никогаш против тебе!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога секој ден осамнуваме во сегашноста: ние сме огледалото, низ кое минатото има свој одблесок во кој се насетуваат убавините на иднината!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ми се чини сето природно околу нас си имаше свој совршен склад на логични слики и системи, и сето тоа, некако, без да вложиме напор, се само се случуваше, со голема леснтотија, се се одвиваше опкружуввајки не!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Речиси секое семејство имаше свој план како да ги спаси козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Секоја од империите, осудени на неизбежен пад и заборав, како да има свои надгробни плочи во остатоците на киклопските камени блокови на кои беа втиснати пораки со различни писмени знаци, секогаш разместувани од новите освојувачи или од потресите на земјата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Имаше свој моќен внатрешен тек кон вистината, реалноста, запрен на природните врутоци на животот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А мојот татко не беше ерудит, ниту мудрец, како на Луан, но тој беше отворен и без предрасуди кон другите, секогаш готов на пријателство со туѓинци и си имаше своја мудрост кон животот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Велеше оти секој си има своја судбина, па беше согласен децата да се викаат Лав (Љуан), Светлина (Дрита), Волја (Вулнет), Желба (Урим)...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ова е мрак кој има своја цел.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Иако и овој посмртниот живот има свои јамки кои се обратни од јамките во животот на живите.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Таквите литературизирани судбини во одделни литератури имаат своја богата традиција и претставуваат долгорочен национален интерес и системска програма во творештвото.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тоа е направено едноставно и топло, се раскажува како кога се прикажува бајка, но мајсторството на писателот и педагогот тоа го прават така зашто во него не е ништо измислено, туку сего тоа некогаш било и како такво треба да се знае ида се помни.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Поводот да се напише овој роман, како да има свое оправдување во епилогот. за својот голем син македонскиот народ испеал многубројни песни, сочувал недоброј спомени и кажувања и така го овековечил.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Но, над се бил и правичен.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Значи, се охрабрив јас, луѓето знаат, но имаат свој начин во покажувањето на својата заинтересираност и љубопитство.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тие се сега една мала толпа која, како секоја толпа, си има свои правила на однесување и не се обѕира на она што е вистина, или што не е вистина.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нејсе! Како што се ширеше мојата работа, така беа се почести моите патувања, во почетокот со карваните, а подоцна за тоа имав свои луѓе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа, се разбира, не може да се провери на страниците на „Цариградски весник“ каде што Никола Поцо имал свои пријатели и каде што, по линија на таканареченото доброчинителство, можел да има поддршка, туку во еден друг документ објавен во зборникот „Документи за историјата на трговијата на Европска Турција“ од страна на грчкиот конзул во Трст во тоа време по име Адонис Гленди.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мудриот Хадријан имал своја забелешка во врска со ова.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Е, ама нели секој чекан си има своја наковална, па бидејќи не беше никаков исклучок од физиката и биологијата (додуша, нему, не му беше толку наклонета биологијата, па затоа се занимаваше со психијатрија), се ожени за една кротка овчичка, која на секој негов приговор му одговараше со „Бееееее!“

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тој веројатно си мислеше дека се уште внимава на нас додека си играме.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Трендафил тешко прифаќаше дека секоја генерација има своја музика.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Нормално, во Фектори имаше повеќе педери отколку, да речеме, во Конгресот, но гарантирам дека ги немаше повеќе отколку што ги има во вашата омилена ТВ емисија.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Секој има своја вистина. Иди па истерај ја... Потполно бесмислено.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Нормално, Фектори имаше свои педери, па ние бевме во шоу бизнисот - а тоа е шоу Бизнис!

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Фектори едноставно беше место во кое секој можеше да ги изнесе своите „проблеми” на виделина.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој и тој водат битка за својата вистина.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

(Ова е голема тема, и само ја зачнуваме овде, во контекст на една симулирана експликација, затоа што стратешките игри се бескрајни а борбата дури и кога е фронтална дури и кога е идеолошка - што значи кога тие ги диктираат правилата - пак има свои финеси, свои слепи катчиња - се сеќавате на собата во 84?!

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Денес, на пример, секој од овие „квартали“ својата физиономија ја манифестираат со тоа, што има свои автобуси и трамваи за превоз на патници, некој вид управни полициски органи, како и некои специфичности.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Затоа „Келнише васер“ е знаменитост не само по специфичната миризма, која денес не може никој да ја произведе, туку и по бројката „4771“, која има своја историја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Инаку, кога сме кај кејовите, да споменеме дека мостовите со нив прават чудесна целина, а секој од нив има своја историја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Секоја од овие мачки си има свој стопан, „старател“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Нашата земја, всушност, е редовен излагач на Саемот во Пловдив и има свој павилјон.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Келн под мостот на Рајна има свои привлечнисти, зашто овде многумина се собираат, за разонода и забава со герлите, кои овде се среќаваат на секој чекор.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

За Солун се вели дека е шумен град, но шумот овде има свои граници и се чувствува само во неговите центри и во главните сообраќајни артерии.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ваквиот индустриски развој има свои причини.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Оние што имаат свои коли, ретко ги возат во градот, и тоа само во итни случаи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој има своја убавинашто го одделува п своите специфичности од другите градови, можеби, како што Париз се разликува од многу други светски метрополи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Монмартр“ има своја историја. Овде е сѐ конзервирано, онака како што било пред десетици и десетици години, па и со векови, тука се тесните улици и сокаци, лампионите, малите плоштади.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Јазовирот“ на Панчарево е далеку, а вештачкото езеро на „Штркелово гнездо“ можат да го користат само оние што имаат свои автомобили.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Келнскиот карневал има свои правила. Тој трае една недела.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Пигал“ има своја знаменитост. Овде се и најгурмансите ресторани.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Секој град има свои кулинарски специјалитети, ги има и Прага.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Всушност, индустријата во Германија се среќава на секој чекор, па и овој град на Виртенбершката покраина има свои изразити индустриски белези.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во лозјето тој си има свое место за седење, под крувчето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ескимите имаат свое време на “палење” кога во текот на краткото лето племето се собира за да се забавува низ оргии.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во стварноста речиси насекаде можат да се востановат едновремени, иако исклучително не еднакво-вредно пренесени, разнолики уметнички струи (народна уметност, црковна уметност, државна уметност и др.), а секоја од нив има своја публика.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Секој од нас зад себе ги имаше своето минато и својата претходна работа: тој во психијатријата, политиката, филозофијата, веќе богати со концепти, а јас со објавените книги - Differrence et repetition i Logique du sens.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И токму ни рече да го отвориме учебникот и да погледнеме што треба особено да запаметиме. Ѝ рече на Софче полека и јасно да чита: - Вселената е бесконечен простор исполнет со милијарди ѕвезди и други небесни тела.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Сонцето е ѕвезда во гасовита состојба и има своја топлина и светлина.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Веројатно и наставничката ги сака овие фантастични работи, па со занес ни раскажува за вселената.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Азија со нејзините угнетени народи - има своја баштина и низ вековите можеше нешто да оствари од неа.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Оние кои владеат наследници се на сите претходни победници.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ужасната врска на коренот говори дека не владее поразениот, но дека и победникот и поразениот имаат автобиографија на големи страдања, и секој на свој начин: секој светец има своја карактеристична брада и одежда.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Таа има своја историја - крвава и бесконечно сурова.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Игра на судбината ли е, што ли е, ама на еден поет навистина му прилега да се роди баш во Улицата на стариот цвеќар, како што и на улицата и личи да си има свој личен поет, вардач на нејзините тајни и ишкач на заборавот.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Впрочем, секој век си има свои лудаци и питачи, свои музиканти и поети: колку пари толку музика, колку ракија толку поезија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Ти течат, се разбира, и други зборови и сите тие си имаат свое вистинско и изопачено значење, сите зборови си имаат и своја убавина и огледало пред кое се китат бавно и гордо, буква по буква.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Уште пред се се скрши грнето беше начул дека секое време си има свои безизлези и дека многу труцкање врз лепливите тајни не е баш препорачливо.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Британскиот оддел на СОЕ, кон крајот на 1942 и почетокот на 1943 година на територијата на Македонија имал свој агент по име Глигор кој уште во текот на јуни 1942 година се сместил во Скопје и одржувал врска со Истанбул. 58

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Тајното средиште коешто наизглед сѐ објаснува се извива во набор на делото, инкорпорирајќи некоја надворешна позиција за преку неа да ја расветли целината во која исто така има своја улога.“ (Џ. Калер) Впечатокот на авторефлексивност го создаваат наборите.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Јас го разбирам светот како шаховска табла составена од повеќе фигури кои имаат своја улога.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Додека сонцето да се извиши над ридот, секоја куќа си има свој дел од сенката под дрвото и свој дел од водичката за пивото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Си имаме свој готвач, тукашен селанец, обучен во војска, кој вари грав во казан а на празник врти јагне на ражен.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Токму затоа што се работеше за исти случки и исти јунаци, секој имаше своја приказна, секој држеше до вистината на својата приказна.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кадровикот, значи, предложи Баге да ѝ биде доделен на забавно - хумористичната редакција, која си имаше своја програма и свој термин во шемата на таа програма, но немаше постојан уредник туку редакцијата ја водеше моментно суспендираниот уредник од друга редакција, и така наизменично како што имаше постојано по некој уредник под суспензија, и така постојано додека имаше на располагање наизменично суспендирани уредници.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За изненадување на Ване, сега на масата, од десната страна на мајка му, седеше стариот - но не оној стар што го знаеше туку сосема друг, како којзнае која копија од оригиналот што си имаше свој отпечаток дури за и на малиот прст од раката, во вид на дискретен нокот - доволно долг да му се забележи на широката и плоска дланка, но и доволно краток да не му пречи во пишувањето на службените списи, и секогаш однегуван не со ножички туку со турпиичка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Си имал свои, медицински, што барал по моиве белетристички и филозофски?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Колку и да беа современи, уште по нешто ги држеше за традицијата; а и ништо необично немаше во тој обичај, сè додека мажите си имаат свој разговор за политиката, а жените свој за козметиката.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А зошто Курназ? Секој прекар си има свое потекло, ако не и свое проклетство.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој продолжи самоуверено: - Вие добро знаете дека индивидуалната работа врз големите проекти има свои граници.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но, набргу, се откажав од намерата, убеден дека секој, како што си има свој живот, си создава и свој распоред на книгите...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Набргу стигнаа и тројцата постари браќа кои веќе имаа свои семејства и не живееја со родителите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во изборот на судиите, не можеше да се заобиколи и улогата на Министерството за правосудство, но, сепак, конечната одлука ја донесуваше Партијата која имаше своја ќелија во Судот...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И тешко ќе може да се најде замена за тие зборови кои имаат свој век и своја судбина.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Си имаше свое семејство.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И Римјаните си имаа свои јаничарски ешалони кои им ја тераа работата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Секој си има своја мисија во животот!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Колку и да гозанесуваа овие сведоштва на исламската култура, тој си имаше своја цел, како учен цариградски кадија, да дојде до вистинските книги - кадиските дефтери, односно до сиџилите, кои останале на овие простори.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Поповски разговара A.Buzoni Сашо Поповски ЛУЃЕ ВО МАСЛО НА ПЛАТНО Пред неколку месеци Сашо Поповски (35) ја имаше својата прва изложба во Музејот на град Скопје.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ја има својата менопауза, своите месечни циклуси, целата таа генитална апаратура која е мошне чувствителна; Ништо не правиш бадијала.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Секој има своја приказна, илјадници приказни.  Но зарем нема ниеден писател?  Писател?

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Секој од нив си имаше своја смеа, свои нишани, свои итрини.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Ништо не е залудно. Сѐ има своја граница и цена...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Секој човек си го има своето место, својот удел во изградувањето на општочовечката среќа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Моите стари, нека им е лесна земјата, секогаш си имале своја порода кучиња.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сѐ си има своја памет, свој ред, сѐ се труди да порасне, да се зачува, да остави семе, да остарее. И билка, и дрво, и животно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Оттука својата драга долина ја имаше пред очи како што ја има својата дланка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Осип Мандељштам Каменот, билката, брчките на старецот, смрзнатиот пат на коледе, белата дарпна на свекрвата, белото велигденско црковно оро – имаат свој говор.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Доколу веќе сме утврдиле дека во прометејската етапа на историјата, напоредно со огнот постоел и говорот, сигурно е дека секој творец си има своја прометејска етапа, прометејска етапа на неговото сопствено битие: огнот на неговата прва средба со видливото и со говорот што тој оган го произнесува запретен некаде во потсвеста, моќна да го преобрази видливиот и присутен свет во имагинерна, трансцедентна верзија на некогаш веќе постојното.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Просечната плата исплатена по работник кај странските директни инвеститори изнесува околу 16.150 денари, за разлика од просечната нето плата исплатена на ниво на држава која изнесува околу 21.400 денари.2 Најдобар пример за ваквата ситуација е изјавата на првиот човек на компанијата за автобуси Ван Хул, која има своја фабрика во Република Македонија, дека тие инвестирале вкупно 30 милиони евра, но дека повеќе од половината (17 милиони) биле всушност субвеници дадени од страна на Владата на РМ.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Ама тука кај вас ни њуспејпер не доаѓа инаку ќе знаевте дека дури и по Европа луѓето почнуваат да имаат свои чопери зашто Америка за многу мали пари им ги продава.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Децата, кои имаа своја реалност, по цел ден висеа на патот кај Долни ливади надевајќи се дека Брчалото ќе доклинка од некаде пешки.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сега, откако го зедовме тој ојлот од Ираки, кај нас во Америка и секое дете има свој чопер.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тие имаат своја вера, бумбарска.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А вистина, птиците имаат свој живот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се разбира, можев да си претпоставам за некои од причините на Таша, а можев да си го замислам и одговорот на Иван, и тоа пред да го поставам ова прашање.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали тоа значи дека секој од нас има свој сопствен, строго определен пат низ животот, и тој наш пат само навидум се приближува, се среќава па дури и вкрстува со патиштата на нашите блиски?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури и подоцна по сите оние сознанија со кои се имаше здобиено од животот таа се трудеше самата себе си да се увери дека се можело да тргне и по други патишта, но и тоа што се случило имало свое оправдување а и свои вредности, па нема потреба да се оцрнува и да се трупа кај грдите спомени.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ме беше посоветувала: „Веќе си голем, сине, треба да имаш своја соба!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Сакаше да има свое засебно место? - прашав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали мора да е токму вакво лицето на нерадосната пустина во која на крајот ќе опстане само жедниот кактус на нашата осаменост?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Впрочем на какви убавини можев да се надевам ако останев во полето?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но она што ми остави пламенче надеж во душата дека сепак не сум ја прекинал папочната врска со Него беше тоа што додека го слушнав Филозофот како го растолмачува записот со логотетот, забележав дека уката таа подобна сосем е на уката моја на создавање на едно цело од многу здробени нешта, на камчиња подредување, на мозаик сочинување, и преподавање сказанија, што сѐ заедно еднакво е на плетењето мрежа пајакова: сѐ на свое место, сѐ во свое време, оти секое нешто си има свое време и место на лицето од земјата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Филозофот гледаше во мене и рече: „Затоа и ти го раскажав собитието со слепиот од Кападокија; секој глас си има свое значење, само што ние тие значења сме ги заборавиле.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти секоја буква, непозната дури, има своја топлина, поинаква од топлината на другите букви, како секое нешто на лицето од земјата што има топлина и боја своја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти секоја буква, непозната дури, има своја топлина, поинаква од топлината на другите букви, како секое нешто на лицето од земјата што има топлина и боја своја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но хетеронормативниов систем може да поднесе одредени помали варијации на сексуалната преференција без да доживее никакви значајни промени на својата основна структура – и без да ја загрози општествената доминантност на единствениот облик на живеење во кој хетеронормативноста го има својот најмоќен и најнаметлив израз. ‌Хетеронормативноста, затоа, може да го преживее крајот на монополот што хетеросексуалноста го има во сексуалниот живот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Постои, да заклучиме, еротика на мелодрамата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако ви треба некаква друга потврда на ова, доста ви се приказните за дрег-кралицата која го кренала Стоунволскиот бунт удирајќи го со чантичката полицаецон, небаре сакала да каже – како Феј Данавеј во улогата на Џоан Крафорд која играла разгневена мајка маченица – „Па зошто не можеш да ме удостоиш со почитта што ја заслужувам?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, тие кажуваат нешто важно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тие комбинираат и претставуваат единствен, уникатно вреден и горе-долу задолжителен општествен облик.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога се најразумни, љубовните врски на геј-мажите се нејзин пример и отелотворение.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако, меѓутоа, ироничното пародирање на женственоста од страна на машката геј-култура не мора нужно да искажува непријателство кој жените, тоа, сепак, не ни кажува какви ефекти има врз вистинските жени и колку се позитивни тие ефекти.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А една од задачите на машката геј-култура е да ја свети таа еротика, да ја чува, да ја соопштува и да ја пренесува. ‌Но, ако мелодрамата има своја еротика, тогаш има и своја политика.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Видот машка геј-култура што ѝ е најсклон на мизогинијата веројатно ќе биде онаа маскулинистичка варијанта што ја промовираат Џек Мејлбренч и братството г0ј; тие се тие, најпосле, што сонуваат да живеат во свет без жени (од кој било пол).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во идеален случај, треба да ги имаш сите тие компоненти заедно – или воопшто да ги немаш. (Ова е тоа што Ворнер го нарекува „тотализирачка склоност“ на хетеронормативноста).465 ‌Со овој единствен облик на живеење се поврзани моделите на припадност во соодветна заедница, на јавниот говор и на себепретставувањето, на политичкото учество, слободата, семејниот живот, класниот идентитет, образованието, потрошувачката и желбата, општествената пројавност, расната и националната мечта, здравјето и телесното држење, довербата и вистината.466 Сите тие се поврзани со хетеросексуалноста како сексуална практика и преференција.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сите тие треба да се одвиваат под истиот покрив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-луѓето денес честопати учествуваат во хетеронормативноста токму во таа смисла – било затоа што многу сакаат, било затоа што се под притисок да се сообразат со единствениот модел на достоинствена човечка интимност кој го крепи хетеронормативноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Машката женственост можеби си има своја мизогинистичка нишка, но нејзината мизогинија е некако поненагласена од мизогинијата што геј-мажественоста ја создава со својата панична решителност да го искорени секој признак на женственото во мажот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сите внатре имаме свој ветар.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Нејзиното тело некогаш е полно, некогаш тенко како срп, со неа управува таа енергетска аура на која има влијание нивната историја, нивната промена и сите појави создадени од движењето на таа суштина – зборуваше старецот. – И човекот има своја богата историја.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој има свои соништа, визии за сопствената старост. Тоа го држи жив.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Гледаш, многу битна рамнотежа без која ти не би имал своја физика, не би постоел – заврши старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Секоја работа треба да ја размислиш добро, секоја последица има своја причина – мирно му објаснуваше старецот, седнувајќи.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ридот има своја историја исто како човекот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Иако нам ни изгледа мртов и неподвижен, тој е многу жив, има свој состав на слоевита земја.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Само музикалниот човек – лунарната насмевка на пријателот Хорацио ветува уште една приказна од непредвидливиот живот, во што,пред едночасовното клацкање во разглобениот автобус, веднаш го подржувам: - Навистина, секој заод има своја мелодија...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Случките имаат свој од, па некогаш можат и да заболат.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Веднаш почнува да чита:...зад твоето лице постои сешто, зад моето лице е и твоето...треба да имаш доволно шапки...(со левата рака го зема преполнетиот пепелник)...знам дека постојат големи слабости...случувања имаат свој од...(ги истресува догорчињата во ќесето врз компировите лушпи и неуспешните страници од огледот за Калвино)...ги броиш пукнатините на таванот (навистина ги има)...чувствуваш ли како од овие писма се ткае приказна...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Знаел стариот Аристотел: секој сонувач има свој единствен, вечен свет, а на сите бдеачи им е оставен оној другиот, заедничкиот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Влегував во неговата просторија со мал прозорец кој повеќе изгледаше како пукнатина на ѕидот, и застанував покрај креветот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во секој од нашите домови тој имаше своја соба - тоа најчесто беа малечки преуредени сопчиња, кои пред нашите вселувања биле шпајзови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ако јас сум казнета од судбината да немам свои деца, си мислела таа жена, барем тој нека има свои.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но инаку одат работите ако двата народа имаат свои држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Дали македонските наречја имаат свои општи карактеристични особености што се немаат ни во српскиот ни во бугарскиот јазик?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Секој народен јазик си има своја историја и свои современи варијации или дијалекти, поддијалекти итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За него е прашање – каде е вистината, зашто сите имаат свои аргументи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Комитетот, со други зборови, бара европските влади да гледаат на работите во Македонија со македонски очи, т.е. со очите на комитетот: а да беше така работата, немаше зошто европските влади да имаат свои агенти во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

По свршувањето на учењето може да биде и чиновник на пропагандата, но притоа тој ги мрази и си ја проколнува судбината што е орудие на една пропаганда, којашто си има свои цели, совршено спротивни на интересите на неговата татковина – Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Овој површен поглед врз историјата на Македонија ми се чини не само што покажува дека ние Македонците си имаме своја историја и дека сме народ чии судбини се развивале во врска со судбините на другите соседни нам народи, но и дека има во нашата историја многу самобитно и своеобразно, како што е, да речеме, самостојната Охридска архиепископија со нејзиното работење полето на народното просветување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зар не е јасно како бел ден оти претставници од нас нема да има, оти ќе ги решаваат нашите судбини без да нѐ прашаат нас што бараме ние, а затоа ќе ги прашаат нашите непријатели што имаат свои држави и свои дипломати и кои ќе ја извлечат сета полза од нашата пролеана крв?!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нема сомнение оти и српските интереси, како и интересите на Каравлашко и Грција, си имаат свој покровител.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Секој што бил тука во тоа лошо време, има своја приказна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Си имаат свој начин, видување и разбирање за светот чии задоволства сакаат да ги користат сега, овој миг со неизгасната желба убавото, пријатното, сладостното што го дава животот да го доживеат сега и во од се бакнуваат, делејќи си насмевки, страстни погледи и воздишки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сепак, еден закон на физиката ги надминува нејзините граници како природна наука и длабоко навлегува во областа на општествените науки: секоја акција има своја реакција.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Разбирањето на раскажаното и на кажаното и верувањето во него потоа беа во Божји раце, оти секој има свој пат до зборот кој, всушност, е збор Божји, па таквиот збор Божји сам го наоѓа своето место во секое човечко срце.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како средношколци, а подоцна и како студенти, во студените вечери кои не беа викенди (оти тогаш се излегуваше само за викенд), се собираа кај оние од нив што имаа свои, затоплени соби.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сепак, сметам дека сум сраснат со кујната, со онаа која насекаде има свое место, со онаа во која со сласт се вдишуваат нејзините мириси.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но, животот си има свои патишта, па често се разминуваат оние на фантазијата со оние на стварноста.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Црквата, исто така, имаше свој став и даваше сериозен прилог во развојот на приказната.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се она што се јавува како последица на човековата мисла и творечка моќ има своја причина.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сите од водот семкари имале свој ќут.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сета крв на заодот била собрана на нејзините млади усни за чија целивка и ѓаволот куц можел да се откаже од горештината на пеколот и да се пеплоса до врвот на опашот доколку таа би го зела в прегратки. Се потпирала со дланки на колковите и се нишала на нозе гледајќи го со накривена глава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во таа илјада осумстотини триесет и петта година продолжува во Африка и Азија движењето на европските колонизатори и се грчи на крвав камен Македонија. ***

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Човекот и со десет животи ќе бил веќе мртов, и со дваесет, и со повеќе, но продолжувало.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По толку години, секако предолго време и за најсвет живот, кираџиите и дрварите се колнеле во очите и во децата дека ги сретнале во дождливите есенски наквечерини, тројца, костур зад костур со долга брада, нечудни очајници и голтари до кожа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сеедно - господарел: неговиот свет, оној до кој му допирала мислата имал свој поредок и свое безредие што тој го создал, и никој веќе не смеел да најавува свои закони и да бара правдина поинаква од онаа под чија сенка живеел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тешко говорам, оче Доситеј. Пред неколку дни, погледни, во устава ми жугнаа нови заби и почна моето второ детство како некогаш, кога имав шеснаесет години, што почна староста на мојата младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секој од нив имал свое стебло под чии длабоки корења издлабил легло врз црна, од распаднато месо мека земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Златните дамки на лицето имале свои коренчиња под клепките, тоа можело да се види по необичниот сјај во очите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Следел со замаглени очи: преку нејзината румена снага минувало во бранови некакво предизвикување на жена што за одмазда има своја одмазда.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од тоа време, што и во втората деценија на веков го паметел тогаш живиот и жилав даб со брада, стогодишниот Лозан Перуника, лежат на рекичката Давидица четириесет и три малечки воденици, накривени и безживотни судбини во кругот на заборавот; самоучките врати им се испукани и потемнети, суровото минато ги заѕидало прозорците со бигорен камен. Но си има свое минато.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Видот на луѓето имал сила да наголемува: секое влакненце на крвавото лице, од увото до гркланот, имало свој правец, своја боја, свое движење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во својата голема одаја со чифит-ѕидови испрскани со златни капки (ѕвезди или дукати, стремеж кон пророковото стојбиште или бројки колку е издадено од неговата азна за издржување на медресата) не можел да ги преброи во сарајот ни атовите ни сеизите, ги штракал бројаниците над разгорен мангал и го чекал езанот на оџите да му се заблагодари на пророкот за сите добра на овој свет, потоа нагрнат со ќурк и со невидливи гавази зад себе стоел пред нејаките пупки на разбудените каранфили или замислено ја слушал опивната тага на чалгиите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Затоа ли вчера кришум одеше по мене?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но умирачката, оче, има свој есап: половина лице ми е истинато и скаменето, утре можам да се вкочанам до ножните прсти.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На дијагонално распуканата плоча пишуваше: „Музеј на замислени непријатели“. Сите имаме свој замислен, невидлив непријател, виновник за нашите животни неуспеси.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Само со неа смислата на битисувањето имаше своја вредност. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, и ѓаволот си имаше свои планови и есапи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Значи ли тоа дека за тој ден и двајцата ќе си имаме свои изненадувања?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- И јас мислам дека љубовта и во подоцнежните години си има своја убавина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не е како Белград но, сепак, си има свои белези, - ја поддржа Светлана ќерка си.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како што неговата Рада го имаше трагачот Душка, така и тој имаше свои истражители за да ја пронајдат Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ги ѕидаа, тие нови куќички, во еден прекрасен ред, се радуваа заедно со дечињата, што беа останати без куќи во оние неколку воени ноќи, така што веќе беа одвикнати да имаат своја дома, а сега од утро до мрак стоеја крај нивното градилиште и гледаа како никнат нивните нови куќички со своите чудно умни и не според возраста загрижени очи, а после очите на сите мајстори им солзеа, заедно со придушениот плач, измешан со бранливата и надојдената во сапови смеа, на тие дечиња, додека им помогнуваа да се населат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги имаа своите шанси и сторија сѐ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имаа пророчки особини, беа добри реформисти, имаа своја сопствена дисциплина, и беа анархисти.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој забележува дека фразите доаѓаат во фамилии, често бинарни фамилии, и тврди дека една фраза го има своето значење благодарение на нејзината поврзаност со останатите фрази од таа фамилија, и, особено, поради нејзиното разликувачко место во фамилијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Секогаш се оди на долгорочни ефекти, бидејќи радиото сепак е мас-медиј.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Секоја радио станица има своја екипа истражувачи којашто ги следи оценките на слушателите за програмата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сите што ги собрав за таа изложба сакаа да го изменат светот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

4 Веќе структурализмот го отфрла гледиштето дека една фраза има значење благодарение на тоа што го изразува самиот поим како таков.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во телефонските анкети учествуваат случајно одбрани слушатели.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бојс имаше визија, имаше иднина, и со својата енергија ѝ вдахна живот на европската култура.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Или, отстранувајќи го велот на циркуларност, можеме да кажеме: секој од зборовите во фамилијата има значење благодарение на неговата мрежа од релации на спротиставеност со останатите членови од фамилијата, односно, неговата разлика од нив.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа, Трајана Дамческа, иако беше жена, за сè што ќе се договореа да направат или ќе направеа жителите на Потковицата, имаше свое мислење и по свое го правеше и, мораа да ѝ се признае, повеќе пати работите излегуваа на нејзиното.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со денови, дури и од други синори, домаќините на своите кримилишта довезува земја, црвеница, за газење црепни.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сепак, за да им даде на знаење на Акиноските да не полагаат премногу надеж во неговата наклонетост, а веруваше дека на тој начин пред своите високодостојници ќе ја нагласи и својата лукавост, Мустафа Челеби, преку разните свои собирачи на приходи, им порача да си знаат дека не ги потурчува не зашто не сака да го стори тоа, туку дека си има своја скришна сметка: ако ги преведе во ислам, ќе мора да им додели турски благороднички титули, а со нив да им ја остави на целосно уживање и Потковицата, или да им додели нов имот, а тоа, за него, ќе значи загуба на сигурни приходи, толку потребни лично нему, на Портата, и на војската, за честите воени походи во Европа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Најгорниот ток на Голема Вода, пак, оној во шумата и сè до Градиште, се вика Бабунски Дол, а со тоа име се врзува едно друго предание, кое се измешува со историјата и си има своја поткрепа во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дека си имаат свои засебни сили, јазик, писмо, вера, црква.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Така и сега постапи; коа се согласи син ѝ Ѓоре да ја отера бомбата во Прилеп, го симна чифтето од рамена, му го предаде на Крстета Јанчески и му рече А ти во замена ќе ми ја дадеш пушката твоја, за ако се најде некој будала да ми се плетка во работата по пат, да го стокмам.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сите тројца беа осомничени, а во Потковицата тоа секој го знаеше, дека соработуваат со комунистите во Прилеп: собираа пари, обувки, облека, храна и оружје за партизаните, но зашто не можеше ништо да им се докаже, односно зашто имаше кој да го заштитува Ѓорета, деленицата нивни, Божин Дамчески Штркот, кој таму, во Софија имаше своја фабрика за шеќер и врски со дворот, секогаш кога ќе ги затвореа по неколку дена ги пуштаа, а тие, предводени од Ѓорета, пак си ја продолжуваа старата работа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Домаќинствата си имаа свои со ништо необележани но откако помнеа неотуѓиви кримилишта, кои, пак, во лето, во време на богоројчини пости, имаа друга намена.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Вака, со бомбата, изнашле начин како да се ослободат од тројцата наеднаш, но мажите и сите жители на Потковицата отворено се побунија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Секое домаќинство во Потковицата си имаше свој забран од гората, но на никого не му беше одобрено да ја сече, да ја уништува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Иако рака на срце, многу ставови од неговиот текст имаат свој (далеку од весел, но зарем сатирата е само церење и клештење на забите?) одраз не само во руската, но и во нашата стварност.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Па сепак, црно-бели испрекинати видеофони си ја имаат својата заедница ширум светот, за инат на скептиците!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Берѓаев: “Утопиите се страшни зашто се остваруваат”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сепак генерално, секој сакаше да има своја шамија и мислам дека многу лесно можеше да ги убеди родителите да не прават економија на овој соц-реалистички артефакт.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Тоа го имаше своето дејство врз присутните.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во мозокот се определуваат цифри коишто имаат свој живот и смисла.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И оваа визија на ослободување ја има својата единствена смисла во уништувањето на карпата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Часовникот, тежок и сребрено блескав, си имаше своја историја.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Можеш ли да направиш чардак, да викнеш чалгаџии и да се опијаниш само од миризбата на цветовите? Секој цвет си има своја миризба.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А јас знам дека и денес, кога во недела на причест нема да се појави некое дете, кое одамна има свои деца, мора да каже зошто отсуствува.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Децата се вдомени и си имаат свои семејства.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Сега секоја од вас трите си има свое семејство и свој сајбија“, рече и се спаси од сите апчиња на овој свет.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Може ли да биде во часот кога сонцето го има својот зенит или да го запрам во времето на најубавото што во христијанството им се случило на безгрешните и овие другите, кога воскреснува најсветлото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Сепак, признава Стојан, - птиците си имаат свои закони.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Птиците ти се исто како луѓето. Имаат свој началник, претседател па и своја милиција.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сите тие можеа да имаат своја претпоставка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Не знаеше дека ние имаме свои судови, му вели војводата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но овој пат ѕвонењето има свој распоред.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Александар имаше свој акаунт под некое трето име, и одвреме-навреме одеше во Интернет кафе за да се логира на Фејсбук.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Петар, како што се викаше, имаше своја канцеларија, нешто како свој штаб со неколку гардиски офицери во близина на зградата на секретаријатот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Лежиме на грб и го гледаме небото како тече над нас и во нас и сино и големо и остро до болка, премногу светло, преубаво, зошто не сака да работи ЦД, го удирам и викам “ајде да го убиеме гитаристот што премногу личи на Nuno-Noonoh од Extreme”, со неговата коса долга и блескава и неговата рака што се движи брзо и пребрзо и го цвркоти Morris- sey така прекрасен и љубовен и одиме повторно да ги храниме патките, развигорчето ја ежи кожата и премногу е ладно и зошто седам насреде, ги хранам патките и се чувствувам како молзачка. Молзачка? Патка? Езеро? Небо? Што?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Наеднаш забележуваш дека се тресеш и очекуваш секој момент главата да се стркала од рамениците и сфаќаш дека од време на време си пресечен со остри налети на спид и се обидуваш да пиеш и мислиш дека ти се лоши и толку си жеден и толку ти студи и толку си параноичен што мислиш дека авионите те снимаат, постојано чкрипиш со забите и главата не престанува да се тресе и тешко успеваш да запалиш цигара, рацете имаат своја свест и забите не престануваат да цвокотат и не можеш да зборуваш и не можеш да се мрднеш, не можеш ни да дишеш но барем можеш да пишуваш и зарем не е време да се земе уште една.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Секое цвеќе и секој човек имаат своја судбина, и само така ќе има ја запознаеш убавината.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој, волкот, има свој празник, во февруари му почнува свадбата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тогаш се имало своја сила, свој бог. Незванично, речиси тајно. И сонцата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Природата има свои сметки, почитувани светици, ако сакате да знаете.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ако од првите дни или со првиот оган се јавувала кај човекот желба да има свој имот, надоаѓала и желба да им а единствено засолниште зад чиј обрач остануваат заканувањата на злото и сите недостатоци.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Секој народ, и најмалиот, ќе има свој тунел.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кажи, не можам да не прашам, и ние ли, Македонците, ќе имаме свој тунел? и колкав ќе е тој?“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Животните имаат свој крал на кој му се поклонуваат.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Па, во природата сè има свое место, свој тек.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кога размислуваме за тоа, сфаќаме дека англискиот јазик има свои ограничувања.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Соништата можат да имаат свој призрак. Се повторуваат и преку ден.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Момчаците шепотеа меѓу себе: - Не заспивај, Додо ќе пее.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Појадуваме и вечераме редовно. Сите во јамата, бездруго и оние горе, имаме своја дрвена паница.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Жеро Жерав кружеше над мојата глава.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Воопшто не го забележуваат потрошувачот. Sillicon Valley на многу начини потсетува на дигиталниот Детроит. u Но, многумина мислат дека Sillicon Valley и подрачјето на високата технологија се едно и тука идеите би требало сѐ уште да имаат своја вредност: младите претприемачи добиваат “Venture kapital”, а големите претпријатија се на лов по нови идеи. 92 Margina #17-18 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Дали тоа значи дека само некаков “скелет”, некаква базична структура е запишана во браздите на плочата и дека различните грамофони си имаат своја сопствена интерпретација?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Пол Морисеј и Фред Хјуз во тоа време имаа најголемо влијание на нашиот живот во Фектори и секако, и едниот и другиот имаа своја идеја како би требало да изгледа новата Фектори.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Го имаме овој интересен конфликт - смислата на насоката, потребата да се стигне некаде, но во медиум кој има своја сопствена, веројатно различна, смисла на насока. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 143 ñКако се нарекуваш себеси деновиве, продуцент?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

За десет години поседувањето преносни телефони ќе биде толку едноставно како Мики Маус часовниците. u Ако некогаш имаме свои “cybersuits”, како ќе ги употребуваме?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Од 93-та имаме свој сопствен Интернет on-line систем, наречен Hacktic па преименуван во Acess for all, и тоа ни дава можност да дознаеме како се создава сопствена он-лине култура во Амстердам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Мислам дека тоа само покажува дека секој од нас си има свој сопствен начин за интерпретација на пораките кои што ги прима... (Замислено Ахил го спушта погледот врз ливчињата од чајот на дното на неговата празна шоља за чај) Уште чај Ахиле? 40 Margina #17-18 [1995] | okno.mk Да, ве молам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Секако, не може да се зборува за отсуство на континуирана критичка мисла, ликовната критика има свои долгогодишни истрајни творци, но она што изостанува е континуиран медиум на ликовната критика и теорија.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Така „Запатистите” во Мексико имаат свој веб-сајт.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Се достигнува внатрешното коло што ги обединува само актуалниот објект и неговата виртуална слика: актуалната партикула го има својот виртуален двојник, којшто мошне малку отстапува од неа; актуалната перцепција го има сопствениот спомен како некаков вид непосреден двојник, сеедно дали ѝ следи или ѝ е едновремен. Маргина 36 203

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И сите други имаат свои неволји, фрустрации, несвести, крутости, но јас врз примерот на длабинската интроспекција на сопствената психа најдобро можам да зборувам за нашите.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Конструктивизмот ни ги појаснува процесите што секој од првонаведените термини во спротивставените парови го преобразуваат во оној другиот, значи, процесите што чистото го прават нечисто, непроменливото историско и фундаменталното контингентно, но конструктивизмот има свои граници. извор: Institute for Human Sciences, NewLetter 55, 1996; пренесено од Arkzin превод: Г.Н.Ом 18 okno.mk Маргина 36 19

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Промовирањето на апликацијата на новата технологија како основна стратегија веќе има своја рефлексија врз помладите автори.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Границите на конструктивизмот Конструктивизмот сепак има свои недостатоци коишто најдобро можат да се воочат на следниве теми: 1) конструктивизмот не може соодветно да го објасни она што поединците ги придвижува разликите врз основа на идентитет да ги сметаат битни за себе 2) конструктивизмот не може да положи сметка за меѓусебното „одговарање” на културните парталчиња и крпеници што движењата и борците ги собираат од културата околу себе, и за дилемите на идентитетот и опциите коишто се чини дека тие парталчиња и крпеници ги овозможуваат 3) накратко, конструктивизмот може да ја Во контекст на германскиот објасни контингенцијата, но не и кохеренцијата; конструктивизмот може да ја објасни социолошката национален идентитет и неговите дистанца, но не и придвижувачката блискост меѓу граници сп. Dan Diner, „Gedaechtnis идеологиите.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Таговите имаа свои тајни ложи, свои „безбедносни” и „информативни” организации, своите УДБИ и КОСОВИ.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Се си има свој тек..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Секој си има своја судбина, секој оставаме свој животраг.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И молкот има свој клик. Оној, некликнатиот.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Таа беше Мексиканка на дваесет и седум години, згодна, сериозна, а нејзиното актерско име пред неколку години се прочу низ поголемите театри.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Откако ќе нацрташе еден таков предмет – како што реков, тоа се случи само еднаш додека бев кај него – со кола заминуваше на творечки одмор што траеше повеќе од осум дни, додека црташе само четврт час.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сакам да го знам тоа, да го предупредам, зашто и ние имаме свои искуства, и нашата работа има свои правила што би можел да му ги кажам нему, на мојот наследник кој засега сè уште е непознат и кој си игра со другите како волк во јагнешка кожа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа е нејзиниот прв потег: гледам во нејзината мила насмевка, во задоволството на иронијата, во играта, во фигурите што се вистински слонови и други животинки, мајмуни, војници, коњи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нашиот шеф, тоа неуморно добиче, кој никогаш нема време и ништо не работи, кој најскапоцените часови од денот ги минува во празно дрдорење – една до немајкаде бесмислена егзистенција – кој не се осмелува самиот себеси да си ја признае висината на долговите, кој само подметнува и блефира и ми личи на акробат кој дуе еден балон додека другиот, во истиот миг, му се распрснува: од сето тоа останува само еден одвратен гумен партал кој само миг пред тоа имал свој сјај, свој живот и своја моќ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Четворицата играчи ги симболизираат страните на светот, годишните времиња, магичниот квадрат, а играта е древна, прастара индиска игра, се влечат исти потези, се избегнуваат замките на семиотиката, семантиката, така дише граматиката на чутуранга, а бидејќи секоја игра има свои правила, ред, победници и поразени, болно е сознанието дека токму ние, најблиски по крв и месо, сме тоа: победници и поразени.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тие чуваа верно туѓи граници без да имаат свои.