Дење зјапаме во минувачките на плажата и како помлад ѓоа ме подучуваш дека годините сепак истекуваат и низ најгусто исплетените љубовни мрежи.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Се прекина една ноќ, беше како нешто само по себе да истече и да скапче и тие знаеја дека сите огромни ќиури од бел, зелен и црн мермер и сите други камчишта и бигорите, сите тажни анѓели и сите камени венци, какви што може да ги има само на едни заборавени гробишта и само во Грција, што дотогаш беа ги престојале мирни меѓу тие маслини сите поминати векови, сега се собрани на средината, здробени, и дека тука веќе немаше што да се прави.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Уште пред да истечат и да изгаснат со тап удар во некој ѕид, шлем, или чело, потрча чувствувајќи дека нозете се отплеткуваат од жиците на мракот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Примирјето веќе е истечено и војниците се враќаат секој на своја страна.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)