И ќе ти се лути дека си го предал.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Па дури и не се лути дека така ја викаме. Нели, Нина, не се лутиш?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Во зимскиот период и во раната пролет му се лутеше дека е немирно, дрдорливо, летно време го молеше да не пресушува, зашто неговата водичка ја бараат и градината, и дрвцата, и добитокот да се разладат.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Рјазин пцуе, се лути дека си умрел без прашање.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се лути дека Арслан бег и другари му ги убиле орливе или пак навистина верува - Јаз’к олкаво мажиште! - дека убивањето на орли донесува несреќа?
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)