Не можеш секому и секаде да извадиш грклен. А имав таков порив.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ама тука си е милата учителка - да утеши, да избрише солзи и мрсулаво носе - и така ми стори, и ме убеди дека тоа можело секому да му се случи.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Пак студи во Москва и нема спас од разграканите нови птици кои мислат дека дошло времето кога можат секому да му се посерат на глава и дека тоа е најплодотворниот начин за општо усреќување на човештвото.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Ама исто миризлива како и порано, па птиците преселници по миризбата знаат дека дошле на местото каде што можат секому да му се посерат на глава.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)