Дали можев нешто битно да променам со мојата, можеби „донкихотовска борба“ со бункерите, како со ветерниците на славниот јунак на Сервантес, односно со моето напати „наивно противење”, што може да има кафкијански последици во текот на моето погрешно преземено патување во сталинистичка Албанија, излезено од орбитата и показот на татковите книги?
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
– Јас мислам да се направите дервиши, или калуѓери како ги викате вие, и да ги прошетате тие злогласни села, сетики ќе можете нешто да исчепкате.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ако може нешто да завлече, арно, ако не — барем бунгур и сол ќе сомеле, расолот ќе го преточи, пиперките. Сирењето, маста да ја види, да прецеди, преточи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
МАНОИЛ: Е, што и да се случи, јас навреме го исполнив својот долг. Кој може нешто повеќе да бара од мене!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Првиот вторник се тешеше дека може нешто во сарајот ја спречило: караница со другите анами што сигурно ѝ завидуваат, гости што дошле ненадејно од Истамбул: таа во бањата била претпладне и, брзајќи, си отишла порано.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Михали, на возраст на половина пат меѓу нас и Фоти, нѐ маѓепсуваше со приказните за борбата, за комунистите, за Сталин, а и со стравот што ни го влеваше дека нему и на Фоти може нешто да им се случи ако тајно не заминат за Македонија.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
МАНЕ: Ми можат нешто?
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)