Соколе се наведнува и позема нешто, како да се колеба за дел од секундата, но раката намавнува и каменот чукнува во џамот.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
А јас мојата кама. Се наведнавме и се меркаме.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Таа во Винстон предизвика извесно матно сеќавање на нешто видено многу одамна на еден ѕид или на огласно пано - едно големо шише направено од електрични сијалици кое како да се наведнува и исправа, истурајќи ја својата содржина во една чаша.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Се наведна и повторно се почеша по глуждот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Три пати подолги ми пораснаа прстите три пати посилно стегнав со забите се наведнав и го префатив вратот на твоите камењари за да те бацам.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Кога и јас си пријдов на себе, кога се подосознав, се наведнав и ги собрав парчињата од искинатиот портрет.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Отрча во каменоломот, грабна еден камен, и како што Танаил беше наведнат и чукаше до чеканот и глетото на бистата што си ја довршуваше, го удри по главата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Џорџ кркореше со некој кркот што не кажуваше ништо разговетно, а Жабе пак дури и се наведна и зеде од земја едно паднато праче, го скрши и, пак, бесцелно го фрли настрана.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Потоа се наведна и почна убаво да го разгледува цртежот.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Реков дека сум ја спасила сосема случајно; по сослушувањето кај Фисот, тој беше сменет; новиот директор ги беше исфрлил сите нешта од фиоката, вклучувајќи ја и песнарката; сосема случајно минував од кај канцеларијата и ја здогледав. Се наведнав и ја зедов, му реков.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Се наведна и ги склопи очите. Не опцу и не воздивна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
- Но можеби вашите се послатки, - додаде, па се наведна и почна да пребира низ покосената трева.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ќе се наведнеш и го вадиш без никој да те забележи и тешко си му на тој што е пред тебе.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Сомнително вртев со главата. Не бев сигурна дали е тоа што го зборува вистина, или само една од неговите многубројни измислици.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Се наведнав и го каснав војникот за рака.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се наведнав и се сетив на Циганката што ми гледаше на карти: ,Ај, нека се гледа и за куќа и за среќа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го сети тоа свое испраќање како стои тука во таа безгласна застојаност, и сѐ, што можеше да стори, беше да се наведне и да го подигне на своите раце тој свој малечок другар, што и сега почна да му ги лиже прстите.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Постојала крај него некое време, а после се наведнала и му ги лизнала со својот огромен и рапав јазик обете негови раце. Биле две крвави раце и мечката му ги полижала.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И оној негов предедо, со една покуса нога, се наведнал и речиси се допрел со своето лице во тврдото, полно со миризба на шумите и на дивината, топло, смрдливо влакно од колкот на мечката, а со своите две раце и со двете нозе тој прво ја исправил стапицата, а после се навалил со целата тежина на своето тело над двете маши од двете страни и ја отворил неа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тие му објаснија нешто набрзина нему, грабнувајќи по еден сосема кус миг да се поднасмевнат во таа своја разјареност, со една иста така разјарена, но и задоволна насмевка, како по некоја успешна експлозија, која и нив ги исплашила но и ги израдувала најмногу од сѐ, тоа траеше сосема кусо, а после сите се наведнаа и го слушаа, додека тој им зборуваше тивко, споро, но остро, гледајќи го секого од нив со еден светнат, жив поглед, кому ништо не му се прокрадуваше незабележано.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Стој, рикна Кузман. Се наведна и ги збуца долгите прсти во меката земја.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Пред предизвикувачот да се доближи до навртените запци на скршената вила со која црниот од другото племе го чекал со возбуда, Онисифор Проказник се наведнал и со едно џапање го кренал виновникот на караницата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Чекале згрчени, мртвите од гроб копнееле по нивниот лелек.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Некои се наведнале и на стврднатата петица под дупнатиот опинок нашле стара рана.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Но таа се наведна и, пребрза во својата нечујност, излезе од собата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ја прашав како се вика и ѝ побарав вода. Молчеше. „Се викам Лозан“, реков. „Ова село Лесново ли е?“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Липа, и земјата да се расплаче. Нејсе, се наведнав и сосила го извлеков.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Црниот Пандил Димулев клекнал и со дланка му ги спуштил клепките на покојникот, набабрениот јазик никој не можел да му го врати в уста.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Молчел, што можел да ѝ каже. Таа се наведнала и го зела нарамникот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Мавни се од тие боцки и појди со мене, дедуле, го помолив. Аха, и не ме слуша.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Увото му побелувало од возбуда. Сѐ уште се нишала свесна за неговото мачење.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Последни на Деспина ѝ честитаа зетот Михали и Милка, тетките Сава и Танаска редејќи подароци врз нејзините рамена, помалите сестри Митана, Василка и Елеонора ја прегрнуваа и ја бакнуваа, а кога пред неа застана мајката Роса, Деспина се наведна и ѝ бакна десна рака при што малечките очиња на Пела забележаа како нешто се префрли од дланката на баба Роса во дланката на дада Деспина, ама и објаснувањето дојде од устата на баба Роса која со растреперен глас надвладеа над вревата Ва лирта, мајкина, у р′кта ми а стави мојта мајка а у нејнта нејнта мајка на ваков ден за срејќа зравје и ск′па љубов! и сега она се посегна и ја избакна ќерка си во двата образа измешувајќи си ги истовремено и солзите.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Се исправа, се наведнува и долго ја држи својата уста врз устата на Богородица.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
- Дедо ти го прати `ржеников. Ранетиот се наведна и ги залепи своите испукани усни на детскиот образ.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се наведнав и нацртав на влажната земја авион, а на едното негово крило го нацртав за спомен Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
- Добар ден, - рече старецот носејќи го Роско в раце.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Тој се наведна и почна да бере.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Со уште еден поглед се увери дека е сам, потоа повторно се наведна и нежно држејќи го стапчето, со лесни потези на раката започна да го работи она што тој најдобро умееше од сѐ на сиот свет.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Со нога ја удри слушалката, но брзо се наведна и ја стави на место.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Понекогаш ќе се наведнеше и ќе подигнеше некој лист за да ги разгледува неговите жилички, под слабата светлина од ретките улични светилки.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Жените се наведнуваа, се наведна и Роден Мегленоски, се наведна и Дуко Вендија, се наведнаа уште два-тројца старци и сите заграбуваа земја меѓу прстите и фрлаа врз моштите од Велика Мегленоска.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Уља се наведна и го подзеде златното дете.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ме погледа така татко, ко лут, ко налутен и после наеднаш се наведна и почна да ми ги фрла спиците.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)