Татко ништо не рече. Немаше време.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Можностите кога копнежот успева да провали низ оградата се уште поретки.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Немав време ништо да преземам.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Тоа што Ј. -С. Бах на своето прво појавување пред еден така велик крал излегол во патната облека, бидејќи немал време да ја наметне црната музичарска руба, мора да било повод за бројни извинувања.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Каде му е мистериозноста, секавично се запраша господинот Гроздановски, но немаше време да бара одговор.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Зборував со непознатиот, но ми се стори некако познат, дури и немав време да претурам по мислите од кај, но некако многу познат... .
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Прелистувајќи ги книгите уморни од вечното трагање по тие суштински прашања, а не добиваме ништо друго освен банални одговори, медитацијата ме потсетува на стихови кои оставија траг врз полноста на моето постоење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
— Ете, излегоме малку по лов со другарот, та нема време да се вратиме.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Бароните не се наклонети кон читање на вакви бесмислици, а работниците немаат време, па затоа знам дека ти мора да си трубадур и дека ќе можеш да го разбереш Сем Галовеј.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Таму петлињата се занимаваа со меѓусебни борби а ги оправаа и светските неправдини, па немаа време да им се перчат на јаричките.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Но децата немаа време за губење.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Но, немавме време. Тргнавме натаму.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
-Еј, слушаш! Стоте лева ваму! Ајде, немам време!
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
„Нека излезе“, рече тато, „уште попладнево е слободен.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Мајка ми збунето го погледна татко ми. Немаше време да ја види неговата реакција.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
„Мора да се греши”. Нема време за грешки.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Не може да се рече дека совеста воопшто не го гризеше, но откако сфати дека наутро може мирно да спие, да јаде каде сака, што сака, врз каков сака чаршаф и да носи каква било кошула, тежината во градите му исчезна и престана да слуша Бетовен кога одеше на работа.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
„Боже, белки ќе го свртиш надесно, да се прибере, да си и изгледаме дечињата како сете еснафки" си помисли таа и си зашетка дома да си види ред домашни работи, за кои немаше никако време, та дури ни кркмите немаше време да си ги потсече; беа ѝ паднале до очи.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Немаше време ниту да ги тргне неколкуте книги на Сталин и за Сталин, од својата библиотека, со кои веруваше дека ја штити библиотеката од непредвидливите натрапници во библиотеката, ги штити сите други книги, вклучувајќи ги светите книги на Мајка.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Паркот беше огромен, ние не знаевме дали се движиме во вистинскиот правец, оти беше многу темно, а часот беше...
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Се немаше време ни за размислување.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Нередовните циклуси беа причината за грешка во датумите. За абортус веќе немаше време.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Помисли да го собере набрзина потесното градско партиско раководство, повеќе за да ја сподели одговорноста, но за тоа немаше време, а и за ефектот не беше сигурен.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Додека стоеше, прифаќајќи го она предизвикување, размислувајќи уште оти растојанието е преголемо за него, тој виде дека мечката нема време да чека.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Волшебникот немаше време да се скрие под некоја стреа, па тешкиот камен го тресна по главата.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Ѕвончето ме спаси. Немаше време наставничката да побара да ја раскажам содржината на „Двојната Лота“. Ѝ се заблагодарив на Елена што ми помогна.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Откако ќе нацрташе еден таков предмет – како што реков, тоа се случи само еднаш додека бев кај него – со кола заминуваше на творечки одмор што траеше повеќе од осум дни, додека црташе само четврт час.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Дојдовме со родителите, всушност, со мајките.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Животот е толку богат и убав. Нема време за тагување!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мокри се сите тројца, ама се нема време ни место за било какво соблекување.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Немаше време да забележам поединости. Видов имаше црква, не многу голема.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
- Докторот! - Немал време. Немал време за нас, Бојано!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Немаме време за губење. Денес, Томче, од татко ти збор да земеш! Ама машки со него да зборуваш!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Те нема, мил мој... ама јас никогаш не сум ти рекла мил мој - немало време да ти речам - воздивна Ѕвезда и стишено си запеја - само темјанушката да ја слуша - Цвеќе се бере - дури е росно... моме се љуби - дури е младо...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Слушам. (Пауза) Зборувајте? госпоѓо, немаме време, имаме уште многу работа.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Вера немаше време, а ниту беше толку брза да го задржи.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Било петок, 15 мај приквечер, кога пред Стефан во портирницата при влезот на католичката црква се јавил некојси Наум, кого Стефан го познавал и го замолил да му даде засолниште до другиот ден наутро, под изговор дека немал време да стигне дома пред полицискиот час.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
ТЕОДОС: Ќе ве искривам јас сите, туку сега немам време! Бргу да ми ги исчистиш чевлите!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Немаше време за да го уверува. Нека мисли дека полудела.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Родителите, ангажирани со секојдневните грижи, немаат време повеќе да се посветат на своите деца.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Браво сама што си дошла, види, види колкава си пораснала!
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Онаму каде што ќе си доаѓаме кога ќе ни се потрошат сите вистини и лаги... кога ќе се потроши сето време и ќе нема време за чекање..
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
Кога бегавме од болеста немав време да мислам кај сум, кај ноќевам, како ноќевам. Тогаш мислев само на децата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ништо не боли, нема време, болка и немир нема.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
За некаква варена готвена храна немаше време, но сепак огновите се запалија, барем по некоја пиперка да се запече, лебецот на жарот да се затопли, а што е најглавно, да светне троа пламенче колку да не си клаваат во ушите овие бедници.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Од краевите на устата му се слеваше маст, брадата му светеше измастена, но Бојан немаше време да се брише.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Додека се движиш низ просториите на преставништвата, се чувствуваш како во свој дом, а луѓето се толку ангажирани што се нема време ниту за разговор.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
И одеднаш кога така размислував сфатив дека кутриот мој добар татко воопшто немаше време да се одмори, ниту некаде да излезе.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
„Надевај се. Тебе во гроб ќе те спуштаат, ти уште ќе се надеваш”. Ќе се поправам. Нема време за ништо.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
А кога ќе погледнеме подобро можеби веќе ќе биде доцна.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Сега секому му се брза, никој нема време, а понекогаш и доволно нерви за да ги издржи секојдневните судрувања со луѓето на овој современ , динамичен свет.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Се слушна скрцкање од стапала - човечки стапала - нема време за бегање!
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Нејзините ѝ пишуваа од Цариград. Ѝ испраќаа по некоја книга, но таа немаше време да чита и да си го доварди мајчиниот турски јазик.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Пред горливите проблеми на светот, литературата нема време за теориско ценкање со философијата. 90 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Гоце Делчев веќе немал време да реагара - само неколку дена по Орце, Коста, Мечето... и тој во Баница ја натопил македонската земја со својата крв, придружувајќи им се на младите велешани.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Немаа време ниту да седнат. Задушувајќи се во солзи, Марија му раскажа за бедата во болницата, за варваризмот на болничарките, за храната која како да е за кучиња, за бескрајните ноќи во кои не можеше да заспие од ужас.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Немав време да се видам со другарките.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
- Сфати ме, немав време да дојдам порано – барајќи ѝ го погледот за да се оправда за сето негово доцнење.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Но кај современата музика нема време за класичност.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Немавме време за разговор, за поздрав ми мавна со раката зашто на семафорот се појави зелено светло а пред крстопатот не можеше повеќе да се стои...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ако немаше време да го испече, кога ќе тргнеше на орање, на уво ќе ми шепнеше: Анѓе, малку попосле стани, не успеав да го испечам лебот, ќе одам на орање.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Немаа време. Мене ме заборавија.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ако сакаш кафе, јас баш немам време. Следниот вторник: Добро е, добро.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Веќе немаше време за сомнение.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Чудно сме срамежливи во тие интермеца на возрасноста, небаре тоа што станавме родители нѐ отуѓило еден од друг.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Иако ми беше непријатно од тоа што ми го рече Госпоѓа Изабел јас не можев да одам против самата себе, не можев да ги сопрам моите чувства што одеднаш надојдоа како некоја буица, немав време да размислувам за ништо друго освен за нас двајцата.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Насмеаната жена не само што ја наслика онаква каква што и самата се гледаше (негде длабоко во срцето), туку си направи и слика за себе, само што Пелагија требаше да ги одбере расфрланите зборови од татнежот и да се заклучи дека тетката Перса ( Името ми е Перса, рече) не била од секогаш сама, туку имала добар сопруг, името му било Панајот, бавчаванџија (Ми стопанствоно Острово половината беше наше), господ ги дарил со мома (Елена мајкин изгор, лична како тебе, мила), ама пустата војна ги однела и двајцата, и токму тука, на овој дел од разговорот тетката Перса ја грабнува малечката Пелагија и почнува да ја гушка и да ја бакнува, (Златната она на баба, дојди ми миличка да те помилувам!) и продолжи да кажува дека оваа малечка куќарка е голема за неа самата, а знае дека барала некое местенце за да се прибере со момичето, рече Оваа одајка од десно што гледа на страната на кај Острово ќе биде за мене, а оваа другава, од оваа страна, што гледа на кај зградата за бегалци нека биде за вас, и продолжи На кучево ќе му направиме куќичка во градинава! и ја отвора вратата сѐ уште стискајќи ја Пела на градите, ги внесува во претсобје големо колку нејзиното подрумче во кое се пулат четири врати и Пелагија нема време сѐ да собере во своите очи оти тетката Перса веднаш ја отвора вратата од одајката која со едно ама големо прозорче гледа на кај фабриката и на кај зградата на бегалците.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Нема време да се привикнуваме еден на друг...
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Јас немав време да ја почувствувам во моментот сета гордост од ова признание - таа ќе настапи попосле - зашто брзав, и не мислејќи да исфрлам како без душа: „Господине, уште не дојде мајсторот за чевлите”.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Кај современата музика, кога таа навистина е современа, немаме време за тоа одвојување (кога нѐ чува од животот), и така современата музика не е толку уметничка колку што е животот и оној што ја создава штом ќе заврши еден дел почнува да создава друг токму како што луѓето постојано перат садови, заби, одат на спиење итн.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Можеби немале време да ги видат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Треба да се граби убавото. Со сите сили.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Возрасните немаа време од работа а ние бевме многу љубопитни и палави.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Немате време и нив да ги развиете, а во секој случај, знаете, тие личности можеби и нема да сакаат да одат некаде”. Дамата што исчезнува (The Lady Vanishes), 1939 г.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
- И така, нè растера таа проклетата, ме однесе мене дури преку Дунав, онаму, во Влашко, ако си чул, ме заробија, разбираш или не, како добиток не туркаа по возови и вагони, и најпосле не турнаа таму, пак како добиток, ме разбираш или не, во некакви огради од боцкав тел и... и еве го иде Бојан, нема време да ти раскажувам.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Му беше одговорено: „Некој си чиновник“. – „А може да почека, немам време“, рече значајниот човек.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Немам време да ѝ се лутам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Откако ќе заспијат децата, би можеле цела ноќ да се бакнуваме но ние немаме време за губење.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Марија, сама и млада, без работа, во стан од 40 чворни метри, немаше време да тагува дење.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Меѓутоа, поради поправката на канализацијата од комуналните работници, операцијата била забрзана и немало време за исполнување на тој план.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Од утре ќе има грижи. Ќе има многу за учење.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Повлекување во јазикот
Сѐ повеќе тонам во јазикот
- турбулентно, катаклизмично
обожавање кое доаѓа со чувството
дека немам повеќе време
дека нема време, барем не
во банална смисла.
Народот таа состојба ја опишал
со изразите:
„нож под грло“
или
„ми гори под нозете“.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
На аеродромот во Атина тој немаше време да стане свесен за својот замор зашто таму веднаш го сретна некој Јани кој, бидејќи значително помлад, а веројатно и доволно љубезен, му го подзеде малиот куфер и се пикнаа во некаква негова кола.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Овде веќе нема време за размислување за јадењето и за одењето нагости.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Матеј како момче беше многу духовит, комуникативен, харизматичен…, но сега се промени, како да немаше време за ништо повеќе - освен, за учење и учење.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Третиот ден, уште на ранина, уште неосвестени од она што се случило ноќта, придружбата на мојот прапрапрадедо, неговите слуги и камилари биле исечени од сабјите на ајдутите, така што немале време ни да офнат ни да залелекаат.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Но, сплаварот немаше време за ценкање.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Немаше време да се соземе. Се двоумеше дали да го стави на градите медалот или не?
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
БЕБИСИТЕР Чувам деца Памперс мењам Немам време ни да кењам
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Некогашниот закон за забрана на козите беше укинат, но го немаше времето на козите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Беше толку изненадена што немаше време ни да се обиде да ја тргне главата кога тој ја бакна.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Господин Гроздановски, длабоко во себе, особено по споменувањето на зборот „мистериозно“, веднаш се присети на единицата „Грифон“ во Британика, а потоа како да почувствува возбуда што немаше време да си ја објасни.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Овде немаше време да го научи како што треба службениот македонски јазик.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Требаше уште многу, многу да чита, а за тоа сигурно немаше време, за да го достигне диоптерот на Татковите очила.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Уште тоа нѝ треба, куче да нѝ излезе од некоја страна, си помислив, ама немаше време за губење.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Сега знам дека од чадот паднав во огнот, ама нема време за исправање.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го гледав: беше речиси неизменет, како да не стареел, како да немал време да го направи тоа; само брчките на челото му беа некако поистакнати, како некој запис да имаше на челото, господин судија, како да е тоа линија на животот што наместо на дланка, кај него се преселила на челото.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
СТОЈАНКА: Така, Томче. Како што рековме! (Отидува.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Па, доста е од интелектуални мастурбации. Ако ништо друго, немам време.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Никој немал време, а и место, за овие древни писанија, понекогаш на полуписмени писари, понекогаш на вешти кадии.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Страв и восхит
Претпоставка:
Македонскиот крал
премногу го сакал светот
и премногу можел
и премногу претчувствувал
немал време, хронично немал
но сепак доволно
за да ги поремети
дозите предвидени за рамнотежа
на Просторот, и самиот
без смисла за умереност
- хармонијата е нешто друго, сосема
само предозирана волја, отровен концентрат
само неповторлив порив, рев по далечното
- туѓината како вечно искушение!
само силна страст по странствување
per se, дури и во јазикот
само вродена дарба
да и’ се тутне на смртта
грациозно, пагански
под здолништето
додека Оваа си игра
божем случајно
криенка-миженка
митска мижитатара
само сензибилитет за походи
општа хиперсензибилност
- просто да се спростре
врз далечниот Исток
ко полна месечина на полноќ
- просто да го освои светот
како туѓа жена
со чувство на нелагодност
а забраната стимулира
срна истрчува на пусија
во заседа, балканско дувло
империјална глутница
избришани, заташкани траги
имагинарно писмо
толку голема моќ
што се втиснала во потсвеста
за век-и-веков
жиг на восхит и страв
од повторување
од повторување
на судбината...
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Времето за танцување помина, времето за љубовење помина и тој разбра дека веќе нема време за ништо, дека животот му се изменил, не по негова волја, туку по волјата на колективната судбина.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
„Во оваа пустелија нема време, има само Засекогаш.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Немав време да ѝ пишувам опширно на Агна, но не можев да се воздржам да ѝ напишам макар кратко дека сум возбуден и дека сум на трагата на интересни откритија.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Немаше време за многу зборови. Арафат долго ме држеше за рака додека му објаснив дека сум сега амбасадор на Република Македонија.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Особено Мет е споменик на трпението.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Бизнисмените немаат време, женетите имаат обврски (мали деца и големи проблеми, лоши сопруги и магнет папучи).
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Сите лоши работи се случуваат толку брзо што немаме време ни да сфатиме дека се случиле.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Просто немал време да ги чека бавните професори.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ѕ немаше време ниту да заплаче.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Немале време да ги одврзат животните, одвај само луѓето се спасиле.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Туку шуќур си велам денеска што е недела Па поповите имаат венчавки и крштевки И немаат време за визитации на коали и други сонувачи На сон поп ако ти дојде ќе ти напраи триста лошотии На сон владика или поп и за ѓаволи се веруваат А богами не се чуло дека и на јаве ги есапат за ангели Така барем велат дојденците од Македонија кои своите попови Повеќе се среќаваат по судови одошто по црквите За да расчистат како може тоа што народот го изградил Да не биде народно ами попово И како може некој да биде овчар ако нема стадо И многу имотно-правни а не духовни работи Расчистуваат македонските попови по австралиските судови
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
- Да донесам нешто - крпи, такви работи, - пропелтечив, но тетка ми немаше време да биде учтива со мене и да ми одговори, туку продолжи со работата.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Немаше време да се задржува со јагнињата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ние немаме време ни да се погледнеме ни да се прашаме што би требало тоа да значи, кога и без команда почнува пукање, божем по партизански напад: од еден митралез, од неколку пушки и од повеќе пиштоли.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
ТЕОДОС: Дај да видам. Си ги исчистила, красно си ги исчистила!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Кога се заврши, се изнапија и за хероин ги продадоа клавијатурите и видео камерите.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
- Не плаши се Џемале, немаме време да го урнуваме твоето мало царство, ќе нѐ повика оној.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Животот во паника ќе кидне прудолу
да провери дали сѐ уште
е тоа што мисли дека е:
заден миг на свесност
кога сѐ се претвора во блиц сеќавање
во јазик разбиен од из-без-ум-е-ност
во сублимиран естезис
оти нема време да се прераскажува
на долго и на широко
само извесна веројатност да се искаже
без надеж
дека ќе биде видено
од некого
само извесна пасија по кажувањето
- низ реч, низ слика, низ музика,
низ тело, низ плот...
само извесно насетување на вистината
според логика која оди прекутрупа
во погорниот, во вртложниот
круг на небото
кога тоа ќе се
отвори
во
екс-та-за!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
А овие промени станувале понекогаш толку бргу, што победените немале време ни голиот живот да си го спасат.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сè немал време, а и онака сам, не му се останувало.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Хм, си пристори и му падна на памет една идеја за која сега немаше време да размислува, но му се виде колку возбудлива толку и предизвикувачка.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Како да брзаше некаде, како да немаше време.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Не ни текнува друго да си речеме. А и немаш време, не ти даваат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Инаку изговорот „Немам време, зафатена сум“, не сакам да го слушнам.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Особено она за сликарката. Како вовед.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Беше „Таму на ќошот“ („Down in the corner“). (А и стануваше нестрпливо, па немаше време за губење).
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но немав време за расфрлање со мојата дарежливост.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Во неа ми мина векот, - рече, а потоа се сврте кон Денко, во чии очи насети чудење и рој прашања, па му објасни: - Можеби не знаеш, немале време да ти кажат, ама зимоска си ја запалив колибата, јас старо аро, изветреано. Пламна, милата, како ќибритче.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Попладнето бевме зафатени со пробите во оркестарот, со состанокот во новинарската секција и немавме време да наминеме во паркчето, до нашата клупа, за да се најдеме со Љупчо и со Џеронимо.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
А кој ќе праша, кога никој нема време за прашување.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Татко сакаше и овој пат да ѝ зборува на Мајка, макар што за тоа немаше време, за своите нови откритија за јагулите, за нивниот голем пат и херојско враќање.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Некои велат – децата немаат време да учат, зјапајќи во компјутерот.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Но, немаше време за размислување: чекорите веќе се слушаа сосем јасно.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Беа на турнеја, два месеци на едноноќни гостувања од Сан Диего до Сиетл, и кога тоа се заврши, групата се распадна.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Но немаше време да се реши ни на едно, ни на друго ни на трето (ако беше третото тоа што не се реши на ништо), зашто како што дојде така и си отиде тој момент.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Па затоа, ајде да да се покажеме како најлоши во тоа.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Некои ќе се расплачат и немаат време да си ги избришат солзите, што се вели, зркнале во мене и гледаат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И двајцата добро знаеме
на која жена мислиме
само јас отскокнувам кај неа
љубопитен и на вишини навикнат
не можев да си замислам
толку еднолично и неразонодено суштество
рамна снага рамен говор
несовршенството ме предизвика
потсвесно, како што обично се вели
правев трикови за забава на народот
покажував нови мустри
шарпи шешири шпилови
стапчиња топчиња кутивчиња
бели гулаби за бела магија
создавав драмски штимунг
го извлекував резервниот маж
последниот џокер
од мојот долг од што е дупнат
џеб, немав време за колебање
носев кружна насмевка
- рингишпил на лицето
каде јас, таму таа!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Нели имам веќе искуство, па се разголив, зашто професорот нема време за губење и за мене, ете, специјално ќе дојде, па дури и легнав на креветот.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Ќе сака да излезе, да поигра, а ќе нема време.“
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Го грабнуваш детето и бегаш, немаш време за мислење и за жалење.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се чини дека со таа или по таа досетка Еда диференцијалите во преградите на челниот ѕид на гаражата престана да го потсетуваат на било што. Немаше време да мисли на тоа.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
По цел ден биле на градилиште, работеле и над нормата, а веднаш по работниот ден, кој понекогаш траел и по дваесет часа, се враќале во хотелот и, од умор, немале време ниту да се навечераат. Сонот го надвладувал и гладот.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Но немаше време да ги чека компирите, гореше од нестрпливост да излезе, да види што се случува со добитокот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Волшебникот немаше време да се скрие под некоја стреа, па тешкиот камен го тресна по главата.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Го слушнав тоа, ама немаше време да мислам на друго освен на песната.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Во Источен Берлин не може да се каже дека човек престојувал ако не ги погледал неговите музеи, можеби ако се нема време, не сите музеи, туку задолжително „Пергамон-музејот“, кој е на реката Шпре, која тече под него.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Не. Не дека работата не е во тоа. Сега немам време за тоа.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Татковците се секогаш премногу зафатени и немаат време за вакви расправии.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Значи, Грците нѐ крстиле „Бугари”, без да нѐ прашаат нас, и ние, немајќи време да гледаме и да му најдеме мана на името, си го усвоивме.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
- Немаше време за прашување, вели Јон и ги откопчува кикиришките што му висеа на предниците од палтото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Немам време ни за жал, ни за плачење. Пак бегам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Прекувремено Немам време за спиење, па сонувам прекувремено. Чекорам по минутите, а часовите летаат.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Нашиот шеф, тоа неуморно добиче, кој никогаш нема време и ништо не работи, кој најскапоцените часови од денот ги минува во празно дрдорење – една до немајкаде бесмислена егзистенција – кој не се осмелува самиот себеси да си ја признае висината на долговите, кој само подметнува и блефира и ми личи на акробат кој дуе еден балон додека другиот, во истиот миг, му се распрснува: од сето тоа останува само еден одвратен гумен партал кој само миг пред тоа имал свој сјај, свој живот и своја моќ.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Немаа време да погледнат назад, Србин се прибра и со последни сили полека ја вртеше матарката додека камчето со лизгање не испадна однатре.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Стоеше така, а знаеше дека не треба да стои, знаеше дека нема време за размислување и двоумење.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Секогаш кога ќе го почнеше разговорот за тоа дека е крајно време да ја одведе кај своите, да ја запознаат, да ги запознае - тој одговараше дека нема време.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
„Ама...“ „Те молам! Ако можеш услужи ми и не ме прашувај. Сега немам време да ти кажам... Должен нема да ти останам...“
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
И, додека едната баба го читала Мопасан, другата воопшто не читала; не дека немала време, ами затоа што била неписмена, не по своја вина (немало кој да ги пасе говедата).
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
И толку. Нема време за повеќе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе научи многу за меѓучовечките односи и во семејството и пошироко во општеството.“
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Гледајќи го одоздола нагоре, помирливо му рече дека нема време за губење туку да го стори тоа што и другар му веќе го стори.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се плашам дека немаме време за опцијата теретана, па ќе импровизираме со свечената кошула на гардата.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Добро знаеше дека повеќе не постои СФР Југославија. Туку СР Југославија (односно заедницата меѓу Србија и Црна Гора), земја која продолжи да ја признава државата Палестина, самопрогласена во 1988 година.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Градот нема време да се брани: како стражар кому некој му се привлекол зад грб и наеднаш му ставил дланка врз устата, тој губи здив, прави неколку одвај видливи движења и тоне наеднаш во бесознание.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Немаше време за празни муабети. Времето силно притискаше.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Чанга немаше време за козарите. Тој ѝ се препушти на белата тишина на планината.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Кој не ја прочитал 'Двојната Лота' нека ја прочита.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Има и други одговори и на друго место ќе ги кажеме зашто сега нема време. бог живот многу црква човек дарежливост младост јазик отров грчката словенската буквите столпотворение науките Светото писмо 863 г.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Човеков бил Тито: во секоја република имал сопруга, заведена во правливите матични книги, кои мораше да ги бара во подрумот во архивата бидејќи во компјутер немале време, а ни желба да ги внесуваат. Па немал усул...
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Немав време да се вратам по таков начин како што се качив.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Можеби тоа е моментен впечаток на обичен минувач, кој нема време подетално да завлезе во тајните на овој град.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Јагули: вечно враќање
Немате време за одлагање.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Бебињата немаат време за чекање.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Да, увидуваше сега, отсекогаш знаеше. Но немаше време да мисли на тоа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Немав време да одам дома. Од 6 до 9 часот ставав цени и декларации на фустанчињата и, кога ќе се размрдаа женичките што работат во ТТК банка и во сите други фирми и фирмички, веќе од рано, уште пред паузата нивна, имав промет како што не правам сега за цела недела.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Но немаме време за медитации, до крајност се обидуваме да го истрошиме умот, зошто сме свесни за крајот што неминовно ќе дојде, барањето мир прерано ќе ни го покаже тој пат до крајот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Нивните другари немале време човечки да ги закопаат, само онака, да не ги пронајдат Бугарите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Мајка ѝ слушаше и потврдуваше, додавајќи нови зборови Кога ќе те засука животот ќе се нема време за безгрижни игри! Сука сукалото, нели мајко Персо?
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Стево Андреевиќ нема време да ги разгледува и вашите случаи. Премногу е зафатен со својот.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Влатко немаше време да се вклучи во разговорот на родителите: се повлече во својата соба да ги напише домашните задачи, да ги повтори лекциите за петте часа - а шестиот ќе е ликовно - треба само да се подготват блокот и приборот. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Купишта перени алишта што немаме време да ги скрасиме паѓаат и се мешаат со валканите.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но пашата немаше време да праша - само го турна и ја подаде напред пушката.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Е, тој круг не ме интересира.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Звукот не се гледа себеси како мисла, како “треба”, како нешто на кое му е потребен друг звук за да го разјасни, како итн; тој нема време за никакво разгледување - тој е зафатен со изведувањето на своите доблести: пред да исчезне, тој мора совршено да ја означи фреквенцијата, гласноста, должината, структурата на аликвотните тонови, прецизната морфологија на сето ова и на себе самиот.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Но смртта како да немаше време уште за еден чекор да ми се доближи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ете, такви прашања си поставува детето на кои само не може да си даде одговор, а да го прашува татка си знае дека нема време за такви разговори.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Сè немаат време со татко ти за кај нас.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Таа ги впери своите згрозени очи во неговите.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Тоа едноставно се случи, а како да немаше време да го спречат.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
За разлика од философите, кои живеат од репродуктивната економија на теориските знаци, „литературата полноправно се движи во шума, во светот како во џунгла, низ која мора храбро да се пробива“.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Пелагија немаше време да се изначудува, тука ја чекаа поголеми обврски отколку на салашот во Гаково.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Мајка ми влезе во кујната и кога ме виде со телефонската слушалка во рака што јас од возбуда заборавив да ја спуштам, очите од лутина ѝ светнаа: - За ова би требало да бидеш казнет, - процеди бесно, - ама, сега нема време за тоа.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Чувството за доживеаниот пораз уште повеќе го зголемува тоа што кога тој ќе сфати дека бил вовлечен во некаква битка, црниот човек веќе ја има свршено сета своја работа, па можниот набљудувач нема време ни да помисли дека некој некого нападнал.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
БОРИС: Некои работи не ги разбираш, а не смеам да чекам полека да ти се разјаснуваат. Ќе се упропастиш. Немам време да чекам да пораснеш.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Сега нема време за размислување.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
- Извинете, бос сум. Нема време човек да се обуе.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Куќата е леплива.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)