нема (гл.) - мајка (имн.)

Кога виде оти Колобан прв ги пикна Толета Бојанин во пансионот како противуслуга на протата што му го даде анот за пансион, тој си помисли: „Кога може Стоан Бојанин да биде во пансионот, кој си има и мајка, и татко, и сестра да го гледаат дома, оти пак јас да не можа шо си немам мајка?“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ништо не ни кажа, ништо не го прашавме, но знаев - немаме мајка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Навечер ја нема мајка ми да ме погали пред заспивање, наутро го нема татко ми да ме разбуди за на школо и да ми направи сендвич.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ужас!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ја нема мајка Петра - саде таа имала Господова дарба да пронајде жарче во пепелта запретано и од него огон да разгори.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И брзо, неповрзано и нејасно ги заплетка зборовите прскајќи нѐ со ситни капки: - Сум ја чувала, и сум ја гледала, и сум ја ранела осумнаесет години, проклета да е, и сум бдеела ангелски над неа, а таа - ни благослов да побара од мене, се фатила кучката со некој пијаница, и ајде без збогум, како да нема мајка, а јас овде од грижи се сушам, не зела ништо топло со себе, може да настине, чедо мајкино, тој не ќе ја чува, пак мајка ќе побара, а јас...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
МАТЕЈ: Немам мајка, имам шајка за твојата мајка.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Што е тоа што го нема мајка ми, па не може да го одржи ветувањето што ми го даде?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
При тие понижувања молчев, и чувствував како нешто ме клука во градите, тоа чувството на отфрленост го зариваше својот клун во она што трепереше во моите гради, а она клуканото плачеше со плач на новороденче оставено само, на кое му се чини дека исчезнал сиот свет околу него затоа што пред своите очи ја нема мајка си; така плачеше нешто во мене – јас не плачев, само некаков израз на мачнина ми го гмечеше лицето, како околу вратот да ми беше обесен камен и да бев осудена со него така да врвам низ детството а и потоа; го среќавав тој израз секојпат кога ќе се погледнев во огледало.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја мразев својата пречувствителност, треперев и посакував да можам да си го задушам треперењето, се самосожалував и си го мразев самосожалувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја немаше Мајка. Ме сети првата сосетка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)