нема (гл.) - ни (чест.)

Децата, црна јас, легнаа без залче леб, гладни. Брашно немаме ни трошка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Немаше ни четвртина толку народ на денот кога излезе водата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Да не гледал на тие работи немало ни да забележи дека имало и такви и такви, кои рекле, и кои не рекле фала.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бараш трет за преферанс а немаш ни втор за реми – играш пасијанс со спомените.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Кога имаат молив немаат тефтерче и така уште ненапишано го забораваат токму она што не е за заборавање.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Немаат ни мобилен телефон.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
на дуњава има многу дупки: дупки во времето дупки на патиштата (кон посветла иднина) дупки во умот и помнењето дупки во историјата дупки на кофите дупки во самите дупки во дупнатите дупки секој глас мигум исчезнува нема довикување, нема ехо нема навивање за нашите нема паради на гордоста нема врескање во маалата нема лелекања во градските населби ги нема ни паролите на пролетерите од сите земји дупнатите дупки се царство на глувотијата, мавзолеј во изградба на глувата глувотија во глувите дупки оглувуват деца пред да вкусат кисела зелка а старците веќе одамна оглувнати го трпат неизбежниот пораз што пред да пропаднат во глувите дупки им го претставуваа како живот некои старци сакаат да им пукне бојлерот додека се тушираат арно ама во глувите дупки и бојлерите експлодираат глуво и на тој начин го даваат својот придонес во размножувањето на општата глувотија во која старците загинуваат од глуви експлозии.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Затоа нашиов штаб не се решаваше да го напушти овој сигурен меќан во Толевиот „пашалук" — Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги виде сите свои робови и робинки пред себе; ги виде и убавите и млади невести Доста и Дунава Макреви, ја виде и бела Бојана Жиовката, па погледот му падна и на Доста Рожденката, околу која толку години се вртка, но сега кај него немаше ни зрнце милосрдие, ни зрнце мерак, ни зрнце човештилак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така гледајќи ги, крвнички, тој бараше само едно: да ги најде вистинските бунтовници, иако сега сите му се гледаа кумити и бунтовници, та во својата врела глава си ги претставуваше и децата од две години како пораснале и станале кумити.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од некакви башлами и бераети нема ни трага.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Отсега нема ни смешка, ни мрштење кога некој поет во песната ќе ѕида камен на камен, дури отаде сонцето и отаде месечината.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ех... Нема многу што да се каже, домаќинката има Медицински атлас Ларус, а и болестите го загубија угледот, ги има помалку, гледате што се случи: нема сифилис, нема гонореа, нема тифусна треска. Нема ни чума, ни колера.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Ни фали само уште Џони Вокер Црвенкуровски, но за него тука нема место, а немаше ни виски.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И така Дуде растеше од Груда до Горда, додека слободата слегуваше од планините до градовите, прво во опинци па во цокули па во чевли, а сирењето што им беше и појадок и ручек и вечера сега го немаше ни за лек, додека се подавија во пипер и патлиџан, барабар во краставици со сите кривини, а девојчињата што ги израснаа крутите селски здолништа немаа со што да си ги покријат пожолтените гаќички па навлекуваа куси панталони од постарите браќа и ги префаќаа нивните кражби по соседските овошки.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сега Курназ немаше ни трафика ни бутка, туку киоск; и продаваше не само цигари и весници, кибрити и свеќи, коверти со марки и табаци за молби, ами и лижавчиња на дрвца, гумени бонбони и гумички за бришење на мастилави моливи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тргна крадешкум, зашто за трчаница немаше ни жили ни сили, нагоре кон планините, каде што остануваше единствениот излез.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сакав на Луција да ѝ кажам дека воопшто не ми е грижа ни за нејзиниот народен дух, ниту за партијата што го брани, и дека сѐ што сакам е да ја фатам за рака, да ја прегрнам и да ја одведам некаде каде нема ни народен, ни добар, ни зол дух, ни партии; на некој остров каде ќе можам до мила волја да ја бакнувам во папокот, да пијам вино од таа слатка чаша на нејзиниот стомак, да ја опсипувам со милувања и бакнежи; но не смеев да кажам ништо затоа што Луција гледаше сосема разочарано во мене, ме мразеше, ме презираше поради мојата недекларираност, поради отсуството на здрав корен во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Немало ни автомобили. Ни телевизори. Сега имаме сѐ!
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Кога јас бев дете немаше авиони. Немаше ни автомобили, ни телевизори...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Му телефонирав на професорот, веднаш честитајќи му на извонредниот критичарски усет и прекрасниот стил во неговата најнова книга која, патем речено, ја немав ни видено.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Почнува да снемува штандови за сувенири, наскоро нема ни такви за информации.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Ги нема ни мравките, ни канарките, ни гугутките, ни светулките; лелек, смрад и гад.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Нема Парламент, нема пратеници што се проѕеваат, што спијат, нема бандоглави министри, кариеристи, Нема митаџии, контролори, наплатувачи, струјаџии, водаџии, нема ни патарини ни царини, а што е најважно: нема ни пци ни доушници, ти речи ги: кодоши.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Веројатно, го немало ни Арето, ни јарето, ни Сугарето...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Доаѓаа и разговараа над мене, не знаев кој и не знаев што, конечно легна врз мене мрак на треви или мека сенка на облак, или можеби ме фати стапица на недолговечна смрт, умирав, мислев дека сум мртов, дека смрзнатата кожа ми е гроб под кој веќе нема ни движење ни надежи, нема ништо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И мислев дека коските ми се без тежина, ветришта свират низ нив, ќе ме покријат, заспан и без соништа, без треви и без облаци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Совлада. Сега веќе немаше ни каде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тапиот поглед на Рада беше закован во една точка. Немаше ни зборови ни солзи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Всушност, тие немаат ни право да се размекнуваат и да ги покажуваат своите чувства заради младоста.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Додуша, немам ни вака, ама сетики низ торбата расфрлани десетки и стотки, испревртена и стуткана понекоја илјадарка, низ документите, во џебот за мобилен и оној за клуч... значи сегде, само не во паричник.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Замисли - тие немаат ни национален идентитет, а богами ни национална македонска валута, па на саксофонот си ги плаќаа нарачките со евра.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А во тоа немало ни трошка љубов, туку само копнеж што некои го викаат секс.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А изборот на велосипеди се сведувал на женски и машки „точак”, фирма „РОГ“, и толку. Немаше ни боја, ни металик.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Е па! Е па, после ќе имале афера, па ќе имале, кога по дома немале ни афера ни дешавка за во тефтер да ја раскажат, како Мерил Стрип со оној Клинт кој не беше Бил и кој како фотограф откри толку сексипил во една средовечна жена облечена во фустан на копчање кој се носи само на пазар и коса врзана во коњски опаш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сега нема ни трага од споменикот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но не се случило така. Другиот ден, уште во темни зори, Арслан бег со дружината стигна на Плазики и од другата страна на блатото забележа два дората но од стопаните на коњите немаше ни трага.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ќе биде, ќе биде, и внукот со мустаќи ќе се закити, но уште е рано, тој нема ни дваесет.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш од полусонот до смртта нема ни чекор.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Дувај ги, викал татко, издувај ги, велел, да нема ни раска на јатките. - Да не сакаш и да ти ги џвакам, мајката, му рекол еднаш Јоше Свирачот, ама татко не го заушил убаво, оти устата му била преполнета со ореви што ги крцкал со забите и од тоа не му се дослушувало.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Испустен човек: нема ни трпеза, ни нешто за на трпеза.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Боси сме, голи, нема ни куче кај да те фати, кај да те касне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А месото ни солено ни пипрено. Сол се нема ни за в очи. А несолена уста и вода не бара. Ја пиеш, а како осилки да голташ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Знам, вели Витомир, децата се прават без панталони, вели, ама оној што нема ништо в панталони, нема ни деца, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Насетував дека правам некоја работа без смисла и цел, и дека, впрочем, нема ни да ја довршам, ќе ја оставам заради некој нов - речник...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тогаш од полусонот до смртта нема ни чекор.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А некогаш немало ни земја ни карпа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Остави ме, меѓу нас е граница, слушам глас и сепак знам дека тоа сум го рекол во себе - капакот со срмен укит не се поткренал, нема ни да се спушти, и веќе не го знам јас ни крајот ни староста на облеката, црна и свечена, пресмртничка, секаква и никаква: ни облакот во длабочината на изминатите ноќи нема боја и нема цел и белег во сеќавањето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не го прогонуваа. Немаа ни желба ни страст.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Доста ми е од шмокљовци кои немаат ни банка в џеб.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Снегот изгледаше како мека волна под која нема ни камен ни земја.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во такви денови луѓето не акаат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Десет илјади, му рекоа, а тој само што не прсна, какви десет илјади за оваа сува слама во измитарена кожа, кога тоа чудо нема ни заби, немаш заби ни ти, му рекоа браќата, понесени од љубовта на Отец Симеон за белата душа и рекоа уште нешто, заради што пенушката помодре и им ги покажа забите, па тие веднаш се снајдоа и го одвлекоа коњчето, сеедно, не е само тој купувач на овој вангелосан свет.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во тие зеници немаше ни зачуденост ни љубопитност, немаше ни бол.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Човек немаше ни најмала претстава за тоа што се случуваше со нив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Колку и да беше предан, во него немаше ни трага од онаа исклучивост што ги одликува фанатиците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јадење си носеа, пијалак не пиеја, а на сужните не им дозволуваа ни шербет да се напијат, та остави тие што немаа ни аспра кај нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Внимателно се измолкнува од постелата, го потсобира веленцето околу дечињата да не побегне топлината од нејзиното тело и оти во ќумбенцето нема ни спуза а ни потпала околу него, таа ова утро прва го прошетува своето големо тело до алето крај телот и до купот отпад од задната страна зградата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ете, јас су брго дојдена од Солун. Немам ни кошулка, ни саѓиика. Co виа ѓупцките дали ќе ме сајдиса. He су работила побрго, кој знае дали ќе може да му а гледам куќата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во овој „алабак табури", како ја викаше еден од родителите оваа дружина, беше „аскер" и малиот кржлав, мрсулав, мешлест како жаба, Крсте, син на манастирскиот ѓак Петка, кој штотуку беше, се запопил, и немајќи ни волови, ни коњи, ни орање, ни копање, немаше каде да го прати сина си на работа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нема ни триесет и пет години, токо виа пусти грацки алишча токмо Ѓупчетина а прават.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А, ете, нема ни година откако дојде Доста, и ене ја, го напрчи појасот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Овдешните староседелци (иначе мешавина на Чироки, Ирокези и Команчи) живеат у посебни резервати кај што нема ни такса, ни данок, ни акциза.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Нема ни саглам плоштад; најголемиот е помал од оној во Пехчево.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
- Не би одел, но дома немаме ни зрнце солца - одговори Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Преобразбата сакам да ја видам целосно иако нема ни почеток, ни крај.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во нив нема ноќ оти нема ни ден.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Беше измаглица во маглата на темнината, и ова место беше ничие место, и овде воопшто немаше ни година ниту час, само овие луѓе во безличната празнотија на ненадејниот мраз, бура, и бела грмотевица што се движеше зад големиот стрмен панел од зелено стакло — секавицата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А мене види ме: фустанот валкан, испартален, косата бушава, дури и лицето не ми е чисто. Немам ни чорапи, ни кондури.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Зоки се лути. - Добро, де, добро. Па што друго? - Немате ни крави, - вели Толе, - ни биволи, ни воденица... нели? Ни поток, кажи!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Немате ни кино. - Немаме.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Ни театар, ни циркус, ни големи улици, ни тротоари, немате ни лифтови, ни големи продавници, ни автобуси, ни... - Немаме, - одвај пелтечи Толе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Немате ни електрични печки, ни тераси, ни вакви огромни оџаци...
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Ех, нема ни таква гума. - Има. - Нема. Посакај друго!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
СЕЛАНЕЦОТ: А, нејќам! Вересија- потресија. Јаже околу врат.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А и парите си ги испив... немам ни скршен мангар.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не сакам да знам за сите обвинувања и изговори, нема причина, а нема ни вистина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но никогаш не смееме да се плашиме од погрешни избори, тоа е како правење затвор за друг, а самите влегуваме во него, ако не изгубиме ништо, ништо нема ни да добиеме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да се лажеме самите себе си, каква небулоза, каков кукавичлак!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нивниот стан е на четврти спрат од старата зграда во која нема ни лифт.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ако не запалиш огин - нема ни да се грееш. Ако не посееше семе - нема што ни да жнееш.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ако не подадеш рака ти ништо не ќе фатиш, не си ли пошол негде нема ни да се вратиш.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ама дедо Геро, бидејќи зајрето го имале урнато в село, немал ни леб доволно а камо ли маст за да им направи топеница.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дека местото каменливо, нивјето како кутии беа преградени со високи ѕидови, а исто така и патот од двете страни беше ограден. Нигде немаше ни жива душа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дончо само ја врти големата гола глава направена како јаглен од сонцето и чудно му е што го нема ни Мурџо.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Неговиот глас ја нема ни силината ни цврстината како тогаш кога го пушташе од дрвената кула во дворот на Одборот во Гаково кога постојано си ја поткреваше црната коса што му паѓаше над десното око.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Никој не се одѕива. А нема ни светлина во куќата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Остави ги да си пасат оти ќе ти го нас’скам кучето, го гледа овчарот и се чуди оти детето нема ни коса ни веѓи Ами кој така те олупил?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Букварот, велат, ќе ги обедини, ќе ги освести и заедно сите ќе се кренат да се борат, и Грција склучува договор со Турција и ги враќа Грците од Мала Азија, сите ги населува во нашите градови, а македонските Помаци ги иселува во Турција, ти ја земаат земјата сосе гробови, а без гробови немаш ни роднини, нивните војници со убиства се фалат во писмата: кој колку Македонци убил, се натпреваруваат во убиствата и затоа добиваат наградни отсуства и нешто друго добиваат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Патник што нема ни пат ни цел и со ветровите спие.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Немало ни автомобили. Ни телевизори. Сега имаме сѐ!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Кога јас бев дете немаше авиони. Немаше ни автомобили, ни телевизори...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)