4 Работната атмосфера, особено по доаѓањето на новите газди и смената на дотогашната сопственичка структура, почна забрзано и значително да се „вжештува“: беше поставена нова директорка која ги тераше вработените да работат и за викенди, без да бидат 218 соодветно платени за тоа; се работеше и по цели денови – од 7 часот наутро до 21 часот навечер, под образложение дека на вработените „им фалеле работни саати“ за да ја остварат предвидената норма; перманентно некој од вработените работеше и на празници – без за тоа да добие надоместок [дневница] или, пак, слободен ден; а беше вршен и перманентен мобинг врз работниците – преку разни средства на вознемирување (на пример, тие беа тенденциозно казнувани за измислени „прекршоци“ и дисциплински повреди; често, при пописот на лековите, беа лажно обвинувани дека имаат наводен кусок, односно „минус“ во касата – дури и по неколку илјади денари, а којшто потоа требаше да го надокнадат од свој џеб; беа терани солидарно да учествуваат во плаќањето на сметката за фиксен телефон кој го користеа исклучиво за службена комуникација и сл.).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
3 Во оваа компанија од фармацевтската дејност, во којашто има- ше околу 35 вработени, според систематизацијата на работните места, таа ја извршуваше задачата на фармацевтски техничар, работејќи сменска работа со дежурства на шалтер – непосредно во контакт со пациентите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Можев чисто да ги обвинам дека ми го загадуваат воздухот во Републиката и со првата сосетка што ќе тргне по мојот пат да основам Балканска заедница во која тие ќе можат да бидат примени.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Погледнав и видов: кутре - црно кутре. Сосем црно кутре. „Зошто го донесе кај мене? Пак ли да си навлечам некаква беља на глава!
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Сакаш сега пак да излезам наивен, па да ме обвинат дека прибирам туѓи кучиња?“
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Наивен - вели татко ми - го праќаат да купува чоколади, а тој трча и купува, и јаде, и молчи.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Без да сакам да бидам догматичен, мислам дека може да се каже дека ефектот од Фелоусовиот пристап е претерано да ја обопштува појавата што ја објаснува толку раскошно и емпириски, истовремено хомогенизирајќи ја до еден „мошне доследен образец“, иако, мора да се признае, „испреплетен“ и „комплексен“ (25).
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Таа одбива да ги отфрли како несериозни патетичните видови на страдањето – како преувеличени, фантастични, страсни или наивни, да се послужам со речникот на Зонтаг – кои не можат да дораснат до степенот на трагедија.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Па ајде да повториме некои од нив.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Односно, сме скривиле во вкусот.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Со тоа ги повикуваме оние што би сакале да се удостојат на наша сметка да нѐ обвинат дека уживаме во кич.
Ако мелодрамата си ја навлекува етикетата „кич“, тоа е затоа што доброволно тргува со сентименталноста.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Конкретниот есенцијалистички модел на машкиот геј-идентитет кој го промовира Фелоус, неговата визија за геј-мажите како природни старинари, архитекти реставратори, љубители на стари куќи и „чувари на културата“, не може да ги објасни оние мажи – а знаеме дека такви има, дури ги има и во значителен број – кои се страсни и посветени модернисти, кои инстинктивно мразат украси, мразат викторијанска ситничавост и детали од разни периоди, кои копнеат по чисти линии и по апстрактни форми, по простори на зен-чистота и по јапонска апстракција и кои ни мртви нема да ги најдат ниту на сто метри од некое милјенце.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но, бидејќи конкретното страдање било нивно сопствено, ниту Дејвид Мекдијармид ниту италијанските вдовици од Фајер Ајленд не може баш да се обвинат дека биле лефтерно рамнодушни кон него и дека биле сомничави кон неговата стварност.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Понатаму, третирајќи го тој образец, чија највидна одлика е „родовата атипичност“, како претставителен за „геј-мажите што се склони кон зачувувањето“ (25) и најпосле за геј-мажите воопшто, Фелоус на крајот на краиштата ни ја наметнува како вистина за нас која мораме да ја признаеме – инаку ќе нѐ обвинат дека сме во состојба на одрекување (токму поради таквите тактики на виткање рака противниците на есенцијалистичките модели на хомосексуалната различност честопати го нагласуваат имплицитно принудувачкото, дисциплинирачко или „законодавно“ дејствување на есенцијалистичките теории).343
Покрај сите тие проблеми, кои се типични за секој обид општествените идентитети да се претстават во есенцијалистичка смисла, во овој аргумент има и уште една слабост од толкувачки или критички вид.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
А ако, во својата изопаченост или во својата љубов кон мелодрамата, инсистираме да го сфаќаме сериозно она што треба да се смета за начисто патетично, ако инсистираме да не го третираме нетрагичното страдање како патетично, туку како достоинствено, се осудуваме за сентименталност.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ќе нè обвинат дека сосила сме ја одвлекле и ќе кршат погача преку наш грб.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Тогаш оние шестмина се од нејзиното село.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Престанаа дури да ми веруваат дека сево ова се случило и ме обвинија дека сум го измислил.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Ионака мене некојпат ме обвинуваат дека за своите заслуги мислам повисоко отколку што тоа го бара обичната скромност.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ќе си молчам.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Оти ако се замешаат властите во ова, можат да нѐ обвинат дека сме зеле да се бунтуваме, па ни црква, ни општина, ни училиште не ќе ни дадат да си отвориме.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Судијата само тоа го знаеше од тужбата - нејзиниот сопруг Хелвиг, Хели, како што го викаше таа, ја обвинува дека е виновна за раскинувањето на нивниот брак.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Некој веднаш ќе побрза да ме обвини дека суетата ја сметав за извор на неговата болка.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Не, јас навистина тврдам дека неговата несреќа воопшто не беше крик на повредена суета. (Мислам дека и премногу се манипулира со суетноста на уметниците и со горчините што нејзиното неконтролирано разлевање ги создава).
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
А шатката со смешна поткрената тртка!) Доволна причина да ја обвини дека го исмева.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Да му се префрлува на Хичкок што прави суспенз е исто како да се обвини дека е најмалку здодевен синеаст во светот, исто како да му се префрлува на љубовникот што � овозможува задоволство на својата партнерка наместо да се грижи само за себе.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Дора се плашеше од неа затоа што еднаш ја обвини дека има сипаници.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Знаев дека можеби треба да покажам и некои знаци на љубов кон неа, ако сакав да добијам барем малку љубов од свекрвата за возврат.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Кога подоцна му ја споменав оваа епизода тврдеше дека воопшто не ме погледнал и дека сè ова јас сум си го измислила, дека многу преувеличувам, а кога се подналути, дури ме обвини дека лажам.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)