одмавне (гл.) - со (предл.)

Татко ми тогаш сомнително одмавна со главата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јас бев фатен како во стапица - не можев и не сакав рамноправно да се карам, а не можев ни да одмавнам со рака.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Знам“, вели, но начинот на кој го рече тоа и како одмавна со рацете, кажуваше дека е тоа само обид да се одбрани од моите зборови на кои не веруваше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пред неколку потези младиот противник му понуди реми, но мајсторот одмавна со глава.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Можеби тие студено го примаат ударот, одмавнуваат со рака, се им е едно, но ТОЈ не може да се помири, тој страда, зашто шахот не беше за него работа меѓу другите, преоден занес на младоста, ами позив на којшто свесно се управија сите негови не мали амбиции.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но нѐ чудеше кога тој ќе одмавнеше со рака и сосем млако ќе речеше дека овие биле сосем мали возови, наречувајќи ги желчиња и чајничиња, зашто по другите градови имало уште многу, многу поголеми возови, кои тој на млади години ги терал...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сакаше да прашува уште и за учењето и за Елена, ама му се стори дека Денко одговара некако без волја, па само одмавна со раката, си промрморе под носот „Да видиш и да не веруваш“, - па замавна со копачот во земјата пред себе.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но лекарот ги извади слушалките од ушите и ѝ одмавна со главата, па место кочанот со рецепти ѝ побара да ископа од торбата посмртен лист, па ѝ издиктира како да го пополни според податоците од здравствената книшка и плус неговата дијагноза на латински јазик како причина на смртта. (Нешто како апоплексиа фулминанс).
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На забелешката од Геро дека требало да се јави во штабот, овој одмавна со ножот во раката дека тие во штабот веќе не мислат на него и доцедуваат некое од шишињата скриени по бироата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се замисли малку и одмавна со раката. - Те лажам. Оди си. Сакав да видам дали се плашиш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во тој миг Зигмунд застана, ја поткрена раката за да одмавне со неа пред своето лице како да брка мушички, како секогаш кога мислеше дека она што му е кажано не заслужува одговор од него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Навистина ли поминале толку години?“ „Навистина,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сврте кон мене. „Доктор Гете ми рече дека оттогаш поминале тринаесет години,“ и со неверување одмавна со главата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја крена раката но не одмавна – раката се запре пред лицето, не од некоја помисла за смислата и бесмислата, туку затоа што се загледа во својот рачен часовник.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Се знаеме од некаде - прашав. Одмавнаа со главите одречно.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Алхен одмавна со рацете: божем, ништо не може да се стори штом е такво наследството.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Деца на гладот од Поволжјето? Алхен се збуни. - Тешко наследство на царскиот режим?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потоа одмавна со рака и седна крај оној со сипаничаво, меко лице.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зафрлајќи ја шапката на тилот, братот одмавна со раката и се насмеа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Насмевнувајќи се, трговецот ја потупка жолтата крава по челото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кому би му зеле за зло ако на тоа недоверливо одмавне со главата?...“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- А птицата? Другиот не одговори. Се оддалечуваше.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Те прашувам – ќе се качиш ли на дрвово? - Не, - одмавна со рака дебелиот. – Ти го слушна кивањето, ти качи се. - Ќе се качам, - се закани долгманот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Одмавна со рака. „Не“, за`ржа. „Ви реков, ќе дојдам по вас. Сега морам да бидам малку сам.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Детето без брзање влезе во куќата, а тој сиот столб од нерви и црно месо, виде на хоризонтот лет на ѕвездена опашка и одмавна со глава: среќен пат, скитницо!
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Марко одмавна со раката: „Не, светол вели пашо. Не.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го викнав болничарот, па со се инфузијата ти помогнавме да седнеш на столицата до креветот, сестрата ти го мереше притисок и излезе низ вратата, јас тргнав по неа да ја прашам колку ти е притисокот, а таа немоќно ги рашири рацете и одмавна со главата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Си ѝ припаѓал ли на друга? Не, одмавна со глава.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но ништо не му реков. Само одмавнав со раката.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Војна?“ Тој одмавна со главата. „Не, ни атомска, ниту хидрогенска бомба“. „Бактериолошка војна?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Посилниот очајно одмавна со рака: - Не ти, туку Бугарин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)