А мене ме изненади токму таа констатација: дека одговорни личности не ги споделувале неговите гледишта.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
И затоа, според неговото мислење, после толкавиот труд вложен во сериозниве иследувања, некои нови погледи на случајов му се чинеле најблаго речено, избрзани и неаргументирани.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Понатаму, од нејасното излагање на Кожинката произлегуваше дека тој бил изненаден од ставовите на некои неупатени другари кои ги застапувале тие поинакви сознанија.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Од многуте размисли што ги беше изврзал во реченици мислам дека посебен впечаток ми остави неговата констатација дека сите аргументи што ги согледал откако внимателно го разложил до најситни детали мојов случај констатирал дека сепак станува збор за заговор со обид да се дискредитираат моралните квалитети на наш висок раководител.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не дека доктор Миха допрва се врати на религијата и Библијата, туку само остави неговиот инстинкт да проговори, можеби од слабините на неговите прадедовци или од жлебината на нивните молитви - но тој остана нем пред судбиината што го снашла и немоќен пред секаков одговор што можеше да го смисли неговиот разум.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Неговиот среќен број е 33, погоди зошто!
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Ако си добар ќе ти го остави неговиот телефонски број!
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Без интерес следеше: од масата на блондината се дониша до нив некој во „кариока“ кошула и со густи зулифи, зелен од јад и од месечина, и помоли или опцу (не знаеше) браќата да ја остават неговата девојка и да не ги забуцнуваат носовите во туѓо месо.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)