Но, таа остана скаменета, здрвена
мамара: ни збор од моја страна
ни збор од нејзина.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Неколку мига тој остана скаменет и без збор.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Митре остана скаменет. Градите му се наполнија со гнев, очите заискрија: - Немаш време!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Остана скаменет. Не можеше да мрдне ни со прстот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Крчмарот остана скаменет; гледаше тапо, без збор, без насмевка, сурово.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)