отиде (гл.) - во (предл.)

Сакал да открие повеќе за дрогата и отишол во библиотеката на Институтот за зависност од дрога, каде што нашол 300 официјални научни трудови. (Библиографијата на книгата сега содржи над 700 користени трудови).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Да отиде во бањата и да пушти топла вода?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој не ја земал во клуб, туку со пријатели, и открил дека му помага да се извлече од трајната депресија која што го беше зафатила со години.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ова ми се случило и порано.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Лани отидов во Лос Ангелес да го интервјуирам Тимоти Лири за националниот весник.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Оваа сума беше зголемена за затезната камата, а во поглед на парничните трошоци, откако нивниот полномошник изречно не побара трошоци (!?) беше донесено решение – секоја странка сама да си ги сноси своите трошоци, иако тие успеаја во спорот и го добија во целост.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По донесувањето на пресудата, следуваше иницирање на второстепена жалбена постапка од страна на тужениот работодавач кој го изгуби спорот – па предметот отиде во Апелационен суд – Скопје каде што тужителите „паднаа“ т.е. го изгубија спорот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Дали две три куќи беа спасени, некои придружени објекти, штали, амбари, по некоја плевна, тркала и други помалку важни простории, но главното отиде во неврат.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Дотрча еден заптија. Командирот му нарача сè што треба да направи, заптијата отиде во селото.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Треба да си смел, стрплив и да имаш јуначко срце, - рече Гоце Делчев.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тука имало комити па, право да ви речам ми е страв сам да одам.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тие ги потераа коњите и отидоа во друго село да го бараат комитскиот големец.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој ден, по првото копање со компресорот, откога видов дека работата тргнува, по толку месеци, првпат отидов во Монастир да се потстрижам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Полека сфаќав дека обидот да се напише повеста, ќе отиде во заден план.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Реши и отиде во пензија. Не се снајде баш најдобро. Ја загуби волјата за многу работи!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Летото `87 или `88 година, не се сеќавам точно, отидовме во Будимпешта.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не беше вратена кога јас отидов во Лерин.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тие двајцата, за жал некако се разминаа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не паметам баш најдобро дали во тоа време или малку подоцна отиде во Канада!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Борис го фрлил во нејзиниот двор и така ја кандисал.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Првпат сите четворица отидовме во Гаково седумдесет и некоја, со белото фиќо!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас бев упорна. Не се грижев за тоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
По неколку дена, отако се дозна дека брат ми Спиро отиде во партизани, дојдоа монархофашистите од Лерин и ги зедоа татко ми, мајка ми и снаата, трудна шести или седми месец, брат ми Ѓорѓи и брат ми Јане.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Па до Сомбор.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И рече дека ако за два-три часа не го извадел ќе сум умрела, затоа што ќе ми отишол во мозокот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Татко ми не отиде во Будимпешта, ама ... ноќите во Будимпешта... многу долго се вртеа на стариот грамофон, а тој дури и ги научи првите неколку стихови од песната и ги пееше на унгарски.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога отидов во Будимпешта, тие кои беа одговорни за нас ми велеа ...ееехее, ќе одиш во Југославија и што мислиш, дека таму ќе учиш македонски?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Две недели подоцна, како сега паметам, го препознав звукот што го правеа нејзините потпетици.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога отидов во МАНУ да се видам со чичко Ташко, тој ми постави само едно прашање!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Беше многу мал кога отидоа во Канада.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Прпат отидов во Грција во 1982 година кога веќе бев студентка.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не знам точно дали беше `87 или `88 година кога мајка ми и јас отидовме во Будимпешта.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Еуфоријата продолжуваше и натаму со таа разлика што третиот ден во куќата на баба Миа веќе бевме дома.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Како сум граден? Па, многу сум слаб и ако се здебелам сѐ ќе отиде во стомакот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
По некое време дојдоа и Џеки и Кенди со некои двајца типови што не ги познавав.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ова беше пред да отиде во Англија и да се врати со Џими Хендрикс Експириенс, многу пред Монтереј, пред шамиите околу вратот и кршењето на гитарата и сето останато.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Отидовме да го гледаме Glamour, Glitter and Gold во Бастиано студиото во Вилиџ, а после тоа отидовме во Салвејшн на Шеридан Сквер. 128 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Поголемиот дел од филмот отиде во бункер и од тогаш почнавме да размислуваме за идејата за филмови со вообичаена должина, кои би можеле да се прикажуваат во нормалните кина. избор и превод: Игор Ангелков ] ВО СЛЕДНАТА МАРГИНА, ПОСЛЕДНОТО ПРОДОЛЖЕНИЕ: okno.mk | Margina #15-16 [1995] 131 АТЕНТАТОТ ВРЗ ВОРХОЛ prepiska: Bruno Richard & Gary Panter Margina #15-16 [1995] | okno.mk 132 P.S. MAIL_ART okno.mk | Margina #15-16 [1995] 133 Во cледHata mapгиHa ЛиoTap ЛаmиeP Bиpилио Xoфctеter Бpajaн Инo 134 Margina #15-16 [1995] | okno.mk okno.mk | Margina #15-16 [1995] 135
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Потполно е проѕирна - навистина можете да ги видите сите вени - а и сива е, и црвенкаста...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Имаше кратка коса и прекрасна гардероба - црни панталони и бела свилена кошула.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Џеки веднаш ми пријде и седна на масата на која седев со тројцата,Стоунси - Брајан, Кејт и Мик.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Веројатно Стојче и многумина како него имале причини, и тоа оправдани причини, што отишле во светот по работа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Отидов и јас во синагогата и на галеријата ја забележав Алегра со мајка ѝ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дента на Пурим, Јехуда Давидовиќ отиде во синагогата Бет Исраел во улицата „Цар Урош“ што веќе ја нема, знате сите, ја красеа лични кубиња на врвот од двете кули дезенирани со крупни риги, прости ми Боже, како на матроска маица и залепени до фасадата на храмот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но тој не чу и отиде во другата соба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Барав од Селзник да ми обезбеди соработка со Дали.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Неодамна отидов во болницата и за момент за малку ќе се загубев во минатото.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Истата, 1944г., Хичкок отиде во Англија („Страсно сакав и јас да направам нешто за војната“) и режираше два кратки филма за британското Министерство за информации како свој придонес во воените напори. okno.mk | Margina #22 [1995] 143
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но и ние треба да бидеме претпазливи и да внимаваме на каква било стапица, зашто јасно ни е на сите како оченаш: се дознае ли нешто, отидовме во неврат!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Зашто, ако запре, голем дел од часот ќе отиде во неврат.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Отидовме во слаткарница на кејот покрај Вардар. Јадевме сладолед.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Со некаква тага во гласот првпат кажа како имала голема желба да учи клавир, ама во нејзиното детство тоа било многу скапо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Приквечерината тројцата отидовме во Музичкиот магазин во центарот на градот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Ами знаеш ли дека Сефедин и мудурот во Витолишта најмногу пиштат од тоа село?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тргуваа луѓето со што можеа; Раифа не го гризеше совеста што продава пушки на христијанин.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мавна еднаш, уште еднаш, на третиот пат косата му се закачи во нешто и тој почна да тегне.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се прости со заптиите во Дуње, бидејќи беше близу до Прилеп, а рано се спреми денски да се прибере, та не подозрувајќи никаква опасност, тргна само со својот гаваз и Андона, кого сакаше уште да го протепа патема што го излага во Полчишта оти ќе плати, кога ќе си отидат во неговото село — Дуње, а од друга страна со него сакаше и да се оправда пред своите старешини во Прилеп, дека ги употреби сите мерки, а останале понеколку души фукара од секое село што не платиле, ама барем разбрале оти живеат во царштината на Султанот, носејќи ги сињилата по телата од стаповите на авалеџијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И навистина, уште истото лето од секое село беа одредени по два тројца луѓе и отидоа в поле, на жетва, со аргатите по разни турски чифлизи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Бога, душа, пушки ми покажа тој пес Етим од Сабоцко, — се правдаше сиромав Ѕерѕе пред Толета кога овој на пладнина му отиде в село да си ја види сметката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толевите двесте и педесет, и уште толку собрани од цело Мариово, му ги теслимија една вечер на секретарот на Толета — Шаќира и овој се преоблече во мариовски алишта и, со пушката под сакма, со пазарџиите отиде во Прилеп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По познатиот канал Беловодица — односно Ливада и Вепрчани, една ноќ ја прејде Црна и преку Врпско, по ридот, каде што се извлечкаа Златков и Железаров, се најде уште утрото на Кравица, откаде можеше да го види и Солун, не само Битола.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Белким нема да умриме уште сега, уште сме млади, — одговори Јован и пак умот му отиде во Катето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во вршидба време отиде во Битола со десетина селани и на излегувањето сите изнесоа по две три. Раиф ефендија си достоја на зборот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе на лице се убеди дека и „дедот" Петре си има посестримка, иако не ја води како него со четата, та се ослобди од таа страна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Андон се прости ноќта со жената, ги избакна децата и таман првите петли пропеаја, го разбуди Толета и заедно отидоа во племната, откаде ја измодкна берданката и пиштолот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Право отидоа во Ерековци без да им однесат „некој лов" на каданчињата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Бравос, бре Мариовци, — извикаа сите тројца и ги прибраа парите, а Крстета го одведе Бајракот кај Алимасковци да преденува, па вечер да го испратат назад во четата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нека видат и осетат дека султанот повела овдека, а не некакви Толе Пашовци, војводи и комити. Со тие зборови се збогува Бахтијар и си отиде во Битола да ја проведе зимата, заплашувајќи ги бимбашиите дека ќе ги посети да се убеди дали оваа негова наредба ќе биде исполнета или не, што и го направи баш сред зимата, околу свети Атанас.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ете, тие се злото на царштината и тие ќе ја урнат, а не овие домаќини луѓе што се креваат да си ги заштитат своите имоти и животи", — си заклучи тој и си отиде во Битола да му рапортира на својот бимбашија, а преку него и на самиот Бахтијара дека во неговото село зимоска убаво поминал без да имало причини за зулуми правење.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа и ги остави седумте свои другари над чешмичето и си отиде во честарот да ја ублажи својата тага за неуспехот, крај неговото четниче Мише Ќосото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пере слезе в град да се крие и да работи на подигање духот кај старите работници, а Ѓорче намисли да отиде во Битола.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа не покажа ни знак на колебање, на уплав, или некаква непослушност на неговите наредби.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Едно лето Сиве си го зеде магаренцето и косата и отиде во планината да накоси некој врзом трева за зимовиште да не му умре магарчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Етим беше си ја имал мувата на капата и беше се засолнил дури во Солун, та Саботчани имаа задоволство да се огреат вечерта на неговата кула, а чифчиите таа ноќ имаа гости на неговиот чифлик во Биџова маала.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе отиде во ќошот и го залепи левото уше до самиот ѕид.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И го направи. Го обеси на дабот пред неговата колиба Петка Ромков што отиде во Раково, газејќи ја Толевата пресуда.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
До вчера викаше оти нема и не може да плати, а сега го замоли да му даде мувлет дури да си отидат во Дуње, ќе бара чаре ќе смести осумдесет и седум гроша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Та за што ти се, Митре, тебе две три мартинки?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе му го реча в очи и ќе си замина, — си донесе Толе решение и го зеде Трајка со него, та еден убав пролетен априлски ден, по канал, пак преку Врпско, прејде во Гудјаково, а оттаму преку Никулица отиде во Вепрчани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На Адема ќе му рече оти си се разболел и оти си отишол во Битола на доктур.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се распраша кој прима на работа во рудникот и доби упатство, та отиде во камената зграда.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ајде, коџабаши, конак за осумстотини души аскер и тројца забити, — му нареди мудурот во Витолишта на коџабашијата Трајка, а овој ги собра сите аази и одведе во секоја куќа по пет души војници Анадолци од груби погруби, од гнасни погнасни, погани, просто ѕверови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И не само за такви големи работи Толе судеше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Отидоа во Зелениково и завршија со ритуалот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Кога заврши вечерата, Ататурк, со придружбата, отиде во големиот салон, каде што се служеше коњак.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кратко време по моето доаѓање во Скопје на покана на господинот Џабир Дерала заедно со господинот Владо Манчевски-Марсо отидовме во Студенско радио и секоја сабота ја емитувавме концептуалната треш радио драма: Неидентификувано - шоу на Калиостро и Кракатау.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Веќе следниот ден Поп отиде во американскиот културен центар во потрага по литература, а Марсо и јас почнавме да го промовираме ликот на Маклабас во „Неидентификуваното шоу на Калиостро и Кракатау“ измислувајќи безброј мали епизоди во кои Маклабас се појавуваше како лик на здивен балкански политичар кој освестувајќи се за реалноста на нештата се повлекува во шумите на „Маусдонија“ и почнува да живее како диво суштество кое себе се става во улога на извршител на некаква сопствена ирационална правда.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кога конечно дојде публиката (а дојдоа во огромен број) работите отидоа во правец на некаков си talking art - во една гигантска и хаотична дискусија околу сѐ и сешто, со многу полемичен дух.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А ветувањата на Сорос фондацијата дека ќе го финансира печатењето на Лабрис- книгата исто отидоа во ветар.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Синко мој, на денешен ден татко ти отиде во Америка и мене ме остави млада да црнеам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Денко, Бојан и Елена отидоа во колибата да го разгорат огинот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таа со ќ ерката, чиј маж е отиден во странство да бара работа; со снаата, која веќ е се чувствува туѓа во фамилијата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Е баш си крлеж, - го оттурна Горда, како веќе да се потпикува во неа, и заводливо насмевната отиде во кујната да ја подготвува ладната вечера.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Па така, постариот син тргна по стапалките на татка си и отиде во средноуметничко училиште, а помалиот се упати во спротивна насока и се запиша во средноекономско училиште.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Подоцна отидов во Монтана и таму поставував железнички шини.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По еден час, или приближно толку, лежење така во будност што беше потхранета од Даниел, таа се извлече од креветот и со боси нозе лесно тупкајќи по килимот отиде во бањата, каде што испи два аспирина со погрешна претпоставка дека аспиринот има успивно дејство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милка ја лупна надворешната врата, потоа влезе во собата, си ја остави чантата и си го слече палтенцето. Потоа отиде во кујната.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Најпосле заклучија дека тој сигурно веќе отишол во Америка за да се врати со хеликоптер и да ги изненади.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој навреме отиде во Скопје и заедно со стрика Бориза ја наредија работата Томе да биде чувар на кутиите, и така, вечерта, по гласањето, тој ми ги претури сите кутии во кутијата на тој Мича и така тој доби со најмногу гласови.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Та кога дојде таа поголема група гости, додека жена му отиде во кујната да се погрижи за останатото, тој се нафати гостите да ги послужи со пијалак.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Да...спушти глава...гривата од долга коса... и отиде во заборав.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Оти ти рекла: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; Оти: си ја зел за рака и таа те повела во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица, па си ја познал буквата-девојка, и си го настанил семето свое во утробата нејзина ѓаволот што ја отворил за тебе, како порта што води во темен стан, во најтемна ноќ со јасни ѕвезди; Оти: си се разбудил одеднаш, пред полноќ, во прегратка на блудница жена, и си залелекал, си спискал, оти си видел дека буквата-девојка си стои негибната во клопчето од записот, невина сосем, недопрена од раката твоја страсна, и си сочинил, бргу-бргу препис на преписот; Оти: навистина си сочинил препис на преписот, со буквата девојка среде клопчето, и си ја нацртал уште поубава, и си отишол во западната одаја, и си сакал да ја оживееш, како Господ да си, оти само тој оживува и умртвува, подига и унижува; но ништо од тоа, оти буквата девојка, и сите други букви од умножението на преписот се сториле бројки, кога си го пречекорил прагот на одајата западна; Оти: си ме оставил мене, твое семе во таа утроба, и кога ме родила утробата на мајка ми, ти веќе не си бил жив, но братот мој, Лествичникот, знаел што бара новороденчето пред вратата на одајата на блудот и не ми кажал; Оти: се плашел од мене, оти од средето на писмото сум зачнат, од буква-девојка, оти сум Сказник и сказанија измислувам, и Мозаичник сум, оти скршеното го составувам; и се исплашил Лествичникот да не му го одземам првенството, па го сокрил родословието мое, да не знам кој сум и дека предодреден сум, како Сказник и Мозаичник светот на грб да го носам, на крстот мој!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Националното е еден вид политички камен кој на сила му се става околу вратот на човекот расположен да лета; со него се задржува човекот да остане во своето село, до својот нужник, да не отиде во светот, да не види дека постојат многу и различни светови.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така правевме неколкупати, од младешки бес (ја исмејувавме сиромаштијата!), а луѓето зјапаа во нас; еднаш зјапаа и некои девојчиња и се кикотеа, и јас се сеќавам дека поради штосот со чевлите тие се забавуваа цела ноќ со нас, а ние ги потрошивме и последните пари; решивме да ги одведеме во кино, но таму не нѐ пуштија со по еден чевел; Земанек се расправаше, и потем ги продадовме картите и отидовме во кафеана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вечеравме, а потоа гостите побараа преслека од татко ми и отидоа во горната одаја да спијат.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Потоа отиде во кујната. - Мамо, ќе те молам нешто! - Што?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Отидоа во војна и берачите на маслинки.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А пак го фатија ли некого кај продава или пијан, отиде в дремало...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Во 1986-та година, како избраник за биеналето во Венеција, отидов во Италија со скулпторот Isamu Wakabayashi, кој изработува предмети или инсталации од железо, олово и бакар кои што прават алузија на шуми ; и со Masafumi Maita кој за биеналето направи “свет простор” со железни куполи. Isamu Noguchi ги претставуваше САД таа година и тој понекогаш го посетуваше јапонскиот оддел и разговараше со скулпторите и со мене.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Карамба-Барамба, секако не сфаќајќи ме што мислам, отиде во една колиба и донесе грст ретко тесто.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Најмногу Карамба-Барамба, највештиот превртувач преку глава.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Можеби отишол во Авганистан, Авива, Абеба, Акропол...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ти си отишол во визбата да донесеш дрва и, не знаејќи, си го фатил човекот како краде.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Запознавам некого... мажиште... во бар или на бања и ми се гледа баш онаков... каков што го сакам. Згоден мустак, фармерка ливајс, штиркана војничка кошула... снага-човек...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Лео Берсани јако го пренесува чувството на геј-посраменост поради неминовната пропаст на геј-мажественоста упатувајќи на „класичното спуштање: влегува буч во бар и се топори наоблечен во кожа, зинува и звучи ко пешован, те носи дома, каде што првата работа што ја гледаш му се сите дела од Џејн Остин, те легнува на кревет и – и другото го знаеш“.320
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или во малку веројатниот случај да успеал, дури и откако те однел в кревет, докрај да се прави буч, сите други илузии ти се здробиле – според главниот лик во Приказни од градот од Армистед Мопен (1978) – откако потоа си отишол во тоалет и таму си му ја открил целата козметика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, дури и по Стоунвол (или особено по него), предосудената тактика да се смажестиш и збучиш за да бидеш пожелен баш и не изумрела.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не можев да издржам, отидов во кујната и ги измив сите садови, а потоа со мокри крпи прејдов преку подот. 23 февруари Пакетот сè уште не ти го пратив.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го читам 22-то пеење: „Уште денес мислам на Неа, со полузатворени очи кои излеваат љубов на витото тело, опуштената роба и густите коси, на дивите патки во лотосовата градина на љубовта, и на идниот живот, и на крајот, повторно се сеќавам“ ДВЕ ЖЕНИ „...кога докторот ПолБрантон отиде во посета кај Махариши Раман, тој го запраша зошто дошол.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Восхитени од прекрасната глетка, отидовме во Нивици.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Еднаш некоја жена отиде во едно албанско село и таму си ги виде воловите впрегнати под јарем.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И наеднаш голема бучава. Отиде во воздух мостот на Пероо и многу луѓе останаа во водите што почнаа да го поплавуваат полето...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа ме стави пак во креветот, нежно ме покри, ме погали по косата и откако ја угасна светлоста си отиде во собата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се поздравив набрзина и со трчање отидов во училиште, зашто беше доцна, без да разберам која беше другата жена со тетка Рајна и што бараше кај нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Минував покрај витрините, моите прсти допираа украси од дрво, хартија и метал, алишта и покуќнина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас не се чувствував добро и лежев во креветот кога во собата влезе една од дежурните сестри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа, кога веќе паѓаше мракот, отидовме во најбедниот дел од Виена; минувавме по полумракот на тесните улички, едвај се разминувавме со девојките во распарталени фустани, и со мажите во подеднакво распарталени алишта, кои им пристапуваа на девојките со предвреме огрубени лица, со шминка која само уште повеќе го истакнуваше грубеењето, со здив кој мирисаше на алкохол.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја прашав дали е гладна. Отидовме во кујната, и додека ја дојадувавме чорбата од зеленчук што беше останала од претходниот ден, таа ми раскажуваше за оние жители на Гнездо кои и натаму живееја таму.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека ја спуштив Ана на подот, и отидов во мојата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Знаеш дека никогаш не сакав да бидам смешен,“ рече брат ми, држејќи го в раце костимот. „Знам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
” Се враќаше во минатото, бегаше кон него, или трчаше по него мислејќи дека ќе ѝ побегне, онака како што некогаш бегаше од сегашноста во некоја своја иднина, во она што копнееше да се случи, во она што посакуваше да го направи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа отидовме во продавницата во која се продаваа предмети кои ги изработуваа жителите на Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој ден од сѐ ми се гадеше, од водата и храната, од моето тело, од зборовите, и од воздухот, што со некаква одбивност го вдишував во тенки голтки и брзо го испуштав, и чекав колку што можев подолго до следното вдишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Попладнето Клара отиде во просторијата за плетење, каде требаше да ги помине работните часови за тој ден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Надвор се смрачуваше. Отидовме во мојата соба, и долго разговаравме, а Клара постојано речениците ги почнуваше со “Се сеќаваш ли…?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои од тие девојки го допираа Зигмунд, ја кажуваа својата цена, и потоа трчаа по нас, ја намалуваа цената, сѐ додека не доаѓаа до онолку со колку може да се купи парче леб.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не отидов во неговата соба, како што правев секогаш кога тој беше дома, ниту пак тој дојде да ме побара, како што правеше кога немаше сама да му потропам на вратата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го отворив шкафот во кој беше куферот со детските алишта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледна низ вратата која водеше кон балконот и рече: „Се сеќаваш - еднаш стоевме овде, на балконот, ти погледна кон тротоарот и рече: ‘Сакам што поскоро да дојде денот кога и јас онака ќе му помагам на моето дете да прооди.’“ „Се сеќавам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Отидов во мојата соба. Легнав на креветот, мислев на брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Почнав со крпче да ги светнувам лажиците, вилушките, ножевите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Отидовме во Големата сала, таму беа расфрлани костимите кои ни ги беа позајмиле од Бургтеатарот, а кои стоеја неискористени затоа што сите сакаа сами да си ги осмислат облеките. „Еве,“ реков, „ова е за тебе.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Се сеќавам,“ реков. Таа ме прегрна. Отидовме во дневната соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Досркувајќи ја чорбата, Клара рече: „Сакам да ти се извинам.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Отидов во кујната. На масата лежеше кутијата со приборот за јадење. Седнав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
96. Б.Сарафов имаше само бугарско образование, тој никогаш не отиде во Србија да се школува, но тој беше еден од воспитаниците на П.Драганов во Солун и беше внук на попот Харитон еден од највидните „сепаратисти“ од Источна Македонија во движењето од 1873-1874 год.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
По забранувањето на весникот и затворањето на клубот, Дедов и Мишајков отидоа во руската престолнина и во меморандумот до руската влада и до Советот на С. – Петербушкото словенско благотворно друштво од 12.9.1902 год. меѓу другото пишуваат: „По завршувањето на Правниот факултет во Белград ние почнавме да го издаваме весникот Балкански гласник (Reviue Balcanique), чија цел беше да ги брани интересите на македонските христијани не само од угнетувањето од Турција, но исто така и од разните пропаганди, и да проповеда за самостојна Македонија во политички, национален и духовен однос.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во 1902 год., кога Крсте дојде во Битола, стана и домашен учител на конзуловите деца, а на 26.7.1903 год. (ст.стил) тој му беше единствениот сведок при убиството и заедно со неговото тело мораше да ја напушти Македонија и отиде во Одеса, а оттаму во Петербург.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Другата група на grunge пионерите, можеби порелевантна за суштинското согледување на сцената и нејзината иднина, отиде во друга крајност - вртење кон фолк-country традицијата.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Со спокојот што му го донесе тоа сознание спиеше мирно таа вечер и со тој ист спокој слушна дека против него се кова завера од четириесет мажи, па исто така спокојно отиде во Цезареја, каде што го испратија да се брани пред Феликс, а после се бранеше и пред Фест и пред Агрипа, за на крај да го натоварат на брод за Рим.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Откако каменоделците по непресилената пијанка во манастирскиот двор отишле во пештерите на местото Богородица да удираат со чекани и да вообликуваат воденички камења за четинестите туѓостојбинци од некое село за кое тие и не чуле, се случило на еден час пред заод Арсо Арнаутче да ја сретне Фиданка Кукникова со нарамник гранки на грб и да ѝ помогне благоглаголив да ѝ се врати верата во луѓето - жена е, и светците ќе се симнат од икона да ѝ помогнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа ноќ била последна страница на историјата во Лесново, секако за дружината но не и за пештерците и за нивните жени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од арамиите се спасил само еден. Отишол во некој манастир и, за спас на душата, братски му оставил на игуменот торба злато, да го топат и да леат олтарски двери на кој ќе може да се види историјата на светот...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што, на? Фиданка Кукникова има дваесет и седум години и ќе ги надживее и помладите во селото, Е, на! Но тебе, престаренику, на! Разбираш?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некои од мажите се исплашиле од многувлакнестата сенка од која кокошките по дрвјата се споулавувале, некои посилни од ужасот на врколачките ноќи пак оделе да шопаат крај оградите или зад нив враќајќи се дома со искокорени очи дури пред изгревите; потоа се нашле двајца или тројца антихристи и го намердале врколакот, го соблекле и со стапови го потерале кон пештерите во кои обработувале камен ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој бој загинал дедо му на Првославец и паднале жртви десетина од карванот, маскари и борци на тогашниот скопски бег Муследин.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги зел чеканите и отишол во една од многуте пештери на ридот да обработува воденички камења, поточно - пошол последен, неговите веќе ги клукале карпите со железни клунови и пиеле со стврднатите дробови прав на осакатени карпи што многу подоцна, под притисок на вода, ќе станат бучлив живот во воденица, но некој будник од дружината го прераскажал разговорот помеѓу Доце Срменков и Фиданка Кукникова - патот кон пештерите проаѓал крај нејзината куќа со еден прозорец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога бил млад, отишол во туѓа земја да печали пари.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слободната рака предизвикувачки ја потпрела на колк. Но Доце Срменков сепак претставувал загатка и за другите и за неа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Токму затоа, отидете во својата соба и... чекајте ме. (Тргнува накај неа.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Петка Римјанка остана со скршено срце од болка. имотот си го подели на сиромашни, гладни и голи... отиде во манастир да слугува отиде како монахиња...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Работи кои нервираат, ама не многу кога твојот ред во банка се движи побавно од сите други; кога ќе облечеш нешто наопаку; кога било притиснато на CapsLock; што никаде не се наоѓаат женски чевли број 41, а подоцна на распродажба се останати само од тој број; кога некој интересен филм постојано го фаќаш од пола; кога помеѓу сите можни шампони во продавницата се потрошил баш твојот; кога сред презентација ќе ти откаже видео бимот; кога некому ќе му кажеш дека нешто "мора" а тој ти одговара со "се мора само едно"; кога ДВД-то сецка сред порнич; кога ќе ти избега мисла; кога очекуваш мејл а тој отишол во спам; кога детето нејќе да ти заспие а ти паѓаш од умор; кога таман си се стуткал во топлиот кревет почнува да ти се моча; кога си на глуп состанок а надвор пука сонце. кога некој постојано ти вели „ај ќе се видиме“ а тебе ти иде да речеш „е добро де, кога??“
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Паша Емиљевич можеше да прождере два килограми сардини одеднаш, што еднаш тој и го стори, оставајќи го целиот дом без ручек.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Вудринг има малку трпение со “по вокација” “необичните” слики: Можете да отидете во Tower Records, да ги погледнете кориците на албумите и насекаде ќе ја видите таа комерцијална извртеност!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потоа веднаш отидов во Старата Чаршија или “у Техеран” како што велат Скопјаните, го најдов Шилото, го купив ѓонот и право на Железничка, извадив карта во еден правец и вечерта околу осум бев во Битола.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не стигнаа стариците темелно да ја пробаат кашата, кога Јаковлевичи заедно со Емиљевич, голтајќи ги своите порции и подждригнувајќи, станаа од масата и отидоа во кујна, во потрага по нешто за јадење.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Отиде во работилницата и оттаму донесе една ракатка сено, го чуваа тука за коњите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Утредента трчајќи пред времето, уште со првиот утрински автобус отиде во Куманово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе морам на ден или два да отидам во Качарево.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Стана и, клатејќи се пијано, отиде во соседниот кауш.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Никој ништо не забележа, занесени во хантот и листот на кој некој отишол во мајчина со илјадарче, а другиот во минус, кој три дена и три ноќи да играш не можеш да го стигнеш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа беше некој вид принесување жртва во слава на Христовото рождество.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А Арслан бег, кој си имаше потајни намери со нив, со Акиноските, им подидуваше на христијаните, особено на Дамческите и ги навртуваше сите заедно, предводени од него, да отидат во орманот и да го вратат старецот на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Стана и си отиде во својата одаја, во јужното крило на господарската куќа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Датира од 18, век, а тоа е автобиографијата на Ѓуркина Кокалески - го зедов Спасета од Прилеп и отидов во Загориче.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вчера тој не отиде во Прилеп, Максим не го повика.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И тогаш, и секогаш кога повторно ќе отидеа да бараат да дојде некој и да ја растури бомбата, само им ветуваа дека навистина овој пат ќе испратат некого, но во текот на целата таа година никој не се појави.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Важно е, вели Максим, да не дознаат Грчиштата што сме се договориле, дека ако не ни стигне до напролет одобрение за ѕидање црква, сами ние ќе отидеме во Стамбол и ќе го молиме Султанот лично тој да ни издаде одобрение.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
В сабота, ко ќе отидеме во Прилеп, божем за да се измириме со Хаџи Ташку, планов и едно писмо, кое сега сите ние ќе го потпишеме и во кое на султанот убаво му кажуваме кои сме и што сакаме да соѕидаме, ќе му ги предадеме на Мустафа ефенди за тој преку Битола и Солун да ги препрати таму во Стамбол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа брзо се расчу и сите кои беа отидени во потера по Симиќа, за час се најдоа на срецело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Добро познавајќи го убиецот, таа веднаш отишла во Битола за да му се поплачи на жупано, но наместо заштита ѝ било наредено „добро да си ја затворам устата“.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За време ужина Дамче отиде во населбата за да донесе вода за своите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некои рекоа дека отишле во Софија, други дека Јован ги испратил таму некаде, во Европа, кај свои пријатели.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На прв ден Божиќ пред да отидеа в црква и пред да се омрсеа, секој од домаќинството добиваше по едно врапче.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ете такви се фалените администратори во Македонија - од џандаро до жупано, сè само професионални убијци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од овој, од Ѓурчиновиот податок, покрај горниот заклучок, може да се изведат уште и следниве два: Дека Загориче при крајот на 18. и почетокот на 19. век сѐ уште била мала наслеба - прво - или, пак дека - второ - иако во меѓувреме нараснала, си го задржала старото име.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Неколку недели чекаа да дојде некој од властите од Тополчани, од Прилеп, или од Битола и да се заинтересира за бомбата, но кога се пронесоа гласови дека овчарите, а и некои од дечиштата, оделе таму и ја прерипнувале со стап, или без него, се уплашија да не се стори некоја пакост, па ги одредија Крстета Јанчески, кој во Второ бугарско стана кмет на Потковицата, Најда Акиноски и Ѓорета Дамчески, кој од помладите луѓе изби во прв ред, да отидат во Тополчани, а ако не успеат таму во Прилеп, ако не успеат и таму во Битола, и да бараат да дојде некој оттаму и да ја растури бомбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогај велеа белчишки моми: „Ние мислевме от’ загинале, от’ загинале партизаните, тиe отишле во Караорман, го дочувале црвено знаме, пак да се сменит Македонија.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Целото лето тамошно што му работел по полцките работи на Аџиовците, и тие многу го честеле и го гледале како свој чоек.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Трај си сега ти, јас ќе £ ја клаам в раце и ќе £ ја земам - је рекол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од мака што је беше, изваила шамијата од глаата и застанала пред икона и почнала да је се моли на Богоројца: - Богоројце мајчице, ти суди го и пресуди го тој што ми ја изеде кокошката, што ми носеше по едно јајце на ден, ти како знаиш - така суди го!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа зел изим ќелешо од браќа си, отишол во бавчата и се качил на јаболкницата да варди.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На ден Панделејмон си летнале со Аџи Кљак - кљак и со аџијцата, со децата нивни и си отидоа во штрков виљает здрави и живи, како што сакаше Господ Бог.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Царот отиде в поле, бре чоече, за да затни ѓеризите оти излегоа рибите, та опасаа оризите и пчениците.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Потоа почнуваат чудата - Борис излегол партизан, син му на Елисие, долгоногиот Мино, му ја запалил куќата и отишол во четниците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Та набрзо потоа отиде во Преку, на печалба.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И човекот отишол во Прибилци да се пожали.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сестра му отиде во манастир, а брат му побегна во Америка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чинеше дека постојано е потонат во мисли, но не беше така.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сигурно си се моткал со некое од девојчињата од Фрио Сити, штом толку доцна се враќаш“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Треба да чекате некој младич кој на масата пред вас ќе стави еден неизрежан клуч.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
4. Првата следна среда треба да отидете во градината на кафеаната која е најблизу до соборната црква во вашиот град (овде, во Белград, тоа би било во улицата Крал Петар број 6, во градината на кафеаната Знак прашалник).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веднаш отиде во болницата на италијанските Фрањевци.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го заврза своето пони и отиде во куќата, ѕвечкајќи воинствено со мамузите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зад себе не остави ниту долг ниту пари во готово, ниту тестамент, ниту некакви наследници.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не знам како да го речам тоа, пајаците и понатаму премногу касаа, во првиот момент не бев ниту нечесен, едноставно ја следев а после можеби мислев дека ете веќе ќе прифатам, дека ќе ја пуштам да отиде во било која насока таму горе; среде скалите сфатив дека не, никако, подобро да се убијам ако го прекршам законот, кодексот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се разминале, секој отишол во својот храм -Константин в крчма.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Очите веќе му беа бистри како кога се врати без револверот со калибар седум шеесет и пет бо уште со пасошот в џеб, со таа црвена книшка на магиска моќ да се отиде во невидени светови или на иселеничка плашлива надеж дека човекот може да најде и втора татковина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Децата две нејзини и две негови, си намигнуваа; заборавија што учеле до пролетта на училиштето; учителката отиде во некоја бања со сулфурна вода и со по четири кревети и дрвеници во собите, нема кој да им ги извлече ушите на учениците, зреат, смешен им е животот, на едните Марко не им е татко, другите во Јага не гледаат мајка: таткото седи под каца, мајката плаче, децата кришум гледаат, потоа шепотат ноќе и погодуваат како се родиле и како се раѓаат други деца.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И отиде во височини, стана дел на ведрото небо.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Бел облак над нив ветуваше дожд.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Бегај дома... Нема ништо полошо од разлутено улиште...” му вика од соседниот двор Којо Пипиле кој пред извесно време и тој се врати дома, зашто остана без работа, бидејќи газдата Вајс, сакајќи да се ослободи од жена му Хера, го продаде Пансионот и отиде во Дом за слепи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ееееххххх...“ викна Томаица и плачејќи излета од трпезаријата и отиде во својата соба трчајќи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не отидов во кафето. Доцна ноќта мама се врати. Со придружба.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тоа борење за мене беше фатално, до утрината целата долна облека што ја имав беше натопена, не заспав воопшто.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Утредента отидов во Кавадарци да му се јавам на Мане ако може да дојде да се видиме, а тој ми одговори со телеграма дека јас треба одам кај него во Охрид.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Едно време станав и од буклијата се напив вода без да ја процедам а нешто по јазикот ми отиде во грлото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Од нашиот отсек, прво отидовме во црква да му оддадеме почит.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој отиде во темнината, а јас почнав да трчам со позабрзан чекор и едно време се споивме со првиот дел од колоната.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Влеговме во првата куќа, тие спиеја, од едната страна воловите а од другата страна луѓето спиеја.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Добрила беше мајка, а јас ќерка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе ја кажам накусо содржината: Имав двајца браќа, едниот, Јордан, отиде во партизани, а потоа и другиот се подготвуваше да оди.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Првпат се сретнав со нив, но чувствував обврска зашто во текот на целото време во партизани, татко му на Мане ми испраќаше пари.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Откако сè се расчисти, еден од нашите партизани седнал да ја чисти пушката, на долниот кат, а таа му се откачила и убил еден партизан од Куманово кој се наоѓал на вториот кат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа отидовме во Зајас, го најдовме гнездото на Мефаил, радио–предавателот и други работи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Уште еднаш отидовме во касарната, а мене умот ми се вртеше, не можев да одам како што треба.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден ден ногата си ја повредив, многу ме болеше и не отидов во училиште.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Додека баба ми отиде во другата соба јас – право на гробишта.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тие ни кажаа дека непријателот пред малку отишол во насоката од каде што дојдовме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Немавме вода, но за среќа тука беше снегот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По еден месец времето се расипа и јас отидов во кујната да ткаам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Всушност беше малку заостанат, во почетокот на војната го излажале, отишол во четници.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми ја повика сестра ми Борка, а таа веднаш дојде со коњска кола и отидоа во Кавадарци на лекар.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тогаш отидов во село Бошава и му донесов цело кило тутун на татко ми, па оттогаш веќе не се боревме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Отиде во бањата и внимателно го истри мастилото со остриот темнокафеав сапун, кој ја гребеше кожата како шмиргла и според тоа беше соодветен за оваа цел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На третиот ден Винстон отиде во ходникот на Одделот за документација за да погледне на огласната табла.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Отиде во кујната и проголта речиси полна шолја за чај од џинот „ Победа“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќавам - којзнае пред колку години - имав обичај понекогаш да отидам во ' Ајд Парк во недела попладне, да ги слушам момчињата како држат говори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во тој момент заѕвони мобилката на Азра, таа се изви наназад за да го прекине повикот и да го исклучи телефонот, но не успеа, па мораше да стане од креветот, го зеде апаратот и со него отиде во купатилото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа се случи додека Азра, држејќи се да не падне, ѝ ја тегнеше косата, или можеби се случи неколку мига потоа, кога таа со пијани чекори отиде во кујната, го зеде ножот што беше обесен над шпоретот и, кога се врати, кога дојде над неа, лесно и го лизна во мекото, над градната коска на Ханка и потоа заврте на лево и на десно, кон жилите на вратот кои извесно време даваа тегав отпор, но само малку подоцна лесно се отворија и од нив изненадувачки силно прсна крв по рацете на Азра, по креветот и долу, на подот, обливајќи ги ситните парчиња хартија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сега Борко е таму, во Долнец. Ако не можеше низ сите последни години на животот да отиде во своето место, сега е таму.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На 5 март јас, ти и Тасе, твојот брат, отидовме во болница.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Веднаш, уште вториот ден по пристигнувањето во Сиетл, отидовме во канадскиот конзулат да побараме визи.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Дојде и Велигден, отидов во црква да запалам свеќа, но тоа го сторив со плачење и тажна се вратив дома.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Потоа отидов во други служби за да извадам извод од матичната книга на умрените и на венчаните.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Многу години подоцна Гаврил ми призна дека мотивот кој го натерал да отиде во САД бил предизвикот за учење и спортување во едно такво напредно училиште, но, од друга страна, да побегне малку и од нас, од притисоците што ги имаше дека треба да постигнува сѐ повеќе и повеќе во спортот и да стигне до Олимпијада.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
За првпат отиде во САД да учи трета година средно.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Еден викенд отидовме во Маврово, во куќичката која ти ја правеше со голема љубов, со години, камен по камен, даска по даска.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Си отиде во државата од каде што ја зедов.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Лиле, со пресудата што ја најдовме кај тебе во собата, отиде во судот да праша - дали мораме да го дадеме детето?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тие се разделиле. Таа си отишла во својата земја. Детето е со неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Подоцна Богуле кога се зближи со деда си Илка, го праша - Зошто си отишол во свет, дедо? - Ех, зашто... - му рече Илко.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Луѓето, како што тешко се привикнуваа на зимата кога долгите ноќи мораа да ги проведуваат во лежење, во здодевност, кога кусиот ден им светнуваше како бубачка и се губеше - така сега тешко се привикнуваа и на пролетта; свикнати на долго спиење, сега кога ќе станеа, се лутеа што многу порано пред да станат - веќе се разденило, сонцето се покажало, а тие не се фатиле за работа, не отишле по нивјето, не отишле во планината, не го спотерале добитокот на пасење.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога по некој ден пак го виде внатре каде што ги пофаќа предметите и прави нешто, се исплаши да не тргне по патот на татко му, собра се што имаше во лабораторијата, отиде в град и продаде што беше повредно, а другото го расфрла и искрши.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По долго време, шепна: - Дедо, ти еднаш рече дека си отишол во свет за да го запознаеш, за да знаеш кога ќе умреш: за што да го бациш, а за што да го плукнеш...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Како беше да беше, ги пренесоа преку море и тие се најдоа на азискиот брег на Босфорот. – Е, сега сме веќе навистина во вит-виделија, преку сино море – и почнаа жените да се жалат. – Враќање оттука – здравје да имаме! – изусти Сирма и умот отиде во петгодишното синче Ангелета што и го остави на бабата Велика.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Настанаа сите селани и се простија од поп Јакова, ветувајќи му дека сите до еден се готови и ќе тргнат по неговиот повик, а калуѓерот, задоволен што ги најде сите водачи на куп, кои и самиот поп Јаков му го запиша во тефтерот, тргна со попот и направи еден добар ручек кај него, та си отиде во Прилеп да му се пофали на кадијата како мајсторски ја сврши оваа важна работа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Им турија сено и слама на коњите, го затворија авурот, ја заклучија вратата и отидоа во анот да ги сушат мокрите алишта на огништето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Да ги видам – веднаш изјави кадијата и прв излезе од својата одаја и отиде во дворот. Co злоба и гордост која може да ја има само средновековен победник, со рацете одзади, придружен од Јунуса, Рифата и забитот, се приближи до редицата исповрзани луѓе и жени и доби по едно длабоко темане од пазачите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Настана детска пискотница, старски молби, плачки, пцости, физички напади и расправии, но откаде паднаа неколку старци од јатаганите на семејните, децата беа собрани и со кадијата на чело, одведени и затворени во еден конак, а старците си заплакаа и си отидоа во своите села да им ја однесат тажната новина на мајките и татковците од пленетите деца.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но затоа пак Арслан ги собра со себе новите бегови на Мариово Јунуса и Рифата, им ги искина повелбите што им ги даде скопскиот беглер-бег и патем за Цариград ги суреди во воденските клисури, и си отиде во Истанбул да си го заземе своето високо место покрај силниот Велики везир – Србинот Мехмед Соколовиќ.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Бабата и дедото пак отидоа в црква и пак запалија свеќи и му се прекрстија на свети Илија да им ги чува децата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сам отиде кај Сефедина и му нареди да ја исправи Анѓа на ѕидот и да се тргне настрана до Ајша, па отиде во еден од ќошевите и ја симна тамбурата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И умрен од пакост не се откажува; запусти чаршијата, си брбореше во себе и пак умот му отиде во Анѓа: „Сигурно таа е маѓепсница, па види сега што направи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
а абер – вест, порака авур и ар – штала, просторија за чување добиток ага – виден граѓанин од турското население агалар – аги Агарјани – старовремено име за Турците адет – обичај, навика азно – благајна; благо, богатство аир – полза; добро аирлија – среќно, благословено да е акшам – приквечер; вечерна молитва (од петте вообичаени молитви, четвртата по ред) алајка – слугинка, прислужничка, обично робинка на богата жена Аламанци – Германци (според турскиот јазик) „алатурка” – по (на) турски (начин) алах и ала – бог алашвериш – давање – земање, купување-продавање алипен – сакат, инвалид анама и ханума – госпоѓа, сопруга, жена од повисокото турско општество анани ана – псовка (мајче мајчино) анасена – псовка арамбаша – главатар, водач на разбојници
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пред крајот на јануари отидовме во Аризона да го снимиме Lonesome Cowboys.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
РЕВШИН: Значи, штом јас и вие се разделивме, јас отидов во неговата улица и застанав да дежурам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Вие, сер, можеби е подобро да отидете во библиотеката и нешто да попрочитате: денес ќе дојде кај нас на гости нашиот почитуван... учен.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Знаеш, татко му од кога отиде во Јужна Америка, еве пет години време стана, нема абер жив ли е, здрав ли е.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Аман, бре стрико Марко! Их, ама сте ја стегнале, сте се залепиле до земја!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
По една недела Сулејманага нарача пет шест маски и отиде во Витолишча.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Невестата Менка ја распали борината на светелникот и отиде во земникот да извади маст, сирење и некоја пиперка да запржи на тавата за гостите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го продаде брашното, сирењето, гравот, волната, житото и другите „дарови" што ги собра в село за свети Илија, си го јавна вакафскиот коњ и си отиде во манастирот да му ги однесе последните пари на егуменот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На Митровден отиде во Дуње и Бѕовиќ, на свети Аранѓел во Крушевица и Книно и оттаму собра десетина лири, просејќи милостиња за новиот „наш манастир свети Илија во село Мелница“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога Крсте два дена пред пазарот ѝ кажа оти татко му од десет лири не може да му даде повеќе, таа стана, отиде во земникот и му изнесе дваесет наполеони и пет лири и му ги врза (во едно крпче: — Земи, сторите арч со стрико ти Трајко, та за враќање — бидите живи, со Толето ќе се есапите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста го зготви петелот и пред да се заврват гостите, отиде во земникот да не ја видат така како Ѓупка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога му соопшти говедарот на дедот Стале, тој си ја зеде патарицата, која беше симбол на неговиот егуменски положај, и му отиде во црквата пред иконата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И Трајко уште утредента си ја јавна маскичката и си отиде в село да им ја однесе на селаните радосната новина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога отидоа во митрополијата, Трајко слободно влезе, бидејќи долги години беше коџабашија та многупати имаше водено брачни друшки што сакаа да се оставаат, па затоа и сите луге го познаваа, а и тој ги познаваше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
КРАВАР Отидов во село Бач Ме вработија ко кравомолзач Тенкју им вери мач
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Жена му на Китан знаеше дека жена му на Танаил, како и другите жени во селото, се подбиваат, се исмејуваат, и затоа утредента по свадбата, кога станаа младенците од спиење, отиде во нивната одаја, ја натера невестата да се пресоблече, ѝ ја зеде кошулата, и кога виде дека на неа има крв, светна од радост, ја зеде кошулата и истрча во дворот покажувајќи им ја на сите луѓе дојдени на блага ракија; им рече на тапанџиите и на свирачите да свират, и таа држејќи ја кошулата високо крената, започна да игра оро.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Бонети почувствува непријатност. Сакаше нешто да му рече, но се повлече и отиде во својата соба лут во душата. И цела ноќ не можеше да заспие.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Учителот Стамен потекнуваше од семејство кое во сите војни се обезглавувало, но пак некој, како израсток од пресечено дрво, го обновувал родот: прадедото му загинал во борба со турските зулумќари што го ограбувале селото; дедо му загинал како комита во Илинденското востание; татко му учествуваше во Балканската војна, и по протерување на Турците, отиде во Солун да работи каде што го поведе и Стамена да изучи некоја школа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Како секојпат, така и вчерашниот ден, Трајче отиде во Струга, го однесе писмото во Самарчето и му го предаде на чичко Талета.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче и мајка му отидоа во комшиите.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На ден Панделејмон си летнале со Аџи Кљак-кљак и со аџиицата, со децата нивни, и си отидоа во штрков вилает здрави и живи како што сакаше Господин Бог.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Со помош на стипендијата тој остана во Австрија во текот на 1988, потоа отиде во Франција, за никогаш да не се врати дома.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Таа отиде во кујната. Брмчењето продолжи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потоа отиде во паркот.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Невенче ја стави тетратката во чантата и отиде во својата соба.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Буба тогаш убаво си ја затвори својата куќичка и отиде во шумата по храна, не верувајќи дека Беба ќе ѝ го врати украденото.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Што и да се случи, ти немој ни педа земја да продадеш. Ниту нива, ниту ливада, ниту бавча.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со првите партизани и тој отиде во шумата и, ете, оттогаш веќе две години ништо не знам за него.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Седи си мадро и не прави будалштини.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Татко му, некој сапунџија, имал фабрика за сапун, го пратил во Париз за да учи за лекар, ама кога му кажале оти син му по дипломирањето отишол во Шпанија, се откажал од него преку весник. Пезевенк човек. Пфу!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- А нас не опљачкаа до игла, - дофрли една од жените.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мене никој не ми носи книга.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Насамо, кога се разбудувам во ниедно време, си зборувам; камионите кога поминуваат, трчам да го видам, чекам и за мене некој да фрли книга со добри вести за син ми, ете, за мене нема ништо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Им затреперуваат брадите. Затреперуваат образите. Загледани во ливчето хартија, одвај ја подголтуваат насобраната плунка. Се шират зениците.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стана стопанот мој, се облече и отиде во кафеаната. - Даскале, - му рече - излези на збор.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не слушна дека и него и неа ги затвориле?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Си отиде во Америка. Ме остави со синот Ристо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не влегоа во селото зашто нашите се бранеа...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Секој ден и јас трчам зад камионите, ги прашувам ранетите деца и чупи да не слушнаа за Ристо мој... чекам книга од него, ама нема...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еднаш тој отишол во полициска станица и изјавил: „Јас сум еден стар џентлмен и се изгубив”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Видете, пред да му отидам на гости на г-дин Ракот, отидов во продавницата од каде тој го беше купил грамофонот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Видов каков модел е и од произведувачот ги порачав нацртите за нивните производи.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој не го знаеше своето име и од каде дошол, ниту што било за сопствениот живот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ти пожелувам многу успех и постигнување на сешто за кое отиде во Париж.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не отидовме во Кокино, но како што си вети, го направи албумот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Од Словенија, од човечкото рипче во Постоинска Јама, отидовме во Виена, па потоа Венеција, Трст, и назад, преку Риека, Загреб и Белград.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш Зоки отиде во бањата, ја зеде четката за пајажини, ја стави под мишка и почна важно да шета низ собата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Полека отиде во шпајзот и го најде она јаженце со кое порано се мереше секоја недела.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тој отиде в село за да донесе вечера, а јас останав сам крај трлото.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
За пречек на Новата година Венче остана сама дома, бидејќи татко ѝ и мајка ѝ отидоа во хотел.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Најдобри пријатели. Едниот отишол во војска.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Чуја селаните и отидоа во началството каде што беше затворен Бандо да го молат и да го убедуваат Бандо да не биде толку инаетчија, да попушти, да рече дека има држава, но Бандо не попушташе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Отиде во соседното село и донесе мачка и мачор.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Маруш по погребот го грабна копачот и отиде во камарата каде што лежеше смокот таласум и го отепа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јандро не можејќи да ја преболи смртта на сина си Дуке, отиде во Кучешката касарна и со пиштол почна да ги тепа кучињата. Ги тепаше сѐ дури и него војниците не го отепаа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Наместо устата и чмарот кои лесно се расипуваат, зошто нема една дупка за секаква цел, која и ќе јаде и ќе исфрла?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Просто е смешно како човекот наоѓа решение за своите проблеми!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Штом Рони заврши со читањето, го прашав дали би дошол во Фектори и едноставно би седел во фотелја надвор од видикот на камерата, и би зборувал додека ние го снимаме Марио Монтез во филмот Харлот, и тој рече: „Добро“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Џерард и јас отидовме во кафетеријата Метро на една од оние книжевни вечери во среда, каде еден писател со име Рони Тавел читаше делови од својот роман и уште неколку песни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа што неговите дела се убави е само еден од неговите видови.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Џаспер ја презема таа обврска.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Перцето ја кинеше хартијата на ситни ленти и распрскуваше мастило насекаде по излогот и рекламата, која и покрај тоа и понатаму можеше да се чита.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
4. Откако пристигнав во Бостон, отидов во глувата соба на Харвардскиот универзитет.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Иако имаше многу работа, отиде во продавница, пронајде некаква механичка направа која овозможува побрзо испишување на буквите, успешно ја употреби, направи сѐ друго што беше потребно за таа работа, а покрај тоа ми го врати и моето лично достоинство.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потоа го прашав инженерот кој работеше тука зошто чув два звука ако собата беше потполно тивка. Тој рече, „Опишете ги“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Отидовме во нејзината еб-гајба и таа се соблече.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Е отиде во театар да ја погледне премиерата на претставата која долго ја очекуваше, но се зачуди кога виде дека е единствен присутен во гледалиштето.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Додека таа коментираше Дино го отвори капакот, си тури само во својата чинија и веднаш стави неколку парчиња месо во уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Наредниот ден отиде во училиште, но пред да оди си стави од дезодорансот на мајка ѝ што стоеше во креденчето со работи што ѝ беа забранети - необични шишенца, тенки розови пакетчиња и долги памукчиња.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога Дино и мајка му завршија со ручекот се извинив и отидов во тоалет за тивко да повратам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Додека учителката зборуваше почувствува како една капка од мишката ѝ се стркала до појасот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се радував на ова - но веќе почнуваше да ми станува страв што ќе се случи со мене и дали некогаш ќе можам да отидам во тоалет, па поради тоа почнав по малку да се потам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Хефестион добил силна треска, но отишол во театар, не водел пропишан живот.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Влатко отиде во својата соба од средната фиока го зеде албумот и кај завршната групна слика од VI одделение внимателно ги стави оние три пожолтени листови од под тополите извишени крај Маркова Река. 7 Октомври е месец со многу наставни и воннаставни задолженија, па времето мора многу добро да се организира и за учење и за исполнување на задачите предвидени во воннаставните секции.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Откако ручаа Мими ги крена садовите и отиде во својата соба да пишува домашни задачи. Мама Злата свари кафе.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Влатко на сите им посака добра ноќ и си отиде во собата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Ќе ти помогнам“, рече мама Злата и двете отидоа во бањата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сѐ е отидено во три пички мајчини. БОЖО: Тоа е премногу! ЈАКОВ: Две пички мајчини.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Луѓето отидоа во вселената, јас пред вас, со главата во торба, морам да докажувам дека земјата се врти околу сонцето.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Се разбира и мајка и баба отидоа во Костур на судењето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не отидов во Костур... Четвртиот ден од август небаре онеме селото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Прво нешто што направив отидов во катедралата каде што беше нашата романтична средба.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Следното утро кога се пробудив отидов во дневната соба. Таму немаше никој.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тој отиде во неговиот хотел, јас во домот на моите родители.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А за мене, какво ли мислење има тој за мене кога уште првата вечер отидов во неговиот кревет.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Еден од луѓето наеднаш стана и отиде во другата соба.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Па, да, еднаш јадев грашок.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тој претендираше да биде естетика и форма, но всушност го бранеше својот морал и отиде во затвор поради него.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Додека да падне ноќта, веќе го имав целиот расказ на четири касети и бев вон себе од радост.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Касетофонот те ослободува од страницата. Те ослободува од бирото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Отидов во зоолошка градина. До тогаш веќе носев замислено бебе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа некое време шушкаше нешто со некои хартии и потоа отиде во дневната.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Сами сте? - се изненади таа. - Милите мои, извинете, имав многу работа денес, - рече и отиде во нејзината соба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми отиде во спалната и легна со лицето во перницата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Па каде е сега тој? - избрзав јас. - Отиде во Рајот божји, душата покој да му има, лесно да му е темното море што е над него, - се растрепери старичката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој ден игравме шах; отидовме во самопослуга да ми купи сладолед; ни пресече студена лубеница по ручекот; ни скина грозје од лозницата над терасата; ми вети дека ќе ми ја залепи гумата од велосипедот; го капевме кучето Синга во пластично легенче, а тетка Јорданка (жената со која живее, а за која јас често го прашувам дали може да се рече дека му е девојка) го триеше со шампон; ми предложи да одам заедно со нив десет дена во Охрид пред да ми почне наставата во училиштето; се радуваше кога му раскажав дека во Тиват ме избрале за втор придружник на Мистер на летувалиштето; ми честиташе што сум бил победник во натпреварот по пливање...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога заклепа, некои го чувме, некои не го чувме, ама брзо-брзо се собравме и му отидовме во манастирот на Петрета Питропот, сега даскалот наш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дедо Геро со четата негова и со не знам колку души од нашето село отиде во брановско.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бидејќи немал што друго да прави, дедо Геро ги послушал, отишол в село и донесол зајре.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Во текот на целиот тој ден авторот, отиде во Брезница Митре Геровски, на повеќе пати излегуваше од својата соба во Петриното мотелче на вакви куси прошетки на кои секогаш крајната цел им беше средселото и селската продавница и се враќаше во собичката да запише уште нешто.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Подоцна, доволно време подоцна, кога авторот отиде во Брамптон да ја види гаражата, таа личеше на мала фабричка хала, целосно обновена, поплочена, чиста, со три канали,со дигалка на шини и со полиците на челниот ѕид скоро сите пополнети со диференцијали.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Заедно отидоа во деловницата на ОТЕ, некаде во центарот на градот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„... Потоа отидов во котларницата каде што ја имав скриено пушката, ја наполнив, ставив фишек во цевката и со пушката откочена, на готовс, тргнав кон канцеларијата на директорот со пушката пак во најлонската вреќа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури потоа јас ја однесов изјавата во архивата и отидов во кафеаната „Солун“ на пиење.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За содржината на писмото се дозна многу подоцна, кога дедо му веќе не беше жив, односно, при првата посета на брат му на татко му, односно на стрико му, кога овој признал дека тој отишол во Карсој, ја нашол таа и таа зеленика и го поткренал тој и тој камен, ама нашол само адно писусче за бурмут, а во такво писусче собирало само десет жоутици.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Вечерта отидовме во една колиба, ќе спиеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар отиде во Алма Ата да ме бара?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Отиде во Будимпешта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден баталјон отиде во Тетово, а ние останавме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се нажали и отидов во штабот да молам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се слуша некоја птица да пее во шумата и си мислам дека сум отишла во некој друг свет, во некое друго време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вечерта кога отидов во собата од хотелот, сите мислеа дека спијам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Очајот го натерал да отиде во казино и да ги спрашти парите со кои требаше да се поткрепиме додека да ја земам првата плата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
После работата, која ја завршив во дванаесет на полноќ, јас како своевидна Пепелашка отидов во познатиот Охридски клуб на најпознатиот сокак во чаршијата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ме молеше да отидеме во дискотеката „Парк“ каде што седеле во сепаре со двајца многу познати пејачи од македонската естрада.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Завршив со работа и после полноќ отидовме во дворот каде што беа сместени момците.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Отиде во тоалет. Се врати и седна.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Прво и основно не отидов во Лондон, а второ, без врска беше што така неразумно завршив без работа, за што самата си бев виновна.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Пред неколку месеци отидов во Осигурителното друштво “Њујорк“ и се осигурав на 10.000 златни франци, која сума по мојата смрт ќе ти биде исплатена.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Мечев под туѓу име отишол во Одрин, каде што останал неколку месеци.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Бившите членови на ЦК на Организацијата д-р Татарчев и Матов биле ослободени од турското заточеништво есента 1902 година и отишле во Бугарија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Органџиев отишол во Кочани, се поврзал со луѓето што го чувале динамитот и го организирал превозот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Повеќето се вратиле дома, во Велес, Д.Коштанов отишол во родното место Горна Џумаја (според некои податоци таму бил интерниран), П.Шатев бил во Кратово, некои, изгледа,останале во прво време во Солун, Орце заминал во странство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кипров отишол во “магазинот“, го видел каналот и во врска со тоа напишал опширен шифрован извештај до Матов во Солун.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Трајче Христов и Тодор Органџиев во јануари 1900 година отишле во Софија и се сретнале со Делчев, кој ја одобрил оваа соработка48.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Откај Делчев Кипров отишол во домот на Сарафов, кој во тоа време се наоѓал во Софија и се подготвувал со чета да замине за Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тие во Бугарија отишле во времето на Горноџумајското „востание“, кога врховистите се наметнувале пред Европа како првостепен фактор по македонскрто прашање.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во една таква критична ситуација Коста Кирков дошол до друга идеја: отишол во Велес, го дигнал фамилијарниот скапоцен накит на тетка му и пак се вратил во Солун.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Заедно со Стефан, Наум во неделата лично отишол во приватниот дом на валијата да го пријави случајот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Оттука двајцата отишле во својот дом кој се наоѓал близу до касарната “Топхане“, ја затвориле добро железната врата на куќата, како и другите врати, и започнале од терасата и од собата да фрлаат бомби на улица.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Таткото на Тодор откажал да даде откуп, додека таткото на Коста, Иван, отишол во Софија да го бара сина си.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Бидејќи минале два-три дена, а одговор од Евангелидис немало, Орце загрижен отишол во Деде-Агач, но никаде неможел да го пронајде трговецот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Отидоа во војна и берачите на маслинки.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Прво и прво, во Битола никогаш пред тоа не сум била и од раскажувањата на мајка ми за нејзиното детство што го минала таму, тој град за мене имаше посебно значење.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми го возеше „Стоеденот”, тетка ми Ана седеше на предното седиште крај неа и по цел пат палеше цигари, по две одеднаш, па една ќе ѝ дадеше на мајка ми, а една за себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Немој да нè чекаш, ќе се задржиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама би можел да биде таков макар во роман ако не во стварноста – си помислив огорчено и си отидов во мојата соба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Опаа, си помислив, Снеже има смислено ептен комплицирана приказна. Дури тогаш се збунив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ние двајцата, Саше и јас, без да нè забележат, отидовме во неговата соба и си пуштивме наша музика, како што и им одговара на едни вистински кич деца.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И така секој ден. На училиште – дома, дома учење, па потоа пак на училиште...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За четворицата навистина нема место во спалната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се спакував комплетно и отидов во Влае, да се видам со тетките и со Саше особено, оти цел месец нема да се гледаме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми отиде во Лондон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Отидов во Битола. Ама желба ќе рече некој! Ама патување! Во Битола! И тоа ми било нешто! Ќе рече, но ќе згреши.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еден викенд отидовме во Маврово ние петте. Каква прекрасна дружина!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На масата ме чекаше вообичаено писменце, како што секогаш правиме кога некој ќе излезе, а претходно не го соопштил тоа: „Ние, со татко ти, отидовме во Драмски, а потоа најверојатно ќе седнеме кај Крап во кафеаната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со спиење. Комплетен пансион, како што вели Љубе. Многу сакам да одам кај нив на гости.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се радував што оди, зошто тој тоа премногу го сакаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги оставивме на Млечен, таму каде што живее другар нѝ Горазд, ги заклучивме со катанци и заедно со машките од наше одделение отидовме во паркот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од ѕидовите право во мене гледаа моите идоли, артисти, пејачи и спортисти.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Саше беше дома. Седеше на терасата под густата лозница и уживаше во ладовината што си ја направил прскајќи го долго дворот со црево.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Откако се разделивме она мајско утро, јас отидов во школо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Заспав веднаш и не сум ни забележала кога брат ми си отишол во својот кревет.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еден ден, еден од оние во кои брат ми почна ептен многу да ми недостига, отидов во Влае кај тетка ми и кај Саше на гости.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
МОДА И ПОМОДНОСТ Се распрашав за кичот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)