Кога би го отфрлил во најдлабоката пештера, во најодалечената пустина!
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Тате за сето време слушаше, пееше или гледаше на сите страни, се држеше за нештата како сиот свет да е центрифуга која толку бргу се обрнува, поради која тој би можел да биде отфрлен во секој миг далеку од нас.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)