Некако мало, сѐ е мало, вели, и нашава куќа мала, јас ја паметам многу голема, до небо.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
И така продолжија да излегуваат на виделина и други згоди и незгоди од многуте есенски и пролетни излети - што се паметат многу долго - некои дури до крајот на животот. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Паметам многу имиња на ранети борци.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)