Разгледувам наоколу; никој не го слушна тоа; родителите стојат безмалу наведнати нанапред и го очекуваат мојот суд; сестрата донела стол за мојата чанта.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Преживеаја уште една зима. Сета е озарена. Дури и плеснува со рацете.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
„Само жестоко!“ вели слугата, плеснува со рацето; колата тргнува напред како дрво носено од водна струја, сѐ уште слушам како вратите во мојата куќа се разбиваат и се распрскуваат под налетот на слугата, а потоа очите и ушите ми се исполнуваат со брмчење кое навлегува во сите мои сетила подеднакво.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)