погоди (гл.) - во (предл.)

Не знам што повеќе ме погоди во исправката: фактот што стариот грешник станал грешно место или прашањето што се уште ме копка - за кој среќник скопскиот саем таа вечер беше бил вистинското место?
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ме погоди во период кога, на некој начин, јас се чувствував беспомошно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ретко со едно мавнување да не ја погоди в глава.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Со милноста на песните и нас нѐ погодија во длабочината на градите, ни ја стоплија душата, та и ние срипавме и тргнавме кон нив, и без здив се прегрнавме, се слеавме и песна запеавме.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Што се однесува до индуктивниот поглед врз светот на разнообразните нешта, кој татко ми, како што реков, ми го всади порано и подобро од сите професори – него го користам често, некогаш и не сакајќи - на пример, кога минувам по улици и ...уште една згазена мачка од синоќа – малолетните камиказе возачи станаа сообраќаен терор – нормално кога улиците се претесни – урбанистите пред десетина години не мислеа дека градот сосе сообраќајот толку ќе нарасне – метро?, но подземјето на градот е преполно со цевки и жици...итн. или...во центарот на градот, во паркчето меѓу градските кули, додека мирно си седам на клупата, нешто остро ме пецнува по левата нога – од некој кат, од некоја од околните висококатници, некое дете пукало со воздушна пушка во мене – децата некогаш гаѓаа врапчиња, а сега луѓе – нормално, сѐ подоцна легнуваат, сѐ подолго го преспиваат денот, а кога ќе се разбудат, се нервозни и лути – а што ако наместо во нога ме погодеа во око, кој ќе ми помогнеше? – зошто ниедна влада во оваа држава не го регулира ноќе времето до кога малолетниците можат да останат во кафулиња – итн...итн...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Уште со првиот истрел тој ја погоди во колкот, таа падна на подот, а со вториот - жик - мене во левата рака, еве овде.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ако излезе со задникот напред, што значи предавнички, може некој заскитан куршум да го погоди во дебелите меса, но со тоа ќе може накако да се преживее во надеж дека оловото нема да му се препознава во црвениот образ.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Море, што вака праите, бре браќа - рекол тој постариот на двајцата, - да не можиме да се погодиме, ами нели остаил Господ на двајца или тројца улаи еден умен што да можи да и разберит и да и пресудит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Бидејќи беа тројца, не можеле да се погодат во делбата - за како да се погодат, еднио да земе две работи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Случајот сосема го стопи, го погоди в срце.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Бела од шега нанишанил во неа и одеднаш куршумот се активирал и ја погодил во стомакот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бела видел дека има заглавен куршум во пиштолот, а таа му рекла дека куршумот не се вади и дека така стои уште од времето на татко ѝ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Смртта ја погоди в гради радоста на утрото.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)