Веднаш погодив дека има нешто важно да ми соопшти.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
По тоа колку се распознаваа стапалките Змејко сега лесно можеше да погоди дека самјакот беше поминат тука неодамна, најмногу пред два часа, додека се зазорувало и додека се ронеле ретките снежинки; тоа можеше да се види добро во оној лесен слој наврнат снег во стапалките, и по сета изоставена ира од обете страни по снегот, поминувајќи по кој оној таму веднаш и се капел.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Со половина уста прашав: - А, за што би разговарале? – иако од прв пат можев да погодам: само ден пред тоа се појави нејзиниот расказ „Прстен” во весникот, и таа од мојата реакција можела да погоди дека сум го прочитала, па сака да се објасниме.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Немаше што да се објаснува, сè беше јасно, ама, ајде кога запнала – попуштив.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Пијам, тоа не ти е тешко да погодиш, но уште помалку ќе погодиш дека ме обзема страв.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тој го знаеше случајот со Најда, ги слушна и пушките во Маково, та не му беше тешко да погоди дека сето тоа е нивна работа.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Уметникот погаѓа дека девојчето има некој свој цртеж на изложбата, па ја води и мајка си да го видат како стои во оваа светла сала во центарот на градот, што многу луѓе ја посетуваат.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)