И му појде уште таа вечер.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Еее, не може така, - беше упорен тој. - Мораш да ѝ се извиниш. Појди уште веднаш.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Тешко дишејќи, човекот појде уште неколку чекори и падна.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)