А кога ќе падне мрак и на небо ќе изгрее полна месечина, ќе се перпелкаме во покосената трева и ќе правиме деца.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Роман што може да се напише дури откако низ рацете ќе поминат многу книги, низ душата многу премрежија, а низ срцето на детето многу сцени кои од него прават дете што се сеќава.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Во овој најнов роман, Старова, кој веќе е познат како мајстор на прозната реч, се решава на една експериментална наративна постапка: со минимум дејства во наративната арматура, да ни состави романескен мозаик за нашиот балкански вавилонски синдром.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Рози си ја избриша солзата со зглобот од раката, онака како што прават децата, и потоа со детска наивност таа нагласи, „Тогаш ние ќе се ослободиме од неа.“
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Што да прават децата?
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Само да го фрлиме оружјето, ми велеше, и ќе почнеме да правиме деца.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Пред предизвикувачот да се доближи до навртените запци на скршената вила со која црниот од другото племе го чекал со возбуда, Онисифор Проказник се наведнал и со едно џапање го кренал виновникот на караницата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Сега ќе те однесам дома, сотоно. Лежи на прегреан цреп, кркај тикви печени и прави деца.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Во својата ретроспектива од 1954. година, Looking at Live with the Eyes of a child, Матис напишал дека уметникот „мора да го посматра животот на начинот на кој тоа го прават децата и ако ја загуби таа моќ нема да биде способен за автентична експресија”.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Пабло Пикасо знаеше да зачува некој од цртежите и сликите создадени од неговите деца.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Што да прават децата? Никое не смее да влезе во дворот на новото дете.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Многу деца си направил, вели Витомир, алал да ти се панталоните, - Панталоните не прават деца, му велам јас на Витомир.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)