праша (гл.) - со (предл.)

И како што го стегаше сега безопасниот противник, и тој разлабави рацете и веднаш го праша со истиот старавински говор: — Откај си ти бре, вака шо зборуваш нашинцки?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Што мислите, момчета, ги прашал со солзи во очите, ќе ги испадиме ли враговите од нашата мила родина?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но дали ќе ја заборават, се праша со право уметникот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Збориш? Зборам. Со што? Го прашаа со здив кој гори, Тогаш некој тајно проговори: „Зар не гледате, устите му се затворени, Но душата отворена, со душата говори.“
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
- Туку може ли да прашам со што се занимаваш, камерава на твоите гради ме потсетува...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Што ти е. Оче Симеоне?“ го прашаа со млака тага во гласот. „Ништо“, им одговори зачуден од нивната тага. „Зошто?“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Колку книги имаш прочитано, Филозофе, штом говориш толку мудро?“, го праша со лицемерна благост. „Не знам“, одговори Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Две воздишки: - Престкажувам судбински настани.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И пак не можев да откријам чиј глас слушам. Прашав со кого зборам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Еден од неговите луѓе, чпртав и пеплосан во лицето, инаку со повеќе волнена облека на себе отколку што можеле двајца да носат, зимурлавник со име на лесновски светец Гавруш и со презиме што можело да биде име пред десетина векови - Пребонд, ги пребројувал луѓето додека минувале со запрегите кон неголемата рамнина со ретка но смарагдно зелена трева; стоел до младиот старец со кожув и со сомневање ја нишал главата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И каменоделците дишеле шумно. Во таа шума на запалени човечки стебла, во тој оган што вивнувал од секое машко влакненце, ни Доце Срменков не останал неначнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Какви се овие луѓе, Доце? прашал со стрелушење. - Гледаат под очи како да дошле да ограбуваат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чкртал со заби, го чуле. - Што е, што сакаш овде? прашал со гровтав глас и ѝ ги наслушнувал меките чекори, притаен, со претпазливост на вепар што свикнал на осаменост и на тишина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Кој си ти, господине?” - праша со стравопочит скромниот битолски метлар на ладино, насетувајќи го одговорот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сопственикот откако нѐ седна, а пред тоа со ненајбелиот пешкир ги истера мувите од масата, сврти лице кон нас и со помош на преведувачот нѐ праша со што може да нѐ почести.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се разбравме? - нѐ праша со укор во гласот. – Простете - рече - јас ќе одам зашто во ресторанот ми се порачани сите маси.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Ништо“, рече, „еднаш веќе така ми се случи и четири месеци гледав како ми расте нокотот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Велиш, четири месеци?“ го прашав со недоверба. „Да не си претерал - четири месеци?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Интересно: модринката се искачуваше колку што нокотот растеше. Најнакрај имав сосем нов нокот.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ако работеше во ова бифе неговата секретарка Јованка, трудејќи се да го расположи, сигурно веќе ќе го прашаше со што би можела да го послужи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Кај ќе праша со празна уста, вели Маса Ќулумоска, неговите испаднати заби се децата. Вашите умрени деца, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По нивните плитки води до каде ќе стигнам Слушам како умира времето Од есента во студот останува еден плод што праша со усните модри кај ќе стигнам.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)