Јас преткам со рацете, а тој се смее.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сеедно, оние двајца и да станале, без љубопитност за одамнешните судбини да го оставеле, тој ќе продолжел да преде со атрофираниот баритон за лично задоволство.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Неговото раскажување се ближело кон крајот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)