- Што си дошла мене да ми се жалиш, - ѝ рече големата кукла, - гледаш дека не можам да ти помогнам.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Си ветив дека од утре ќе бидам „парадентошизомазопато- хомосаурус” или просто речено, мојата болест се добиваше, што би рекол големиот Волтер (ете, и овој пат морам да позајмувам туѓа изрека), кога „А-Б”, ќе се помножи со „Д”, а нивниот резултат ќе се подели со „Ф”, или обратно беше, не знам.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Пријателе те молам одобри ми ја желбата да ти раскажам за еден настан, навидум толку безначаен и сепак за мене заради нешто необичен, да не речам голем и незаборавен.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Следен од непријателски борбени авиони додека летал над Индискиот Океан носејќи важни пораки, тој го приврзал за себе својот митралез како тег и скокнал од хеликоптерот во длабоката вода, заедно со пораките - крај, рече Големиот Брат, за каков што не е можно да се размислува без чувство на завист.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Проклет да бидам кога го спомнав името на вујко ми Иле Костадиноски, јас мислев оти сум рекол голема работа, сè!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- Колико си у војсци, није то коломас, Маричиќ, не подмазујеш волујска кола, сето време сум на фронт, господине капетане, не шкљоцај у празно, Гвозденовиќу, одакле си, од Македонија, тукашен сум, нож и ножнице на крају, Пешиќу, чија je Македонија; сега - засега ничија, све иде кроз нишан и мушице, после како ќе речат големите и господ, големи смо ми Мегленовиќу, оќу сунце у цев, дали би побего, кај ќе бегам господин капетане, сега сите војски на светот се во Македонија, јужна Србија, Мегленовиќ, не ми паѓа на ум да бегам, велам...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Мошне веројатно е дека во истиот момент цела дузина луѓе работат на различни верзии за тоа што всушност рекол Големиот Брат.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
- налутено рече големиот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)