А знаеш ли што ми рече вчера еден од оздравениците? Не знаеш? Е, па слушни.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
- Па, да речеме... - Тебе, дедо Крсто, важно ти е чупчето да не остани да повторува и даскалот да не ја „дери“, како шо рече вчера, нели?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
А ти ми велиш дека јас сум заслужил да возам џип... за да ми прди зад грб некоја заднинска вошка.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Сака да рече Вчера стрико Анѓеле, утре или некогаш другпат некој од нас или сите ние можеме да бидеме убиени ако не престанеме да се бунтуваме, но за да не ги исплаши луѓето ја изменува реченицата, задржувајќи ја притоа смислата: Ако не мислиме да бидеме како досега без црква, без општина и без училиште. Не мислиме, вели Лазор.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)