- Блазе си им на приказните – реков речиси инстиктивно. - Кој како нив!
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Најпрвин пукнатинка во лакот, потоа цепутка во дрвото, а потоа кој знае што ќе се случи, реков речиси на глас, но бев навистина среќен кога забележав оти никого не го потресе мојата олелија.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
„Ми недостига и младоста“, рече речиси гласно.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
- Никој не сакаме, - рекоа речиси сите.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)