Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Промената на работно место, а посебно промената на градот отвори многу проблеми за Марковски: тоа значеше обезбедување место за престој, средства за пат – а тие трошоци беа повеќе од платата која тој ја примаше.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во текот на парницата5 го застапуваше истиот адвокат, кој реши да го застапува бесплатно, а пак доколку го добие спорот ќе си наплати од спротивната странка според Адвокатската тарифа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Откако Ф. И. увиде дека работодавачот нема никаква намера да го оствари ветеното, конечно се реши да покрене работен спор пред основниот суд во нејзината општина.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

4 По недобивањето соодветен одговор К. П., во декември 2009-та, ја поднесува тужбата и, како што вели, позитивно е изненаден од времетраењето на судскиот процес – кој траеше четири месеци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Дел од неговите колеги веќе тужеа и добија, па тоа го охрабри и тој да се реши да поднесе тужба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ова за него претставуваше нова психолошка игра, па затоа реши да бара да биде прогласен како технолошки вишок, како најприфатливо решение во моментот!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По една година од работењето тој се информира дека му сле- дува и поголем надоместок за патарина.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Работодавачот на почетокот начелно се согласи на ова, но во наредниот период не исполни ништо од ветеното.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Уште кога братот партиец реши да ја викаме нашата коза Сталинка, таквата опасност постоеше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Решија да побараат мислење од другите републики и покраини, па ако треба да го консултираат и Водачот, за да се стави еднаш за секогаш крај на проблемот Чанга од јужната република.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ти имал кожа од јагне штотуку заклано, па решил да му ја пришие на јарето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Најголемите непријатели се во нас самите. – Но ние нема да останеме со скрстени раце! – Ако решат да јурнат на козите, тешко ќе може некој да им застане на патот. – Ќе видиме, ќе видиме... – заклучи Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За секој случај, повеќе рутински, решиле да ги проверат скривалиштата под тврдината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но тие како да решиле да постапуваат спротивно од мојата волја.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Потоа се извртив неколкупати околу самиот себе како пес што се врти пред да реши да легне, но не легнав, туку ја зедов машината за пишување за и јас да се фатам за работа, а да бидам блиску, да го слушам удирањето на копачот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нејсе! Тогаш јас, реков веќе, ослободен и со чиста совест дека сум сторил сѐ што е потребно, решив да се поддотерам, да се потстрижам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зарем бог, заради неспособноста за сполука и богобојазност на овие луѓе овде, сосе мене заедно, решил да направи од Маказар Содома и Гомора, оган и пламен, лава жешка што ќе потопи и ќе изгори сѐ живо и мртво.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, по пат, изгледа, изумив да спомнам дека барајќи го проклетиот влез на зградата, каде придавката „проклет” има многу повеќе од само доопишувачка епитетна вредност, размислував за човекот кој беше толку музички талентиран што не можеше да го издржи притисокот и товарот на славата, па реши да се повлече во манастир и целата своја неродена музика, сиот талент што Бог толку дарежливо му го беше доделил, реши да му го врти нему.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Јосиф го набрчка челото во знак на чудење, но спокојно продолжи по патот, решен да го помине целиот ден во безделничење, преместувајќи се од клупа, на клупа, а и како да не се преместува, кога на една фалеше даска за седнување, на друга даска за потпирање, на трета, ногарки...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Кога утредента се разбудив, ја почувстував топлината на течноста до подбрадокот и заклучив дека некој крвен сад од носот решил да излезе од системот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Иако, мојата верзија на поканата предизвика доста дилеми околу тоа колку, ние, идните сопружници се познаваме, решив да ја испратам токму во оваа содржина: Драги и почитувани гости, Ве каниме на нашата претстоечка забавна и гозбена церемонија по повод стапување во брак (по првпат), која гарантираме дека ќе ја запаметите (по добро или лошо), уште долго време.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Е, кога реши да се жени, тоа беше вистински циркус, и нормално како секој пожртвуван родител, баба ми му изгради куќа.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тајната е во тоа што откако пребледев, премалев и три пати си ги истурив цревата од повраќање, по ладните облоги кои малку ми ја вратија силата, решив да доручкувам, а тогаш беше 13:00 часот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Знаеше! Знаеше дека по сите марфиеви закони, по сите закони на силата на иронијата, кога ќе реши да фати некоја работа, шефот токму во тој миг ќе ги побара неговото мислење и помош.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Лесно е да кажеме што не чини, туку ајде да направиме како чини. жалосно е ако луѓе со позитивна енергија решат да се бават со самоуринирање.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Знаеш како, едно уринирање можеби е еквивалент на пола општење, ама две уринирања не се еквивалент на едно општење...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ова лето, во знак на чистота, софијанци решија да ги затворат „семкарите“, зашто од лушпите не можеше да се спаси градот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако сте решиле да разгледувате некој павилјон, на патот до него ве сопираат низа други интересности, и, така, додека дојдете до бараната цел, гледате дека денот веќе изминал зашто, како на филмска лента и со филмска брзина, пред вас неусетно се редат - од павилјон до павилјон - мали и големи впечатоци и со нив толку се заситувате па и не ви останува време за да ги средите.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Човек треба специјално да се вооружи со трпение, ако реши да купува било што - од леб, заленчук и овошје, па сѐ таму до најобични нешта во трговските магазини.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И како и повеќето семејства таму, и нивното живееше скромно, но научено на малку, беше и среќно, сѐ додека Севишниот не реши да ги стави на искушение, па еден ден не го повика кутриот Давид Давидовиќ при себе, таму на небото да шие и да крои облачни облеки за херувимите и за душите на нашите блажени.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

” „Животот негов реков може да го среди само оној Еден и Единствен што управува со нашите судбини”, ѝ реков јас свечено. „Што значи тоа, да зборувам со рабинот за проводаџисување?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тогаш реши да ме побара мене. „Слушнав – рече Бенвениста Давидовиќ кога седнав на чистиот миндерлак во нивната скромна куќа со бел вез што не се сипеше, туку спиеше под раката – дека што ти си врзала, човек не одврал, па решив да ја ставам судбината на мојот кутар син, жртвата моја сакана, да ја ставам велам неговата судбина во твоите вешти раце.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се гордеевме со нив: да чуваш две кучиња речиси сред градот, каде ни кокошка со пилиња не смее да се чува.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Им пречеше дека трчаат низ тревниците, расфрлале ѓубре, ноќе лаеле и на еден куќен совет решиле да ги ликвидираат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

За нас радост - за возрасните голема грижа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Нека оди кој кај сака; вие гответе го јадењето! — ладно му одговори Толе и ги собра другарите да се напоручаат убаво „оти ќе имаме троа работа денеска" — им рече.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И Толе реши да не остане подолен од чаушите, па фрли очи во една русјачка, со која сакаше да ја замени Миша од Полчишта. Па и таа не му се спротиви.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И стана да си кинисува наполно решен да купи чифлиг.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Лебами, зорт да го најдете. Селото реши да не го предава, та којзнае дали ќе ви го кажат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој реши да одмаздува за сето тоа ропство и си постави задача да тепа бегови, да пљачка нивни имоти и ете го: најде соработници во Мачникот и Митра.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога Алекса влезе во бакалницата од Алекса Бабовчето виде полно селани — Мариовци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Колку да му беше сомнителен во прво време, сепак се реши да го одведе, да му ја пренесе наредбата од војводата, за која Јован рече дека му е речено лично на Крстета да му ја пренесе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

7. Во селото Орле кое се наоѓа токму зад онаа висока чука што се вика „Гарван" Толе нарача, како во Чаништа, десет брави и десет фурни леб; за него со другарите пак пет шест кокошки и две тепсии алва и реши да ја проведе оваа ноќ во една одаја со Мише Ќосото, а утре да го однесе јадењето на Маргара и да се збогува со своите не многу сакани гости.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И токмку кога реши да заврши со ова бесцелно риење по трупот.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Келнерот стигна до подиумот врз кој беше музиката. Премислува. Никако да се реши да ја пренесе порачката за трубачот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Беше април месец. Излезе да купува со жената.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дури кога ги подмири поважните работи, реши да си сошие и едно летно палто.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Реши да го посети дедо Иван. „Доцна е малку“ - си мислеше момчето, но не сакаше да му се потчини на лесниот страв што го обземаше додека сам чекореше по угорницата, низ темната корија.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И кога да видиш, тие граѓаните што решиле да дојдат тука, нема да згрешат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Реши да се пробие преку Гола Глава. Го копкаше неизвесноста, го болеше судбината на дедо Иван.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ни чаша ни кригла, туку топ, - најпосле се реши да признае.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Повеќе не се нервирам, решив да преживеам. Гледам како малите тивки патриоти ги преместуваат кириличните книги во подрумите, на своја рака, се разбира, но еден ден потомците ќе им бидат благодарни.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Митко и Сашо решија да играат мечка и зајаче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Симче реши да појде на гости кај Тоше. Тој не бил кај нив уште од многу одамна.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Таму немој да се решиш да украдеш ни самтинг мало.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Решија да го наклеветат кај логотетот, собитие непостоечко и грев непостоен да му измислат, во прв погоден час, и сите нивни сили, душата цела, ја впрегнаа како волови да сѐ, кон таа насока и цел.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во возот разговаравме; тој ми расправаше за неговата кариера во циркусот и за љубовта со Ина Коленина; говореше дека во таа љубов и тој и таа влегле со некаква студена страст, и дека, во суштина, ништо не му недостигало; дека бил среќен и дека немал никаква причина да ја остави Ина, но дека сепак, решил да го напушти циркусот, и да ја остави таа жена; токму затоа што немал никаква причина, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Партијата на Луција реши да ги диференцира младите; бараше да се декларираат, и затоа отпочна широка акција на „анкетирање“ по сите школи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но и јас бев решен да одам до крај. И тоа и го сторив. Многу бргу.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И затоа, во мигот кога видов дека попуштам кон него (беше тоа една летна ноќ, на кејот на Вардар во Велес, кога речиси водевме љубов), јас решив да го опоменам, да го навредам, да го оддалечам од мене; и јас ја предадов неговата збирка песни во Партијата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Утредента (беше понеделник), на училиште, со Земанек решивме да одиграме мала игра.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција плачеше, Фисот стоеше до мене и ме принудуваше да го изедам есејот; јас јадев, од инает, затоа што бев решен да не дадам повод за никаква агресија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така правевме неколкупати, од младешки бес (ја исмејувавме сиромаштијата!), а луѓето зјапаа во нас; еднаш зјапаа и некои девојчиња и се кикотеа, и јас се сеќавам дека поради штосот со чевлите тие се забавуваа цела ноќ со нас, а ние ги потрошивме и последните пари; решивме да ги одведеме во кино, но таму не нѐ пуштија со по еден чевел; Земанек се расправаше, и потем ги продадовме картите и отидовме во кафеана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И да било така, не ќе бев подготвена да го прифатам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Истата онаа заседа на која требало да наиде нашата бригада.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вториот глас, овој пат ќе го премолчам. Беше толку злонамерен што веднаш решив да го тргнам од умот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но многу брзо случајот се разјасни. Курирот наишол на заседа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Неколкумина од оние кои контактирале со курирот решиле да се засолнат по блиските села. Страв лозје чува!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никогаш порано не бев ѕирнал внатре и затоа решив да појдам со него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Безволно и долго се движев по зативната улица. Најпосле се решив да му ја вратам мачката на Димка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Решивме да направиме свој циркус, да се вежбаме и да појдеме по светот. Беспризорните беа занимливи - имаа премалку леб, премногу фантазија.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Причината поради која ти реши да ми помогнеш, беше да ја откриеш тајната, што со години ја чувам во џебот, околу која ти се вртиш цело време – рече притискајќи го посилно џебот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Но, мојот пријател Хорацио Цвикало има поедноставно објаснување: нервните рецептори се заситиле од ’рмбање без застој, па решиле да штрајкуваат. Ненадминливиот Хорацио!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ти самиот реши да заминеш. Самиот реши да не ни се јавуваш и да не се враќаш.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Едно лето, опуштен во меката фотелја на апартманот 15 во луксузниот хотел „Сплендид“, реши да почне со пишување на елоквентни статии за левичарските студентски весници.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Токму сакав да ја прашам дали татко ми не се решил да се ожени со учителката Вера, тетка Рајна ми рече: - Зарем не би можела да ја сакаш, или барем да се навикнеш на некоја жена како што е учителката Вера?

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Слатката моја мајчица, колку пати ја избакнав пред да се решам да ја ставам на ѕидот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Еден ден се решила да оди на гробиштата каде што биле закопани загинатите од земјотресот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се селеле од еден стан во друг во еврејскиот кварт Леополдштат, и во секоја улица во која се вселувале им се раѓало по уште едно дете – Роза во Вајсгарберштрасе, Марие во Пилерсдорфгасе, јас во Пфефергасе, Паулина во Глокенгасе, Александар во Пацманитенгасе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со месеци во нивниот дом единствена храна биле лебот и солта, а кога им останале уште само неколку заграби брашно, решиле да се преселат во Виена, каде што Јакоб Фројд почнал да му помага на таткото на Амалија во трговијата со ткаенини.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И кога за првпат ја посетив таму, видов дека во погледот, во држењето на телото, во гласот, полека ѝ се враќа некогашната сигурност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Затоа Густав реши да ја смести Клара во психијатриската клиника Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги погледнав чевлите во ќошот од хотелската соба, и конечно, без сентиментални расмисли, решив да се ослободам од нив.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

За да се изработи една таква програма, македонските ученици во Белград во 1893/4 учебна година, во времето на инспекторството над нив на директорот на III гимназија Ѓуро Милијашевиќ, решија да состават македонско друштво во Белград.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Последнава беше заеднички нивен непријател и двата народа145решија да удрат на неа и секој да си земе што ќе може да откачи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Иако таа волшебна кутија му ја презентираше војната и порано, тој дури сега, кога самиот свесно реши да ја облече оваа униформа и да го земе ова оружје, целосно ја разбра онаа изјава на новинарот од раскрвавеното Сараево од пред десетина година: „Кога сфатив што е војна, ќе ја заменев целата телевизија за два тенка“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мајка му си ја поткаса усната кога брат му кажа дома дека решил да се жени зашто девојката му е бремена.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Можеби говорот на престарениот Симон Наконтик траел подолго отколку што Јаков Иконописец петпати ќе можел да се смири на јамката, и на слушателот му здодеало да завлегува во тајната на семоќната судбина па се свртел решен да го чисти патот од камења или, можеби, се разжалил над самиот себе и се расплакал или кажал и самиот нешто големо, умно, нешто што никогаш не било запишано во црковните книги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најпрвин на зачудениот Али-бег му го споменал своето пријателство со мулазимот на градот, потоа им се заканил на неговите слуги кога разбрал дека преку ноќ урнале недоградена воденица на селаните.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Отфрлен и потценет од угледните бегови, жолтолик, жолтоок и жолтобрад, под широката облека со повеќе коски отколку што му се нужни на еден мислител, не сфаќајќи дека попусто крева глас и дека дури и селаните бегаат од него, се решил да појде во Стамбол и да ја обвини грабежливоста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еден ден решија да се пофалат пред своите другарчиња.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

ФЕЗЛИЕВ: Срамота. Ако веќе сте решиле да го ликвидирате Младичот за да не ви ја открие трагата, сторете го тоа доблесно, машки.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

На Крстју му недостигаа куршуми и ние решивме да ги земеме на заем од тебе.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Влегов во салонот сиот бесен што дозволив да ме довлечкаат на таа сенилна седенка од ислужени политичари и патриотари, згнасен од нив и цврсто решен да се опијам до бесвест...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Рада беше првата што се смири. Иако знаеше, реши да игра по замисленото.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сардисан од овие неведри мисли одненадеж реши да ја посети својата Срцка, единствената светла точка во ова тмурно време.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Решија да живеат опуштено, без постојаниот притисок по секоја цена да имаат дете.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Бремето што Рада го носеше со себе беше преголемо, па реши да ја посети црквата во градот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

По ѓаволите! Денес самата фаталност решила да му се исмее жестоко и подмолно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Џемал-ага може, сака и решил да помогне.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Пак легна и реши да не мисли повеќе на ништо. Вака простум да си лежи и да си ја залажува својата чувствителност со некоја песничка што му доаѓа сега во сеќавањето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Па, сепак, и покрај силното препотување, и покрај тоа што сѐ му се сплетка и измеша во главата, и покрај госпоштината со каква тој по прв пат се сретна и се уплаши од неа, реши да остане упорен и да ги прекори.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Пред полноќ се решив да те побарам и да се стивнам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Што ќе чинат некрстените - слегле од седла и решиле да ноќеваат на тоа место.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И дури другиот ден, квечерината, се реши да се оддели од крвта моја, од трбушката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само еднаш се реши да ми рече: - Дојди, мори сестрице, кај мене, ми рече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Реши да почека Бојана да се разбуди.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Веднаш се спогодија. Тогаш реши да ја раскаже неговата историја.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во него веќе имаше отпечатен образец за договор за работа, во кој беше внесена и обврската за чување тајни. Решив да го потпишам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мајката и ќерката почнаа да се договараат, кога одеднаш Клотилдина удри со ногата во подот, се тресна по челото.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Реши да причека во сопчето да се стемни и да дојде време за вечера.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И немајќи друго, Акакиј Акакиевич реши да оди кај значајното лице.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Свртувајќи се кон посовремени автори, решив да ја насочам антологијава кон нашите простори, па затоа вклучив уште еден расказ од поблиските средини, тоа е расказот на Милорад Павиќ „Чај за двајца“, инаку расказ кој може да биде занимлив за младата популација со развиена визуелна имагинација, со интерес за чудното, а не само чудесното, образована/воспитана информатички за комбинаторики, за една специфична игра на можното и неможното, за семантички пресврти и изненади; - Расказот на Павиќ, покрај расказот на Кортасар, на Борхес и на Маркес, спаѓа и во групата раскази кои ја најавуваат постмодерната, со нејзините фрагментарни комбинаторики кои и реалното го прикажуваат како нереално.1

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во почетокот, ретко разговаравме меѓу себе, можеби затоа што се бевме заколнале дека ќе ја чуваме тајната.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зашто, ако женското е со шапка, или ако носи свилени чорапи, или ако в раце држи некакво кутре или пак има златен заб в уста, тогаш таквата аристократка и не е некакво женско, туку, да ми извините, мазно место.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Петмина истражувачи по свој избор се решија да земат одредена дрога - Екстази, ЛСД, Хероин, Спид и Алкохол - и отпатуваа во лавиринтот на својата психа.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сите ние бевме исплашени од „едноставно кажете не“ кампањата, но што вистински се случува со вашето тело и мозок кога земате дрога?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

На одреден начин во расчекор со своите современици, тој дури се реши да раскине со Хердер, токму во моментот кога севкупната интелектуална Германија подлегнуваше на утешителската привлечност на неговата мисла.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Е, некој паметен решил да му се спротивстави на создавателот, користејќи ја моќта на обратнопропорционалниот свет.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

На крај решив да се помирам со чудниот човек и да се молам дека при утрешното спортување во влезот нема да го сретнам тоа бедно суштество. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Затоа, впрочем, и реши да оди на поширок избор од замислениот и предвидениот со Камилски, особено во доменот на заемките во администрацијата, повеќе присутни во народната литература и големите реалистички романи посветени на османскиот период.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски имаше уште многу да каже за поимот аир, имаше многу белешки пред него, но, сепак, реши да го заклучи своето излагање со уште една изведенка од зборот: Во балканските јазици е мошне често употребувана изведенката аирлија со значење со среќа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тука беа во прв ред најчестите заемки како: султан, везир, беглербег, паша, падиша, бег и беј, санџак, ага, ајанкајмакам, потоа на листата се надоврзуваа и муслиманските верски лица и исламското право како: муфтија, оџа, имам.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски сакајќи да го изрази прецизното значење на овој збор, но и да го покаже бездруго доброто владеење на францускиот јазик, значењето на зборот аирлија, го претстави и на француски јазик: Q`il vous soit de bon augure!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Затоа Татко реши да се вмеша, впрочем, така и беше решено да се работи, низ спротивставување на мислењата до заеднички заклучок: Претходниците на османските јаничари беа римските преторијанци, кои првин беа регрутирани од Италија, а потоа ќе се најдат во неа војници од странско потекло како Балканци, Шпанци, Германци и други.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ако решиш да ме заборавиш еден ден... во мене нема да згасне огнот, сѐ додека постоиш ти, јас од бескрајот ќе се надевам, дека барем уште еднаш.... ќе го слушнеш крикот на една вљубена душа барем уште еднаш ќе бидеш само мој!!!!

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Не ја најде Јана, но го виде него, Ивана, како му се доближува од далеку и, помалку обеспокоен од таа средба, реши да не му се тргне од пат.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не, вчера, кога решив да не бидам робијаш, одговори.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сепак нешто станало кога веќе се решил да нѐ разбуди.“ И пак тој трепереше сеќавајќи се на зракот и на `рзнувањето и брзо се крстеше како да симува пајажеста павлака од челото: „Јас чув. Ви се колнам, јасно чув.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Кога двајца ќе решат да создадат семејство треба да се познаваат, да има веќе љубов меѓу нив бидејќи таа љубов ќе им дава сила да ги истраат сите искушенија во иднината. Сѐ друго е осудено на пропаст!

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Така да реши да се запише во истиот хор и тоа го направи уште истиот ден.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сестрите останаа зачудени што братот така си реши да замине, но тоа им даде идеја: зошто и тие самите да не се прошетаат малку?

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Се случило еднаш, кога аналитичките служби на министерството останале без крунски аргумент за една инструкција која требало да се испрати до сите амбасади во светот, тогаш министерот решил да побараа мислење од улавиот дипломат на мансардата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но сепак, Бургиба решил да не ја одложува мултипартиската обнова.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Една ноќ семејството на Дарвиш ќе се реши да се врати во родната Галилеја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ќе се најде со семејството во егзил во Либан, каде што за првпат ќе го разбере значењето на зборот татковина, потоа на зборовите, војна, бегалци граници, чија реалност ќе го следи до крајот на животот...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Истрајувал стариот како своевиден Дон Кихот во неколкувековната дипломатска тврдина крај Сена.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Со секојдневните борби еден ден стигнавме во Драѓна и таму решивме да се одмориме.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тие ни кажаа дека непријателот пред малку отишол во насоката од каде што дојдовме.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И ние решивме да се враќаме.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Решив да излезам и да видам каде сум. Морав да бидам претпазлива.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Пушката беше тешка, англиска, а подоцна ја сменив за италијанска.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Имаше и други моменти, кога беше решен да не признае, кога секој збор мораше да му биде изнудуван меѓу два лелека од болка, а постоеја моменти и кога немоќно се обидуваше да прави компромиси, велејќи си: „ Ќе признаам, ама сѐ уште не.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Па дури и ако решиме да те оставиме да го одживееш својот природен живот, од нас сепак не ќе можеш да се спасиш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој реши да ја испрати до станицата на подземната железница, но одеднаш тоа одење по неа на студот му се стори бесцелно и неподносливо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон продебатира во себе дали да го одликува другарот Огилви со Орден за специјални заслуги: на крајот реши да не го одликува, затоа што тоа би ја наметнало потребата од внесување нови податоци во други документи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Затоа тој реши да ѝ напише писмо на нејзината внука, длабоко убеден дека напишаното првин ќе го прочита тетка Асја, и дека заради нејзината добрина и почитта што таа ја имаше кон него, работите ќе се променат.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сепак, решив да имам дете. Не сакав и јас да бидам убиец.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Па, наместо дарение на Свети Ѓорѓија-Горг, како што ја посоветува Тодора попот Никола од Ралин Панта маалото, туку Петре реши да отфикари еден голем чаир од местото на мајстор Јосиф во Булачани, што ѝ го даде на Тодора во чеиз.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Меѓу стравот и храброста Сандри го бараше својот тесен процеп на сигурност, процеп што постои само ако бегот сѐ уште не решил да постапува отворено.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Иако уште на погребот видов дека не се труди да прикрие дека не е верник, па дури и дека не се плаши од тоа да биде некому трн во око со тоа што не носи црнина, сепак помислив дека решила да остане подолго за да го испочитува редот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сепак се решив да тргнам за да разгледам наоколу.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се сеќавам, тргнав по брегот на езерото, и решив да не запирам, да одам бесцелно така вдолж и да не запирам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Решена да одам напред по секоја цена На полна месечина Во последна мена На моето присуство му нема смена, знаеш и сам А долу под мостот валкана река тече без срам Упатувам поглед да проверам дали чека на нашата судбинска средба Мерам, премерувам, двапати мери Еднаш скокај Нашево некогаш немаше споредба Минаа годините кога заљубени мислевме дека овде е вечноста овде е рај По силата на гравитацијата понесена дознавам дека овде всушност е нашиот крај 2005

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Чекаше нешто, а отсутен беше, решен да не го забележи никој, стегнат в едно вентијаџе тесно, божем слаб, а двојно дебел.

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Сепак решив да го оставам кај мајка му. Мал е уште.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сепак реши да ја посоветува: - Оној момент кога самата ќе почувствуваш дека си доволно силна да го издржиш патувањето, да се сретнеш со Хелвиг, со синот, можеби и со свекорот и свекрвата, тогаш - тргни. Но, не порано.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во тие педесетти години по некоја од тие песни ќе прочитав на поетските средби, но само две од нив се решив да ги објавам, сепак, дури во 1987 -та на страниците на „Културен живот“, во една панорама на стихови посветени на Кочо Рацин.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

По долго размислување реши да продолжи.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А за да падне мостот во широкиот вир кога ќе сакаат, тие врзаа по една ортома на двата краја на мостот и двајца се решија да се скријат во густиот врбјак, та кога ќе се накачат напаѓачите, да ги тргнат ортомите, да се урне мостот со сите луѓе што ќе бидат на него и да се издават во вирот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кога виде кадијата дека со никакви бакшиши не може да ја соблазни, со сила не смееше, плашејќи се да не е маѓепсница и вештерка, какви што по тоа темно време ги имаше кај сите религии, реши да го измени режимот спрема Анѓа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Туку... ние рисјаните се чудиме како се решивте да дигнете рака на силниот ислам?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ги продаде кравите, но магарето го позадржа. Не му се даваше за триесет аспри и реши да го врати назад.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Војводата Јован Ѓуров и сега „погледна во торбата", и, бидејќи немаше друга Јованова глава, реши да ја спасува таа што беше на рамената.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако милуате сете четворица, јас су решил да си а посина Нешка и дури су жив да ми биде моа и да ме испрати кај татка, мајка и кај моа Велика.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бино пак го покани сега нему да му се предаде како пред дванаесет тринаесет години што го канеше да му се предаде на мудурот, бидејќи сега тој седеше на тој стол, но тоа само го налути Јована, та за инает на Бина реши да се предаде, но не нему, ами направо на окружниот началник во Битола.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како по договор и едните и другите решија да се фаќаат живи на цуцката (или во краен случај да се колат со штиковите) кога ќе дојдат да клаваат мамци, одговори на најдените книжулчиња и разни продукти, без да стрелаат едни на други, бидејќи началството ова општење го забрани строго.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И самиот реши да му помогне, да „спаси една рисјанска душа“, што му беше возложено и со калуѓерската програма: „прави добро со што можеш“. Со првиот транспорт брашно за манастирот, Арсенија го испрати Сталета да растовари и да го смести брашното во амбарите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— И ете го, реши да се предаде на поголем од Бина и од наредникот, направо на окружниот началник.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Арно ама, времето си вршеше и попот реши да го прати Крстета на училиште.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Попот, бидејќи секој ден имаше работа со господ и знаеше колку е голем овој, се најде поласкан од Јована што го спореди со него и реши да му помогне на својот стар пријател, Иако за овие три години се „посрби“, за која постапка и го намрази.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И ете, понесен од анархичниот дух што тој балкон го всадува во мене, решив да ја преземам судбината во свои раце, па конечно да ѝ пријдам на комшиката Џун.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Море тој ми испил три илјади гроша Кога дојдов у Канада и прв пут решив да купам алкохол за да го утепам првичниот печалбарски шок, некој ми кажа: „Кај што се продава пиво – нема вино, а кај шо се продава виски - има пиво”.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

На крајот решив да му го плеснам у фаца и да го прашам: „Добро бе брат, који ти е к.....?“.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Затоа решив да направам мала анкета: На прашањето кој е премиер на Канада, пет души ми одговорија различно, а другите пет немаа појма.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Во воз на влеча немаше плата сметки се редат, фамилија страда извршител крвник тропна на врата кај има сила не барај правда Роди се човек роб биди животот мачен од лопови, гниди секое лето на одмор на Вардар секоја зима на маса со ајвар Пуста да остане економска криза реши да земе иселеничка виза партали собра во Канада слета татковино курво, децата ги еба

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Голема желба во животот имам на струшки вечери поет да бидам на езеро ладно пиво да пијам на струшки ручкови у фаца да им ждригам Не, јас неможам во Скопје да седам неможам шмизли и шминкери да гледам запалив кола во Струга ја летнав да одморам душа од џунглата штетна Облеков шорц на плажа отидов Гавазова Сузе на кајче ја видов решив да пријдам го скршив мразот и видов паун тетовиран на газот

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Тогаш Мајка реши да ја продаде долгата кафеава италијанска бунда, или пеличе, како што си ја викаше на италијански, а која ја доби како подарок од својот татко, пред свадбата, кого повеќе никогаш не го виде.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И, еднаш, Мајка реши да си ја земе со себе кафената бунда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На крајот, сепак, решив да се вратам. Но не ѝ пишав на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И јас решив да патуваме. – И сега сигурно знаеш на какви опасности се изложувавме! – Јас тогаш знаев само дека се готви „соединувањето” со Италија!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но Мајка веднаш му ја расчисти дилемата: – Решив да ја продадам, дури и за вреќа брашно!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ја негував! – И сега си решила да ја продадеш? – Дури и за вреќа брашно! Децата легнуваат гладни.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И така решив да ја пишувам оваа книга токму за Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Работниците не попуштија, режимот реши да попушти, ама привремено, додека ги залаже работниците, и реши да ги прими сосе козите, се разбира плашејќи се и од гладот кој веќе царуваше во градот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Од оној ден кога Бонети расположен кај рибарот Дејко му рече на кметот да му најде некоја жена, кметот го стави тоа на ум и почна да му бара. Но ниедна не сакаше да чуе. Реши да ја наговори братучетка му Цара.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Од Антиката е познат случајот на филозофот Диоген којшто кучешкиот живот го сметал за ултимативен модел за човечкиот живот и решил да живее како куче.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Уследи она што требаше да го сторам уште во првиот момент.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не се сеќавам за причината, но изгледа разумно постапив кога решив да оставам да поминат повеќе денови пред да оценам дали ќе треба лично да се зафатам со решавањето на положбата во која се најдов.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не би можел сега да објаснувам која беше причината што токму во тој дел од разговоров решив да спомнам дека посредно и јас имам учествувано во жалниот настан со Раде.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„И кога тие би решиле да завладеат!“ викна Чарлс. „Да завладеат со некого?“ 22

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ѝ личеше на прасе, подготвено за печење, на кое решиле да му закачат кожен ремен околу вратот, за да го довлечкаат (најмрзливо, се подразбира) до најблиското дрво.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Никое од децата не се реши да му одговори.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

За ова со Бошка тој реши да ја сврши работата, ама кај него да не оди – па макар пукнал.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Николче седеше на место, решен да умре но да не се помрдне, барем додека не дојдат да го помолат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но кога во востанието изгинаа безброј луѓе, селаните решија да ја менат носијата: во знак на жалост оттогаш па сѐ до денешен ден тие носат сосем црни облеки, а бели им останаа само кошулите.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Од која причина самата себеси решила да се загуби.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И зошто воопшто било потребно неа да ја бараат?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога почна црквата да се поправа од гранатите што ја продупчија, се реши да се направи и нов иконостас на местото на стариот што изгоре.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

По кратка расправија за суеверието, решив да ѝ покажам на дело дека е глупаво да се верува во несреќа предизвикана од скршено огледало.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Досадата од едноличноста на живеењето сѐ повеќе го притискаше, па Ц цврсто реши да ја прекине бесмислата на секојдневната рутина.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Навикнат да го напуштаат (сите, дури и брезата), реши да биде внимателен.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

- Праз ќе јадеме денес. - Праз? Мразам праз! - викна Ема и очите ѝ се насолзија.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Можеби поради тоа што наставникот реши да ја прати на натпревар.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Затоа реши да покрене некоја станбена иницијатива, како, на пример, потпишување петиција за вградување на нов алармен систем и поправање на домофонот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Дебиси. - Не го знам. Французин е?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

По некое време реши да ми ги скрати маките и ме прекина: - Уморен сум, - ми рече, - те молам, не ме гњави со глупости.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Овојпат побрза од неа, ја тргнав раката и мачката само ме прострела со жолтите очи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Проголтна и пак праша: - Така е, верни мои, ама момичката решила да ми го докрајчи срцево.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Молчеше, молчеше, па најпосле реши да им угоди: - Па добро, имајте го и тоа!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

И да не продолжиш да ја запишуваш, посветувајќи и се целосно!

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Езотеричните професори, интелектуалци, дури и кога се здобиле со гламурозни книжевни имиња од кои се останува без здив, главно ги перципираме како вид книшки молци што произведуваат дебели и здодевни книги...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Наполно сум сигурна дека госпоѓата Лејбовиц, таинствената дама на која ѝ е посветена Твојата последна книга деветтата книга од Твојот балкански серијал што продолжува решила да Ти пишува токму затоа што ја почувствувала и среќно ја декодирала токму неискажливата димензија на Твоето авторско писмо: неговата имплицитна тишина.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Можеби специфичноста на таквиот однос произлегува токму од некаква потреба по научна објективност (или, можеби, по академска неутралност?) врз која тој и се втемелува.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

5 сертември 2000 г. Безансон Господине, Предметот за кој сакам да ви пишувам е мошне деликатен, но со малку скрофули сепак решив да му се препуштам.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Всушност, во тоа важно писмо госпоѓата Лајбовиц се обидува да ти објасни зошто (воопшто) се решила да кореспондира со Тебе: тоа го сторила исклучително поради својата фасцинација од светот на твоите родители и онаа чудесна тишина, Барт би ја нарекол Љубов, која нив ги одржува обединети во текот на многу години (Старова, 2008: 22).

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Сакам да кажам дека книгите од Твојата иницијална (прва) авторска фаза оние десетина тома во кои се собирани Твоите есеистички и критички текстови концентрирани врз одделни книжевни феномени или маркантни писателски личности (да не ги заборавам патописите!) главно ги читав како колешка, професорка по компаративна книжевност, теоретичарка на која примарниот (дури и исклучителен) интерес ѝ се посочените топоси или теми што Ти си решил да ги третираш следејќи ги строгите правила на научната методологија.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Покрај толку девојки во Скопје зошто решивте да водите љубов токму со ќерка му Сара. Па таа е Еврејка.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Вера е трудна. Реши да лежи. Сака да роди по секоја цена. Ете, ќе имаме и внуче.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Нему му се сугерирало одговорот да биде само „во форма на едноставна потврда за прием“ бидејќи, како што сметале тие, британската помош на НОВ и ПО на Југославија не ја вклучувала и шемата на Тито за создавање автономна Македонија и сметале дека потврдата за прием ќе биде добар сигнал дека политичките цели на Македонците за автономна Македонија не „ја уживаат помошта на Британската влада“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Бидејќи во тој момент британскиот премиер Винстон Черчил се наоѓал во Италија, на 20 август 1944 година, Форин офис упатил телеграма до министерот- резидент на Централниот Медитеран во Казерта, Макмилан, во која му се давале инструкции како да постапи доколку Черчил реши да одговори на телеграмата од АСНОМ.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Се разбира, децата пораснаа и се отселија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но полека се изморивме од славата и решивме да ја затвориме вратата од нашиот дом.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Слугинката умре и бидејќи не можевме да најдеме друга, ѝ се посветивме на исхраната и грижата за семејството.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Едното дете живееше во шпанија со љубовникот, другото студираше на еден познат универзитет на Источниот брег.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Шансите да го најдеме, ако тргнеме да го бараме низ градов, ни се еднакви на оние што би ги имале кога би решиле да бараме игла во стог сено, - заклучи тој.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Ех, Бреза, Бреза, - си реков, - што глупаво девојче си ти, ништо не разбираш. - решив да не ѝ објаснувам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ги извадија од пазувите белите шамии приготвени уште откако се решија да бегаат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Решија да не се даваат додека можат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ефрејторот ги стегна забите, но кога сфати дека ништо од она што сега би можел да му направи не ќе го задоволи, реши да го запамети.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Стариот веќе беше доста одминат кога братучедите решија да се погледнат под веѓи.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„...Сите ние тука поверувавме дека Сврделот решил да се задоми и да се задомаќини. Тој друго да ти правел.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Едо реши да седне на талпата што како клупа беше поставена долж ѕидот пред продавницата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ние тогаш имавме по дванаесет години, ама решивме да бидеме орлиња.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се реши да продолжи со рамнодушноста и речиси потамина: „Па ние сме сите оковано ставени во служба на загадувањето на човечката околина“, со изразита рамнодушност рече Едо Бранов и продолжи: „Без исклучок.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога излезе од колата, во ноздрите го почувствува чистиот воздух освежувачки му ги наполни градите, почувствува радост поради којашто си честиташе што реши да се искачи на Водно.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Реши да не застанува и да не обраќа внимание на љубопитната загледаност во него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

13. Се решија да ми дадат лажен дипломатски пасош.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се накашлав, голтнав, се решив да прашам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Решивме да се обидеме јас и Оливера Поточка.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се решив да си го земам детето, да го извадам од болницата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Решиле да нѐ чистат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но како се реши да ја заколе кога толку многу ја сакала?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Вечерта, Татјана Перипелицина ќе ми рече: — Решивме да те примиме во нашата уметничка секција.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Станав и решив да фрлам сѐ. Водата и маичката и сѐ.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Меѓутоа, по иницијатива на Орце, Велешкиот кружок решил да не го дозволи тоа.