И Крсте, како и Неда, долго време не заспа и донесе решение утре уште на првиот час да ја погледа та ако сакаат сите деца со се даскал нека го видат и нека го тепаат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Леле, мајче ти мила! „Ами ако почне секој ден по еден петел да коле, што ал прави црни Илко, сака сите селски петли да ги исколе и пак не стигаат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Според капетан Ламби, Павле Илиќ во тоа време сакал сите залихи кои биле упатувани од Британците за Македонија да се пренасочат кон прилепската област каде било концентрирано мнозинството од партизаните.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Сакам сите да бидат расипани до коска.“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
МАЛИОТ: Курта е најсакан човек. Курта го сакаме сите. Курта е јас. Јас сум Курта.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Онаква каква живеела, одамна, во антиката, каква ја замислил големиот Грилпарцер, каква сакаат сите да ја видат и доживеат.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Нешто сакаа сите да навестат НОВИНА... ама никој не знаеше каква. Блажина сети во утробата Невена.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Секогаш кога ќе ги чујам луѓето како велат дека не можат да комуницираат, си припомнувам на една реченица од социјалниот сатиричар Том Лерер (Tom Lehrer): „Би сакал сите луѓе кои се жалат дека не се способни да комуницираат да бидат барем толку учтиви да замолкнат.“
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Го сакавме сите, зашто беше по многу нешта поразличен од нас. Некако невообичаен. Чуден.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Таа немаше ни братче ни сестриче. Можеби затоа ги сакаше сите дечиња како братчиња и сестричиња.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Сакам сите да се дотерате најубо шо можите, никогаш не се знај“ рече и значајно ги погледна сите на масата.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Па и како е можно да се биде со некој што се дуе, што сака сите да му се поклонуваат.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
- Ќе размислам, - вели. И отиде да размислува како поубаво и како еднакво да ги сака сите луѓе.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Таму ми одат нозете, мајче, ми вели Капинка, сами ми одат нозете таму. - Мори, зар сакаш сите да изгинеме, ѝ велам, тебе огнот ми те лаже.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)