свети (гл.) - со (предл.)

Стариот се силеше да се смешка лукаво, но неговите бели мустаќи, провиснати како шилци, ја поклопуваа студено таа насмевка, и само малите очи му светеа со некоја барана веселост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И одеднаш, настана црна темница во шумата, и само буквите од словото незнајно на штичката почнаа да светат со светлина сто пати, многу пати посјајна од онаа на огнот наш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми се стори дека во темница останав јас, мрава црна, на црн мрамор, во најцрната ноќ, оти свеќата на отец Стефан Лествичникот светеше со светлина студена, како светилото ноќно на небото: светеше само толку колку да се каже оти не сме слепи, како окото негово помрачено од бело перде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во левиот ќош мала печка а на другата страна има дрвено креветче. Струја нема. Светиме со ламба.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пелагија во дворот се поздрави со нив, на Деспина, патем ѝ потшепна Зарадувај ја што поскоро! а потоа му ги препушти на Мурџо да ги испрати, скокајќи и умилкувајќи им, сѐ до влезот, до вториот влез на зградата што светеше со стотици прозорци одздола до покривот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Очите му светеа со зелен сјај, и признавам, тоа најмногу од сè ме воодушеви кај него.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Прогледај, поучен си, да светиш, созреан си, посложен си од фосфорот кој знае да свети ладно, зошто не е вичен да свети со топлина како тебе, како што те учеа од мал.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас некогаш ќе погледнам набрзина: снегот свети, ама свети со црна светлина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е ај, со здравје братче Мисајле, му велам и му ги отворам вратите, му светам со кандилото и го испраќам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)