седи (гл.) - дома (прил.)

Поправо, тие сакаа да си седат дома покрај жените, децата и стоката, како што си седеа старите петстотини години дури повелаше Турчинот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Достасаа Озновци од Прилеп и од Битола; иследуваа, сослушуваа, држеа конференции и кога не им појде од рака да посочат кој го убил Пената, прогласија дека реакција во Потковицата има исфрлено комити во шумата, дека тие, комитите, дење си седат дома и работат по полето, а ноќе бегаат во гората и убиваат, па ја вооружија младежта и почнаа да ја пребаруваат шумата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Си седат дома си, во дворовите, и тихо и задумани тагуваат по заминатите, стискајќи ги во пазувите нивните последни писма и фотографии.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Куле го прегрна и го избакна Мирчета, Андон му ја стискаше цврсто раката и го убедуваше дека децата и жената тристапати поарно ќе живеат отколку да седи дома и да аргатува.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ламбата гореше... Гоце, мајка му, татко му и сестрите седеа дома околу огништето.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Осмооделенци седат дома и лапаат плата, а ја седам дома и лапам кикирики.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И додека ги минувавме овие заснежени и замрзнати патишта, на ум ми идеше онаа наша поговорка - Пред Божиќ ... и си велев - нели ќе беше подобро да се седи дома, отколку да се талка по овие завеани европски патишта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Поинтересно е да си седиш дома и да си читаш стрипови, одошто да излегуваш надвор, да ја влечеш торбата по фурните и да бараш мек леб.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој седеше дома и поради терапијата постојано му се спиеше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Изгледа дека му било здодевно да седи дома сам па, како што ми кажа, отишол на гости кај четири студентки што живееја на истата улица каде што беше нашиот изнајмен стан.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Жената ќе го врзува да седи дома.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Други пак за атер и на Китан и на Танаил, не одеа никаде, седеа дома.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Татко му Силко, кој постојано шеташе низ полето и во светулките ја бараше душата на постариот син што му загина во претходната војна, го молеше да си седи дома, да не се зајадува со качаците.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Потоа одеднаш го фаќа за гуша.) Ќе те затворам да седиш дома! Слушаш!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Знаеја и младите дека ашик нашата заедница не поднесува, дека срам од љубов во неа не бидува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Девојчињата седеа дома, а пред портите на куќите излегуваа само постарите Еврејки и во топлите летни ноќи, додека ветрецот го носи мирисот на Дунав, џагорот на бродарите и јазици допловени од далечини, пееја романси донесени речиси пред пет века од Шпанија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Некои се интернирани, а некои поради одминати години седат дома, многу работат ангарија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сега е добар. В црква не оди. Седи дома, пцуе, се држи за градите и многу кашла.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мајка ѝ прошепна Не е тука, злато, тој седи дома, овие се само неговите сватови.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Додека тој си седи дома, тоа наместо него патуваше неговото име што тој си напиша врз правливата врата на големиот камион.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Нему, да признаеме, не му беше лесно: за него сега немаше ни селски празници, ни излегувања на сретсело како некогаш; мораше да седи дома плашејќи се од заслужената одмазада од луѓето кои, ако не друго, сигурно безмилосно ќе го мајтапеа онака како што умеат само селани.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Старите ја загубија верата; свештеникот седи дома и ги расчеткува одеждите едноподруго; а лекарот треба сѐ успешно да врши со својата нежна хируршка рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш ме расоблекоа и тивко ги посматрам луѓето, заривајќи ги прсите во брадата и наведнувајќи ја главата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)