Притоа што се не замеша. И борбата. И нашата потрага во неа. И потрагата на Иван. Па дури и побуната на природата.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Тешко е да не се препуштиш на целиов провинцијализам што сака да се напика во центарот на сите збиднувања, да држи говори, да се слика пред медиуми, а да не ти пропаднат сите шанси за нормален живот, зашто конците на твоето кутро суштество се во нивните раце и тие ти ја даваат единствената навигација по која ти треба да живееш, ти ја даваат единствената смисла на живот по која треба да трагаш.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Мислам на онаа огнена топка што им припаѓа на вистинските природни чуда?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Денешниов Иван сликан пред дваесетина години.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- Навистина? Го имаш на слика а зборуваш ли зборуваш? Како навиен.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)