слуша (гл.) - звук (имн.)

Вратата се отвара со тресок, и сега во позадина јасно се слушаат звуците на блех оркестар, како полека се загрева.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Теофил Готје прилично интроспективно и самоаналитички ги објаснува и прецизира своите халуцинации и синестетички искуства: „Мојот слух извонредно се разви: Слушав звук на боја: зелени, црвени, сини и жолти тонови доаѓаа во таласи кои јасно се разликуваа”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сега сум луд, рече. Луд полошо отколку да сум мртов, луд и слушам звуци што не постојат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Египетските свештеници дури и боговите ги величаат со помош на седумте самогласки, и тоа така тие да им звучат наредено, па наместо аулус и китара поради нивната складност се слушал звукот на буквите“ (Дорнснеф).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Низ непрегледно песочниот амбиент композиторот наидува на момче свртено со грб кон него. Се слушаат звуци.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Од соседната улица се слушаа звуци на тамбура; се извиваше некаква заплетена турска мелодија, долга и пострашна од крива сабја.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
(Се слушаат звуци на чекори од таванот. Капакот се отвора. По скалите се стркалува Гаврил. Модар. Блада.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Потоа од звучникот се слушаа звуците на Болеро од Морис Равел.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Пријатен вкус на јазикот. Ги слушам звуците на гласовите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)