слушне (гл.) - и (сврз.)

Кога го слушна и Петре Митревиот глас, ги ококори очите, ја отвори широко устата, му се загледа право во очите и почна да муцка одоздола: — Ми ... Ми ... Митре, брате Митре!!? Ти ли си, или твоата сенка?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И на двете војски овие пци им сториле абер, но ајде да поразмислиме малку што да правиме, — предложи тој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тивката јасна и свежа есенска ноќ даваше можност да се слушнат и петлите како пеат во Маково, Рапеш, Чаништа, та дури и тие од преку река во Бзовиќ и Старавина и на големо нивно изненадување, сега се слушна аскерската бурија не од Маково, туку од Старавина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секогаш доаѓа тој миг, распараното и скаменето од секојдневните ужаси, од чемери отруено и оболено мајчино срце - и во најтешките времиња, ќе го слушне и ќе го препознае гласот на својата рожба...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој слушна и некое длабоко очајничко стенкање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш момчето, ставајќи ги двете раце покрај устата, како пред микрофон, силно извика за да го слушнат и другите: Ајде, стари паразити, излезете со нас на доброволна работа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Светлана беше нема, тоа што го слушна и виде не ѝ дозволуваше одбрана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да можеа добро да ме слушнат и да ме разберат провокаторите на блиската маса, сигурно ќе беше поинаку.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Госпоѓа Мариела ја затвори папката, погледна во возбудените лица на осамените срца, направи пауза од неколку мига, и рече: „Ве слушнав и можам со сигурност да ви речам, вие сте во право.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не можете да се разбудите од кошмарот, освен ако некој не ве слушне и ви помогне да се разбудите.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тогаш беше навистина изненаден од она што го слушна и што го виде, уплашен од сомнежот во сопственото срце и од сомилоста што ја почувствува кон Стефана, осамениот говорник пред фарисеите, кои нервозно си ги потскубнуваа брадите слушајќи го.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како што разговорот што го слушнав и светлината што ја гледав она попладне кога се откри неверството на Луција во џипот, во тоа сум убеден, не беа исечоци од мојот живот, туку од некој друг; тие, тоа попладне не ми припаѓаа мене, по истиот начин како што не ми припаѓаше ни телото на Луција онаа ноќ.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем гласот исчезна, а ние, тресејќи се од силен страв, полегнати на земја, видовме како огнот повторно вивна, како почна да ја голта штичката, како таа почна да чрчори; но одеднаш, слушнавме и гласови многубројни, пискотници и лелекања, како живи луѓе, човечиња мали да се спалени на кладата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го слушнав треварот Никола Влашки: „Луѓе, донесете зејтин. Побрзајте, скржавци. Круме е сиот во пликови.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го слушнав и Цуцул Мицковски: „Тој нема веќе ни коса ни брада.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Добро слушна и запамети Во такам е уд момчето: фустан, пандофли, прстен златен и златен брош!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кадијата го слушна и го изнапцу: – Не прашам тебе, бре домус! – му се врекна и пак и повтори на Анѓа: – Кажи де, кажи; што молчиш.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Го слушнаа и Анѓиниот одговор: Главата ја давам клето Турче – вера не менувам.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Се начека - слушнавме и тројцата, но тоа не беше обраќање што бара прошка или нуди објаснување туку во него како да беше натрупано еден посебен вид самосожалување; обраќањето навистина потсетуваше на џгура од надеж што пред да прегори можеби и била добар јаглен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А ќе се слушне усната хармоника, ќе се слушне и свечен лаеж од градската кафилерија.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)