спушти (гл.) - клепка (имн.)

Арсо беше ги спуштил клепките и лицето му изгледаше слепо и мртво.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Упорно, без трептеж гледа во магливата далнина и неосетливо се губи, ја совладува сон, клепките натежнуваат и некаде длабоко во главата искрат мисли на свеста: една дека мора да е будна, а друга - барем малку да дремне, само толку, колку за да ѝ олесни, да го истера сонот кошмарен и малку да закрепне, малку да спушти клепки дури да изброи до пет, само малку да дремне...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Црниот Пандил Димулев клекнал и со дланка му ги спуштил клепките на покојникот, набабрениот јазик никој не можел да му го врати в уста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Змијата е како леунките. Ќе ѝ стежне млекото, ќе побрза некого да подои. - Реков - не трескај.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не доаѓаше предвид не да мигне туку ни да ги спушти клепките - место сонот, му доаѓаше татко му; не отсутен каков што не можеше да си го замисли ами жив каков што го паметеше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога го симнаа здрвеното тело на дедото Костадин од вагонот со сиот свет во отворените очи, Пелагија се обидуваше да му ги спушти клепките, да му го истисне светот, за да не го закопаат со многу тежина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Момчето ги спушти клепките и песната секна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)