Освен тоа, сите во Партијата беа длабоко сврзани со врвниот симбол на плодноста – земјата: меѓу нив имаше земјоделци во неколку колена наназад (но не и номади, сточари, кои се космополити по самата вокација, затоа што номадизмот бара чести преселби), или безземјаши, кај кои без разлика што земјата им била национализирана, па станале професори, лекари или инженери, сепак, врската со земјата останала силна.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
- Не сум сигурен што точно те интересира од оние дамнешни времиња - одговори Даскалов.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)