При крајот на овојата „беседа", се ослободи и погледна во публиката од еден ред во друг и стигна со очите до третиот каде што стоеја Бојана, Достите и до нив малата Нешка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ете, зарем не гледате каде стигнавме со нашите „умни глави”, литературните и психијатриски беседници, поети појци, гатачи и видари.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Делумно до ова стигнав со цртање во истата димензија во која делото ќе биде репродуцирано.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Трепереше сонлива ранина, кога гавазите стигнаа со скапоцениот прстен на брегот од Преспанското Езеро каде беше малото китно село на убавата мома.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ти како да не ги броиш деновите до матурската. До каде стигна со подготовките? Каде го шиеш фустанот? Со што ќе го комбинираш?
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Пиши ми брзо и кажи ми до каде стигна со работата на студијата“.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Кога Јован стигна со копачот на рамо, оној истиот Јован кого го сретнав пред два месеца на гробиштата и кој тогаш ми се понуди за работа, сонцето веќе беше високо.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
До островот стигна со чунот, чија сина боја се лупеше.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Младиот патник... тука офицерот го стави прстот на местото до каде што беше стигнал со читањето и ги управи своите живи костенливи очи на Глигора.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Летавме многу ниско над брановите, и одвреме-навреме страхував некој од нив да не нѐ стигне со својот висок, пенлив гребен и да нѐ повлече кон длабочините.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Го имав цврсто прегрнато Игбал, седната зад него како што би седела кога тој би ме возел со мотор, а не на килим.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Кога стигнал со своите голтари до Скопје, она што никој не го памети и што го запалиле австриските војски на честитиот или никаквиот цар Леополд, ајдутот Парамон дошол пред књазот Карпош и му рекол дека ќе се бори на негова страна за човечки правдини.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Во тоа време, годината е напишана во црковните книги, мајданџијата Карпош ги кренал на востание луѓето од земјава, зазел од Турците неколку градови и ги исклал беговите во десетина села.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Мишко трепкаше исплашено со очињата и, штом стигнавме со лифтот до приземјето, ја „дувна“ пред мене како стрела.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
ЛУКОВ: Не станува збор за тоа задоцнување. (На Младичот.) Вие требаше да стигнете со попладневниот воз?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Ако така продолжи, јас не знам каде ќе стигнеме со изградбата на хидроцентралите, со партиската директива.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)