стои (гл.) - збунет (прид.)

Се скочанивме. Стоевме збунети и занемени.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Арсо стои збунет и среќен. Час црвенее, час бледнее пред гостите седнати во два реда пред него.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Симон стоеше збунет. Дали затоа што морав да го држам за лактот додека од неговиот ракав ги откачував ноктите на мачето?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Стоев збунет и раскрвавен; ништо не преземав (всушност знаев дека паниката нѐ прави невнимателни, а при вакви состојби невнимателноста е сестра на несреќите), а потоа, сосема неочекувано, како од некоја непресметлива далечина, се јави гласот на Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги отворив очите. Беше наведната над мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)