стреми (гл.) - кон (предл.)

Со судбината на историските личности, нивните индивидуални животни стории, писателот ја воспоставува нераскинливата врска со сопствениот народ, колективното егзистирање, што ќе рече оти како уметничко- естетска вредност романот е дело за една личност која во себе најубаво и најуверливо ги одразува и содржи сите народни идеали и се стреми кон општочовечките, униврзални димензии на егзистенцијата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Како на тој предизвик одговара писателот Ванчо Николески?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Со судбината на историските личности, нивните индивидуални животни стории, писателот ја воспоставува нераскинливата врска со сопствениот народ, колективното егзистирање, што ќе рече оти како уметничко-естетска вредност романот е дело за една личност која во себе најубаво и најуверливо ги одразува и содржи сите народни идеали и се стреми кон општочовечките, универзални димензии на егзистенцијата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Како на тој предизвик одговара писателот Ванчо Николески?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тоа е и моментот во кој се отвора политичкиот контекст на делото, подоцна заокружен со Симонивите нејасни врски со политичката елита на Македонија како и со приказната за партиски поделеното и раскарано село, но дневнополитичкото милје, иако препознатливо, ни во еден момент не се наметнува самото како слика на современиот момент, туку пред сѐ, преку поврзувањето на минатото и сегашноста, се стреми кон воопштување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И Симон е тип на интелектуалец кој оптира со политиката иако декларативно стреми кон универзалното Добро, но и човек за кого не е сосема извесно дали е способен да го почувствува и страдањето на поединецот, дали неговата хуманост и емпатија се наоѓаат само во зборовите, во интелектуалниот порив, но не и во срцето, и дали затоа во оној момент кога тие преминуваат во дела, доживуваат крах.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Цртежите од педесеттите се доста застапени во МОМА во изложбата „Мислењето како форма“; изложбата стреми кон целосен преглед на целокупните Бојсови дела на хартија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тука е и еден збир од митски женски фигури: Амазонки, Нимфи, сибили, шаманки, свештенички и неколку креатури пола жени - пола животни. често направени врз тенки внимателно цепени парчиња хартија, овие откачени и опсесивни дела беа тие коишто први ја создадоа Бојсовата репутација на „визионер во еден разурнат свет“.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ако се исклучи телевизиската кула, нема друг објект што се стреми кон височина.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не беше ли точно дека почна да стреми кон екстравагантен живот што го одвојуваше од мноштвото на неговото скромно и сиромашно стадо?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Алберт Реканати основачот на движењето Мизрахи со весникот „Месајеро” го обвинуваше Цви дека е асимилационист во однос на грчките власти и кукавица и затоа неспособен за функцијата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Што знаеја другите беше јасно само по себе - дека тој се стреми кон извесна рехабилитација, што е сосем природно и разбирливо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дури откако ги извршивме најгнасните насилства над себе, успеавме да се оспособиме за живот во релативен склад со цивилизацијата што очигледно стреми кон сопствената пропаст.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Пред нас е свет на одредена мода; тука се “cultismo” и “conceptualismo” на епохата, прециозноста што се стреми кон образованост, елегенцијата, перспективизмот, но и лавиринтиката (запчаниците долу десно), она “заклученото” (вратата во заднината), синкретизмот (регалот со книги), гротескното (фигурите на десната страна на машината за читање), декоративно-фантастичното (самиот склоп на машината), изолираноста во лудилото на знаење, духовната загуба во светот-затвор (зад три тешки брави), што е, белки, некаков нов, “техницизиран” симбол на Сатурн, но и амблем на безнадежната љубопитност.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И сега, кога ништо не е скршено, ништо не е пресечено, човек може да преземе други мерки; кога не може да се надминат помислата и зборот, тогаш човекот се стреми кон слобода и разбирање; човек може да ја затвори вратата и пак да ја отвори.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Токму нејзината изведба, на крајот на краиштата, ѝ донесе Оскар на Џоан Крафорд.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, за геј-мажите – барем кога не се трудат да полагаат право на машката стрејт-достоинственост – ваквите откритија не можат дополнително да им наштетат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во типично демократизирачки кампски гест, таа ја користи за себе и за сите други етикетата „мелодраматично“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А не го смалило ни задоволството на тие второкласни изведби, како што покажува Најмила мамичке (и нејзиниот геј-култ).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Може да добие облик на копнеж за богатство и за општествена повластеност, но нејзин белег е стремежот да се оствари позадоволителен начин на живеење, живот во префинетост, во углед и во задоволство; не се стреми кон општествена надмоќ заради самата општествена надмоќ. ‌Ако машкиот геј-естетизам поттикнува идентификација со повисоките сталежи, тоа е затоа што машката геј-култура го претпочита задоволството повеќе од употребноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Само ако ѝ се радуваме на сопствената неавтентичност, како што правеа вдовиците, ако си ги претставуваме чувствата во рувото на мелодраматичната кампска изведба, можеме да им внесеме зрно вистина.313 ‌За оние што се стремат кон достоинството на сериозноста, се разбира, секакво признание за изведбеноста на сериозноста претставувa неуспешно оверување, па затоа и губење на овластувањето, а оттука отсуство на самата сериозност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Изведбата на Џоан Крафорд во Милдред Пирс очигледно е изведба што секој кому мелодрамата му е по вкус – односно, секој што не може да ги заземе, што не посакува и што не може да се стреми кон величието и престижноста на трагичната возвишеност – не може да не ја подражава или да ја преизведува. ‌Сигурно, ненадминливото подражавање на Џоан Крафорд на мајчинското мачеништво и абјектност не ги одвратило поненадарените исполнители да ја „играат“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што бргу објаснува Бартлет, нагорната општествена подвижност и самата е метафора.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што покажаа италијанските вдовици од Фајер Ајленд, за машката геј-култура сериозното не е ништо повеќе (но и ништо помалку) од изведба на сериозност, нејзино одглумување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И токму нејзината изведба, како што забележа Итан Морден, им буди на геј-мажите завист и очај.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но таа нагорна општествена подвижност не е нужно буквална.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За килтот се внимаваше да не се стреми кон достоинственоста и величието на конвенционален (херојски, мажествен) погребален паметник.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Посакувајќи да се движи, златото се стремеше кон својата пакост.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Без разлика дали се работи за убави или негативни нешта, иако во принцип човекот се стреми кон поубавите работи, здодевноста е посредникот што го гони напред.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Секој се стреми кон својата цел.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Телото му се стреми кон земјата – зборуваше старецот, во исто време покажувајќи кон реката недалеку од нив, каде што виде две птици како одат на нозе по земјата една до друга. – Зар не е чудно?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Како ќе ги земеш при срце енергичните желби на моето диво битие, кога разголено од туѓите погледи, се стреми кон ослободување?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И најмногу се тормозат со своите прашања околу смислата на животот оние кои во тој стремеж кон среќата, најмалку успеале да ја достигнат.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но, постои и другата можност – сето време да постои ‘некаде’ во вечна сегашност, во некоја друга димензија; постои таа можност во паралелно и синхроно пулсирање да постојат сите времиња, сѐ што било, и таму, во таа друга димензија, да се ‘преселува’ сѐ што сега е, и сето она што некогаш ќе биде; и само таму, и само така, при средбата на сите временски слоеви и сите егзистенции, сѐ ќе ја сознае сопствената смисла, онаа што ни е неодгатлива во ова минливо постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со одговорот не може да се погреши: се стремат кон среќа, сакаат да станат среќни и да останат такви.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потполна бесмисла доколку времето е една самоуништувачка категорија која се стреми кон Ништост, Ништост која го проголтува сѐ она што било, е и ќе биде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ние сакавме да покажеме оти и покрај нашето образование и воспитание во разни држави или пропаганди, ние претпочитаме сите да направиме отстапки од своја страна за општомакедонските интереси, за да не бидеме орудие во рацете на пропагандите и на нивните цели: за да не се стремиме кон соединување ни со Бугарија, ни со Србија ни со Грција.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Можело да се очекува дека неговите маки еднаш ќе се споменат со гускино перце во некоја библија над чии страници ќе липаат поколенијата; но сѐ ќе било попусто и веќе никој не ќе можел да му ги смекне раните на душата што со копнеж се стремела кон височини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пиел со ситни голтки и се сеќавал за дел од својот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ повеќе станува јасно дека Олга Наумовска со своите песни, стреми кон нови значења што ја потсилуваат моќта и вербата, а во себе носат пораки и вредности неопходни за секој човек.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Невозможно е да се превиди огромната разлика кога се зборува: Господ е “сила”, “волја”, “душа” или пак Господ е “личност”, “татко”, “син”, “господар”, “судија”, “спасител”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Значи: маниризмот е антинатуралистичен и доследно стреми кон тотална апстракција.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кога нештата се стремат кон извештаченост, што е спротивно од природните законитости.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но, тоа не е важно, кога нештата се стремат кон подобро, макар да е тоа многу незабележително.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
( Кога велиме „стари” мислиме на менталниот склоп што стреми кон тоталитаризам и контрола; многумина од нив всушност се млади и премачкани со дебели слоеви демократска реторика и демагогија!) Но добро.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Технологиите на виртуелната стварност се стремат кон тоа да нѐ оспособат да гледаме одозгора, низ, напречно... како да сме Господ.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Научниците и технолозите се стремат кон заблудата дека ние го разбираме Идејата за дрогирање светот околу нас, освен некои проблемчиња со виртуалната стварност што сѐ уште не се разјаснети.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Светците не само што се стремат кон високо, туку и се сокриваат на високо - ја подисправува главата, се обѕира околу себе, го чисти мантилот – Кучешка работа.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Секој посветен уметник стреми кон невозможното. Успехот ќе ја испише Апокалипса преку небото.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
-За мене верите, покрај другото претставуваат и заеднички знак на сите кои се стремат кон нешто возвишено и правдољубиво.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овде, се забележува, треба да се справиме со идеологија што се стреми кон либералниот капитализам, со мнозинството во кое секој е против секого; мнозинството е водено од невидливата рака на улицата, која секој ја следи согласно со своите интереси, и на тој начин најмногу придонесува за доброто на целото мнозинство...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Патот до него е соочување со сопственото „невино” око. извор: ARTnews, април, 1995. превод: Емилија Георгиевска 112 Margina #21 [1995] | okno.mk 3
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јасно е дека денес многу уметници се стремат кон побогато и поавтентично искуство на реалноста.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Токму во таа смисла биологот денес зборува за писмо и про-грама во врска со најелементарните процеси на информација во живата клетка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сега се стреми кон тоа да се вели “писмо” за сето ова, но и за други нешта: за да се означат не само физичките знаци на пиктографското, идеографското или пишувањето со букви, туку исто така и целокупноста на она што него го овозможува; потоа, од онаа страна на означувачкиот, самиот означен лик; оттаму, сето она што може да му даде место на еден запис воопшто, без оглед на тоа дали е или не е со букви, па дури и без оглед на тоа дали фактот што тој е распореден во просторот му е туѓ на поредокот на гласот: секако, кинематографијата, кореографијата, но исто така и пиктуралното, музичкото или скулптуралното писмо, итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Всушност, веќе извесно време, овде-онде, со еден знак и од неумоливи мотиви - а полесно е да се објави нивното деградирање одошто да се открие нивното потекло, - “говор” се употребува за да се означи делување, движење, мисла, рефлексија, свест, несвесно, искуство, афективност, итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Чиста форма е ова тело исполнето со некаква нематријална содржина, со искрени чувства кои бараат простор и време да го покажат своето постоење, совршени, завршени, неодоливо се стремат кон сплотувањето со друга чиста форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но, се завршува со трагедијата, таа врвна уметничка форма која совршено ни ги очистува страстите и не прави свесни за нашата мизерија.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Брауновата нотација во просторот е еднаква на времето кое моментално се стреми кон фина прецизност во водењето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Црната коса ѝ се спушташе преку вратот како грива. Горната усна запречена како да се стреми кон издолениот, ниско спуштен нос.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)